Romeo & Juliet [Werewolf Story]

10.

10.

Romeo 

" Je hebt me wel gehoord " zei ik, nadat ik met mijn ogen gerold had. Robert keek me verbaasd aan, voor hij met zijn handen door zijn haar ging. Daarna ijsbeerde hij eventjes door de kamer. Alsof hij zichzelf afvroeg wat hij moest zeggen. 

" Wat wil je nu dat ik zeg? " mompelde hij. Vooral meer tegen zichzelf, dan tegen mij. " Daarnet zei je dat je het geen probleem vond en nu opeens wel? " Ik kon het niet laten om mijn hoofd te schudden met een grinnik. "Jij weet ook niet wat je wil. " Zijn lichaam draaide zich om en hij keek me aan. " Jij vindt dit nog grappig ook?! "

" Robert ... " Ik stapte naar hem toe en pakte zijn armen vast. Zo wou ik er niet alleen voor zorgen dat ik zijn aandacht had, maar ook dat hij zou stoppen met ijsberen. Hij deed net alsof ik hem verteld had dat ze al zwanger was. Van een ander, dan nog. Robert panikeerde gewoon veel te snel. 

" Juliet is mijn mate. Ik ben niet van plan om haar te weigeren. De enige reden waarom ze naar hier wil komen, is dat er voor mij geen toekomst is daar. En ik wil haar niet kwijt. " Robert knikte langzaam. Als teken dat hij me begreep. " Het zal wel niet makkelijk worden om haar hier te krijgen. Ik bedoel ... " Hij maakte een geïrriteerd handgebaar. " Onze roedels komen niet goed overeen. Ik denk niet dat iedereen even blij zal zijn met haar komst. En dan zijn er natuurlijk nog haar ouders. Die willen niet dat ze naar hier komt, dus dan zorgen we wel voor een hoop problemen. " 

Ik vond het geruststellend dat hij ' we ' zei, en niet ' jij ' of ' jullie'. Dat betekende dat hij aan onze kant stond. Dat hij het met mij eens was. Dat betekend heel erg veel voor me. 

" Ik heb geen andere keuze, Robert. Dit is de enige manier om bij haar te zijn. Plan B is een hutje in de middle of nowhere. " Deze keer was het Robert die een klein lachje niet kon onderdrukken. " Dan vind ik plan A toch beter. " Hij gaf me een schouderklopje. Eerder bemoedigend.

------

" Ik ben er alleen maar voor het geval er iets misgaat. Jij bent degene die het woord gaat voeren. " Opnieuw gaf hij me een schouderklop, voor hij me bijna naar binnen duwde. Onze ouders zaten nog in de bibliotheek. Eén van de plaatsen waar je ze kon vinden, voor ze naar bed gingen. Ze keken dan ook raar op dat twee van hun drie zoons opeens voor hun neus stonden. Nog nooit hadden we hen hier komen storen.

" Waar hebben we dit bezoekje aan te danken? " Mijn moeder legde haar boek meteen weg en opende haar armen, als welkom. We gaven haar beiden een knuffel, voor we op één van de zeteltjes gingen zitten. Mijn vader's ogen vonden de tekst voor zich nog steeds belangrijker. Of het kon ook zijn dat hij wachtte tot het einde van een alinea, om daarna goed te weten waar hij gestopt was.

" Wel ... " Robert's hoofd draaide meteen mijn kant uit. Heel subtiel ... Mijn moeder's gezichtsuitdrukking veranderde van enthousiast en blij, naar bezorgd. Ze dacht duidelijk dat ik weer iets misdaan had. " Ik heb mijn mate ontmoet. " floepte ik eruit, net zoals ik bij Robert gedaan had. Mijn vader legde plots zijn boek weg, en keek me met een glimlach aan. " Fantastisch jongen. " Mijn moeder gaf me opnieuw een knuffel.

" Wie is ze? Kennen we ze? " Mijn moeder stelde me tientallen vragen en ik stak mijn hand op. " Dat is juist hetgeen waarom ik hier ben. " Mijn ouders wisselden een blik. " Ze ... Ze woont niet hier. " begon ik. Zo hoopte ik mezelf ook nog wat meer tijd te geven om de juiste woorden te vinden. Ik besloot het maar gewoon te zeggen. De korte pijn.

" Ze is een Capulet en ze zou graag hier komen wonen en ... " Mijn vader stak zijn hand op. Hét teken dat je dan moest zwijgen. Nog nooit had ik me zo zenuwachtig gevoeld. " Het is goed " Zijn woorden zorgden ervoor dat mijn mond bijna open viel. Had ik hem nu goed gehoord? Nee, dat kon niet. Waarschijnlijk was ik aan het dromen. 

" Natuurlijk is het goed. Wij gaan niet tussen jou en je mate komen. Zelfs al is ze een Capulet. " Een brede glimlach verscheen op mijn gezicht. Het wonder was geschied! Mijn ouders hadden zomaar toegezegd, zonder enige verdere uitleg te vragen. Mijn moeder schoof een beetje op, in mijn richting. 

" Hoe heb je haar ontmoet? " De glimlach verdween weer. Zowel Robert als ik wisten dat ik nu op mijn donder zou krijgen. Mijn ouders hadden me verboden om naar dat feest te gaan. Toch viel ook daarvoor hun reactie nog mee. " Normaal gezien zou ik boos worden, maar aangezien je daardoor je mate ontmoet hebt, zal ik je het deze keer vergeven. " Mijn moeder sloeg haar arm om me heen en ik drukte haar even dichter tegen me aan.

" Nu heb je wel nog niet verteld wie je mate precies is. " Haar ogen twinkelden van geluk. Ze was duidelijk heel blij dat haar jongste zoon ook zijn mate gevonden had. " Juliet Capulet " Met een glimlach vertelde ik haar naam. Daarna brak de hel los.

A/N: Cliffhanger momentje haha :p Sorry daarvoor :p

Vote/Comment/Follow