4.

521 47 0
                                    

4.

Romeo

Ik stopte pas met lopen zodra ik aangekomen was bij mij thuis, zeker een 60 km verderop. Geen enkele keer pauzeerde ik. Het leek wel alsof mijn lichaam opeens een nieuwe energiebron gevonden had. En die energiebron was Juliet. Haar naam bleef zichzelf herhalen in mijn hoofd. Het was een aparte naam, maar wel geschikt voor iemand zoals zij. Een mooie vrouw. Mijn handen konden het niet laten om haar masker af te doen. Om te zien wie eronder zat. Om haar mooie gezicht te zien. En ze had me zeker niet teleurgesteld. Ze zag er prachtig uit. Ik had me vaak voorgesteld hoe mijn mate er zou uitzien, maar nooit had ik me voorgesteld dat iemand als zij aan mij gekoppeld was.

Uiteindelijk had haar vriendin ons ' moment ' verstoord. En dan had ik beloofd dat ik terug zou gaan. Waar zat ik toch met mijn hoofd ... Ik zou nooit terug geraken. Haar roedel zou me nooit binnenlaten. Er moest toch een manier zijn? Zowel ik als mijn wolf wouden haar opnieuw zien. Liefst zo snel mogelijk. Wachten tot morgenavond duurde ons veel te lang. Voorlopig was dat de enige optie.

Ze had gevraagd om mijn gezicht te zien. Zonder masker. Ik wou niet zien hoe teleurgesteld ze zou zijn. Ze was zich waarschijnlijk aan het inbeelden wie ik was. Van welke roedel ik binnenkort alfa zou worden. Of van welke roedel ik al alfa was. En dan zou ik haar moeten teleurstellen. Langs mijn kant was er geen roedel om te leiden. Enkel langs haar kant. Eigenlijk wou ik er niet teveel over nadenken. Misschien zou het allemaal nog wel meevallen. Ik kon niet anders dan erin vertrouwen. De maangodin zou ook bij ons een goede keuze gemaakt hebben.

Gelukkig had niemand mijn aanwezigheid gemerkt. Ik verstopte mijn masker ergens onderaan in mijn kast. Morgen had ik het nog nodig. Ik had nog net haar vraag gehoord. Hoe ze me morgenavond zou kunnen herkennen. Wel ... door dat masker. Alleen had ik geen tijd meer gehad om te antwoorden.

Ik liet me op mijn bed vallen en keek even naar het plafond. Haar gezicht bleef op mijn netvlies gebrand staan. Nog nooit had ik me zo raar gevoeld bij een vrouw. Normaal flirtte ik erop los. Nu wou ik niets liever dan haar knuffelen en haar dicht bij me hebben. Ik leek opeens wel veranderd. Niet dat ik dat heel erg vond. Zolang zij maar bij me was.

De volgende dag ging sneller voorbij dan gedacht. Ik hield me bezig met mijn normale bezigheden. Wat rondhangen met mijn vrienden. Wat trainen. Helpen bij het bewaken van de grens. Mijn moeder een beetje helpen hier en daar. Het hielp me allemaal om zo weinig mogelijk aan haar te denken. Zodra ik de kans had, maakte ik me klaar om naar haar toe te gaan. Het was wel nog steeds niet zeker of ik er zou geraken.

Ik vond uiteindelijk toch een blinde vlek in de bewaking. Ik wachtte geduldig tot de ploegen wisselden en liep daarna terug naar het roedel huis toe. Terug naar de tuin van gisteren. De plaats waar ik voor het eerst tegen haar gesproken had. Mijn eerste probleem was wel al van de baan. Ik was tot hier geraakt. Alleen was zij er nog niet.

Ik keek kort om me heen, op zoek naar een manier om onopgemerkt te blijven terwijl ik wachtte. Ik besloot in een boom te klimmen. Het was niet de eerste keer. Vroeger tijdens het verstoppertje spelen klom ik ook altijd in een boom. Nu moest ik alleen nog maar wachten tot ze er was.

Om de paar seconden keek ik op mijn horloge. Hoe langer ik moest wachten, hoe ongeduldiger ik werd. En dan hoorde ik haar opeens. Ze rende, zo stil mogelijk, naar het struikgewas toe. Haar gezicht verraadde wat ze voelde. Ze keek wat teleurgesteld, omdat ze dacht dat ik er niet was. Ik floot zachtjes. Haar hoofd ging meteen naar omhoog. " Romeo " mompelde ze zachtjes. Nog nooit had mijn naam zo mooi geklonken uit iemand ander's mond.

Ik klom voorzichtig terug naar beneden en pakte haar hand vast. Daarna leidde ik haar wat verder het struikgewas in. " Ik hoop dat je vriendin deze keer niet komt? " grapte ik. Haar wangen kregen meteen een rode kleur. " Niemand weet dat ik hier ben " bekende ze. Maar goed ook. Dan kon deze keer niemand ons storen.

 Dan kon deze keer niemand ons storen

Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.

A/N: Have fun met dit hoofdstuk :D

Vote/Comment/Follow

Romeo & Juliet [Werewolf Story]Waar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu