Romeo & Juliet [Werewolf Story]

Epiloog

Epiloog

Romeo

Mijn handen hadden het hek stevig vast. Ik ademde diep in en uit. "Nog steeds overtuigd dat je sterker bent?" Ronald stond op een afstand te lachen. Robert zat dan weer een eindje verderop, naar ons te kijken. "Ja, dat ben ik nog steeds." Ik rende weer op Ronald af en probeert hem uit evenwicht te brengen. Hij moest enkel een afstand opzij zetten om mijn aanval te blokkeren.

"Gaan jullie hem nu blijven pesten?"Een bekende vrouwenstem sprak. Alle hoofden draaiden haar richting uit. Mijn hart maakte een sprongetje. Heel even was ik ervan overtuigd dat ik haar kwijt was, maar hier stond ze voor me.

Ze stapten rustig naar me toe en gaf me een glas water. Ik dronk het gulzig leeg. Sinds die dag was ik al mijn krachten kwijt. Het was me nog steeds een raadsel hoe dat alles gebeurd was. Het enige dat ik wist was dat ik alles wou doen om haar terug te krijgen. Op de één of andere manier had mijn wolf beslist om zichzelf op te offeren, zodat Juliet kon blijven leven. Net zoals ik was zij ook haar wolf verloren. We leefden nu als 'mensen'. Een term die al honderden jaren niet meer gebruikt werd. Het was wennen voor iedereen, maar ik was blij dat ze nog leefde. Ook al waren we nu samen twee buitenbeentjes.

Juliet's vader werd meteen verstoten door de roedel. Hij zit nog steeds in de cel. Dezelfde waarin hij mij had opgesloten. Natuurlijk was de roedel zijn stabiliteit kwijt. Juliet's moeder probeerde het wel op te vangen. Ze kreeg hulp van mijn ouders. Zodra Robert Alfa zou worden, zouden de twee roedels samenkomen. Ze zouden nog wel apart bestaan, maar ze zouden dezelfde leider hebben.

Ik sloeg mijn arm om haar heen en drukte haar wat dichter tegen me aan. "Ik kan die twee wel aan." mompelde ik. Ze grinnikte zachtjes, voor ze haar hoofd schudde. "Je ego is nog steeds even groot als daarvoor."

Juliet

Terwijl de jongens nog wat aan het stoeien waren, maakte ik een wandeling door de tuin. Mijn lichaam veranderde nog continu. Ik moest er nog steeds aan wennen dat ik mijn wolf kwijt was. In de plaats had ik wel eindelijk mijn happy-ending gekregen. Het enige dat ik jammer vond was dat mijn vader daar ging deel van zou uitmaken. Hoewel dat zijn eigen fout was.

Ik dacht echt dat ik dood ging gaan. Zo voelde het ook. Ik voelde hoe ik wegzakte. Het was een hele verrassing toen ik terug wakker werd. Romeo zat naast me op het bed en wachtte geduldig tot ik wakker was. Blijkbaar was ik bijna 2 weken bewusteloos geweest. Ze hadden de kogel kunnen verwijderen, maar vooral het feit dat mijn wolf weg was, maakte dat ik veel rust nodig had. Gelukkig was alles nu goedgekomen.

Een paar armen belandde om mijn middel. Romeo drukte een kus op mijn wang. De anderen begonnen te aanvaarden dat we anders waren. In het begin was het voor iedereen wennen. Er waren ook nog zoveel zaken die we pas in de toekomst zouden ontdekken. Zoals kinderen.

Romeo's hand wreef kort over mijn wat bollere buik. Het was een hele verrassing geweest toen bleek dat ik zwanger was. We wisten ook totaal niet hoe de zwangerschap ging verlopen. Zou ons kindje geboren worden als mens of als weerwolf? De eerste test bleken het tweede als antwoord te geven.

"Ik kan niet wachten tot hij of zij hier rondloopt." fluisterde Romeo in mijn oor. Hij drukte zichzelf wat dichter tegen me aan en wreef nog wat over mijn buik. "Je zal toch nog een tijd geduld moeten hebben." lachte ik.

We bleven een tijdje stil. "Ik had nooit gedacht dat we hier ooit zouden staan." was het eerste dat hij zei. Daar moest ik hem gelijk in geven. Door al het gedoe met mijn vader had ik gedacht dat we nooit zouden samen zijn.

Ik draaide me om in zijn armen. "Je raakt nu nooit meer van me af." zei ik met een brede glimlach. Eindelijk konden we beginnen aan onze toekomst samen. Geen happy-ending, maar een happy-beginning.

A/N: Het einde is gekomen! Hopelijk vonden jullie het een mooie epiloog!

Vote/Comment/Follow