Romeo & Juliet [Werewolf Story]

8.

8.

Romeo 

Mijn wolf rende zo snel hij kon. We konden alle twee niet langer meer wachten. We moesten haar zien. Hoe sneller hoe liever. Ik was wel nog te vroeg. Ze zou nog niet staan wachten. Zo had ik wel nog even de tijd om na te denken wat ik zou zeggen. Romantiek was nooit mijn sterkste punt geweest en daar wou ik verandering in brengen. 

Ik had een boeket rozen op mijn rug gebonden, voor ik in mijn wolf veranderd was. Het eerste cadeautje voor mijn mate. Ik hoopte dat ze van bloemen, en dan vooral van rozen hield. Net zoals de vorige keren had ik geluk. De wachters wisselden van plaats, en dat gaf me de kans om de grens over te steken. Zodra ik aan de andere kant was, veranderde ik terug in mijn mensenvorm. Het boeketje rozen was nog steeds ongeschonden, tot mijn grote opluchting. 

Mijn ogen keken naar het roedel huis, voor me. Ik stond nog steeds verstopt in de bosjes, maar ik kon het toch niet laten om even een blik te werpen op mijn mate's huis. Voor ik het zelf goed en wel besefte was ik uit het struikgewas gestapt, en wandelde ik dichter en dichter naar het huis toe. 

Ik drukte me zo dicht mogelijk tegen het huis aan, zodat niemand me zou kunnen zien. Vanaf hier zag ik wel dat één van de ramen open stond. Ik bleef onder het geopende raam staan, tot ik iemand bekend naar buiten zag kijken. Een grijns vormde zich om mijn lippen. " Wat zou ik toch wensen dat haar ogen naar mij zouden kijken. Dat haar stem alleen nog mijn naam zou zeggen. " Opeens leken de woorden uit mijn mond te vloeien. 

" Ze spreekt tegen mij, maar ik hoor haar niet. 

Haar ogen hebben me helemaal betoverd. 

Haar ogen vertellen zelf een verhaal en ik zeg haar zo iets terug.

 Het zijn net twee heldere sterren. 

Ze laten me zwijgen. 

Zoveel woorden die ik tegen haar zou willen zeggen, maar ik durf niet. 

Ik durf de magie niet te verbreken." 

Ik zag hoe ze wat naar voor leunde in de hoop me te kunnen zien. Alleen kon dat niet, aangezien ik recht onder het kleine balkon stond, naast het raam. Vanuit het raam zou ze me nooit kunnen zien. 

De glimlach verliet mijn mond, toen ik hoorde hoe ze haar raam sloot. Had ik me dan toch zo vergist in haar? Wou ze liever niet meer dat ik kwam? Mijn twijfels verdwenen snel, toen ik hoorde hoe ze het balkon ontsnapte. " Romeo? " fluisterde haar stem. 

De glimlach kwam terug op mijn gezicht. " Ja, liefste. Ik ben het. Jouw Romeo. " Ik hoorde hoe ze begon te snikken. Waarom? Wat was er aan de hand? Waarom was ze zo verdrietig? Ik kreeg geen kans om haar er iets van te vragen.

" Romeo ... Haal me hier alsjeblieft weg. Ik wil hier niet meer zijn! Haal me hier weg, zodat ik bij jou kan zijn. Ik wil geen Capulet zijn, maar Montague. Alsjeblieft. " snikte ze. Ik voelde hoe mijn hart brak toen ze me zo smeekte. Er moest wel iets heel erg fout zijn, om dat te zeggen. Ik hield me vast aan de muur en klom naar boven, terwijl ik de regenpijp als steun gebruikt. Ik klom over de reling en ging meteen naar haar toe. Mijn armen sloeg ik om haar heen. Het boeketje bloemen liet ik achter op de reling.

" Wat is er gebeurd, Juliet? " Ik drukte haar dichter tegen me aan, en ze snikte voort. " Mijn vader ... Hij gaat je nooit accepteren. " snikte ze. " Ik heb hem horen praten met mijn moeder. Zij wil ons wel helpen. Dankzij haar kan je hier zonder problemen komen, maar mijn vader gaat onze relatie nooit goedkeuren. De enige manier om bij elkaar te zijn, is om weg te lopen. " 

Ik wreef geruststellend over haar rug. " Ik kan je niet zomaar meenemen, Juliet. " Haar betraande ogen keken me aan. Haar handen wreven haar wangen droog. " Ik weet het ... Mijn vader zal me komen halen. Hij zal iedereen vermoorden die tussen mij en hem staat. 

Ik drukte een kus op haar voorhoofd. " Voor jou zou ik dat allemaal doen, Juliet. Alleen is er wel geen weg meer terug, als je eenmaal mee komt. " Mijn ogen keken in die van haar. " Morgen zal ik terugkeren. Tot dan heb je tijd om na te denken. " 

" Weet wel dat er voor mijn geen leven meer is zonder jou. Het kan me niet schelen of ik mezelf moet opofferen om heel even, in vrijheid, met jou alleen te zijn. Al stuurt je vader een heel leger op me af. Zolang ik je maar even bij me heb, is alles onbelangrijk. Jij bent mijn leven nu, Juliet. Zonder jou is er niets dat me in deze wereld houdt. " Ze duwde haar gezicht in mijn borst. Ik had nog net de roze kleuren op haar wangen gezien. 

Er klonken voetstappen in onze richting. Mijn hoofd draaide opzij, om Juliet's moeder in de deuropening te zien staan. Haar ogen wisten niet waar eerst te kijken. Juliet ging beschermend voor me staan. " Jullie moeten niet bang zijn. Ik ben het maar. " Haar moeder hield haar handen voor zich, als teken dat ze geen kwaad wou doen. " Het is wel beter dat Romeo weggaat nu. Je vader weet dat er een indringer is en het zal niet lang duren voor hij weet wie het is. " 

Juliet draaide haar hoofd naar me toe, en ik pakte haar kort nog eens vast, voor ik afscheid moest nemen. Juliet's moeder zette een aantal stappen achteruit om ons wat privacy te geven. " Ik kom morgen terug, Juliet. Het afscheid duurt niet lang. " Ik drukte een korte kus op haar lippen, voor ik me van haar losmaakte. Daarna klom ik terug naar beneden en renden terug naar de grens. 

Ik had beloofd dat ik haar zou meenemen naar mij thuis, als ze daarvoor zou kiezen. Op dat moment leek het een verstandige belofte. Nu iets minder. Wat zouden mijn ouders zeggen als ze dat wisten?!

A/N: Laat zeker weten wat jullie ervan vinden :D

Vote/Comment/Follow