Romeo & Juliet [Werewolf Story]

20.

20.

Juliet

"Alleen het marken zou op dit moment al genoeg zijn. Dan zijn jullie al aan elkaar gekoppeld. Vanaf dat moment is er niets meer te veranderen aan jullie band." Net toen ik wou antwoorden, hoorde ik veel lawaai buiten. Romeo stond recht en liep naar één van de ramen toe. Hij keek een tijdje naar buiten, voor hij zei:"Je vader is hier."

De woorden bleven een paar seconden in de lucht hangen. Zo lang duurde het voor het toch tot we het alle drie besefte. Tijdens die paar seconden ging het lawaai buiten verder. Het lawaai werd alleen nog maar luider. Ze kwamen duidelijk dichterbij.

"Ik had kunnen weten dat iemand me in de gaten zou houden." Mijn moeder was de eerste die reageerde op wat Romeo zei."Natuurlijk wist hij dat we ooit contact zouden zoeken." Mijn hele lichaam begon te bibberen. Het moment dat er zat aan te komen was er sneller dan verwacht.

Romeo kwam meteen naar me toe en pakte me vast. "Hij zal je niet zomaar van me af kunnen pakken." zei hij, in de hoop me zo wat gerust te stellen. Alleen werkte het niet echt. Mijn moeder stond ondertussen recht en ijsbeerde door de kamer. Ze probeerde snel een plan te bedenken.

Uiteindelijk zou ik de knoop moeten doorhakken. Zou ik mijn vader ons gewoon van elkaar laten scheiden? Nee, natuurlijk niet. Daarom draaide ik me naar Romeo en maakte de enige beslissing die nu kon genomen worden:" We moeten het doen." Hij begreep niet meteen waar ik het over had, wat best begrijpelijk was aangezien ik zo vaag was. "We moeten doen wat mijn moeder zegt. Alleen zo hebben we een kleine kans dat we bij elkaar kunnen blijven."

Buiten werd er geroepen. Ik hoorde duidelijk mijn vaders stem. Veel tijd hadden we niet meer. Dat besefte ook mijn moeder, want ze zei: "Ik ga ze proberen te vertragen, zodat jullie voldoende tijd hebben om hierover te praten en een beslissing te nemen."

Veel tijd om daarop te antwoorden had ik niet, want mijn moeder stormde naar buiten. Om de confrontatie aan te gaan met mijn vader.

Juliet's moeder

Ik moest mijn dochter beschermen. Al moest ik daarmee mijn mate wegduwen. Hij had zelf laten merken dat ik een kant moest kiezen. En die had ik al van in het begin gekozen. Alleen had ik gehoopt dat hij mijn keuze kon begrijpen. Niet aanvaarden, maar begrijpen. Blijkbaar deed hij dat niet. Dat had ik al snel gemerkt. Onder andere door de mep die hij me gegeven had.

Zodra ik het huisje buiten gestapt was, zag ik de hele groep al staan. Sommige waren in hun mensenvorm. Andere als wolf. Mijn mate stond voor de groep. Om nog maar eens zijn macht te tonen.

"Ik had al verwacht dat je een fout zou maken." Hij zette een paar stappen naar voor, zodat er minder afstand tussen ons was. "De enige die hier een fout maakt ben jij." Ik voelde hoe ik bozer werd. Als hij nu gewoon zou inzien dat hij fout was, dat hij onze dochter ongelukkig maakte, dan was er helemaal geen probleem.

"Je kan hier nog steeds mee stoppen. Als je dit alles gewoon aanvaardt dan komt ze terug naar huis." Ik gaf hem nog een tweede optie. In de hoop dat hij eindelijk zou beseffen dat alles meteen voorbij zou kunnen zijn. Ik zag aan zijn gezicht dat hij bij zijn beslissing bleef. Hij was altijd al ontzettend koppig geweest.

"Ik ga hier niet weg zonder haar!" Zijn ademhaling ging snel. Waarschijnlijk was hij aan het vechten om niet in zijn wolf te veranderen. "Niemand kan haar beschermen. Jij niet! Die arrogante gast niet! Niemand!"

Zijn hele lichaam begon te schudden. Zijn wolf wou heel graag naar boven komen. Mijn eigen wolf wou naar hem toe gaan. Hem kalmeren. Zonder het zelf te beseffen zette ik een paar stappen naar voor, zodat ik hem kon aanraken. Hij sloeg mijn hand meteen weg toen ik zijn gezicht wou aanraken.

"Dit spel heeft al lang genoeg geduurd. Ze gaat nu mee naar huid! Al moet ik ze aan haar haar naar huis trekken!" Hij gaf me een duw, zodat hij naar het huisje kon gaan. Hij was nog niet eens bij de voordeur, toen die open ging.

"Jij!" Hij pakte Romeo bij zijn kraag en trok hem naar buiten. " Jij blijft uit de buurt van mijn dochter!" Hij gaf Romeo een duw. Tot mijn eigen verbazing verdedigde hij zich niet. "Waar is Juliet? Dan kunnen we eindelijk naar huis."

Net op dat moment verscheen Juliet in de deuropening. Alle ogen gingen meteen naar haar. "Juliet, schat. Eindelijk heb ik je gevonden." Haar vader glimlachte tevreden. " Ik ga niet mee, vader." onderbrak ze hem meteen. Ik zag dat mijn mate meteen wou antwoorden, maar toen Juliet naar voor stapte vielen alle ogen op één plaats in haar hals.

A/N: Veel plezier met dit hoofdstuk!

Laat zeker weten wat jullie ervan vonden!

Vote/Comment/Follow