Romeo & Juliet [Werewolf Story]

19.

19.

Juliet

Ik ijsbeerde door de kamer. Mijn oren hielden goed in de gaten of ik de deurbel hoorde. Het had enkele minuten van overtuiging gevraagd om haar naar hier te laten komen. Net zoals haar vond Romeo het ook geen goed idee. Hij had me kort proberen duidelijk maken, met gebaren, dat dit een slecht idee was.

Natuurlijk wist ik dat ook wel. Als mijn vader merkte dat ze naar ons toe kwam, dan zou het niet lang duren voor hij ons zou vinden. Toch vond ik dat het risico waard.

"Ze zal zo wel komen,Juliet." Ik voelde Romeo's hand op mijn rug en en geruststellend gevoel ging door me heen. Zijn aanwezigheid alleen al kalmeerde me. Ik draaide me wat om, zodat hij me de kop koffie kon geven. Ik glimlachte en drukte een korte kus op zijn wang. Net dan werd er op de deur geklopt.

Ik haastte me naar de deur en liet de kop koffie achter op één van de tafels. "Mam." Ik glimlachte breed, voor ik mijn armen om haar heen sloeg. "Ik heb even gedacht dat je het niet kon vinden." We hielden elkaar nog een paar seconden vast, voor ik haar losliet en een stap opzij zette zodat ze binnen kon. " Het heeft inderdaad even geduurd voor ik het hier kon vinden," Ze zweeg even terwijl ze rondkeek. "Het is hier echt goed verstopt."

Ze stapte rustig verder, tot ze bij de woonkamer kwam. Romeo stond op ons te wachten. Zijn handen verstopt in zijn broekzakken, zodat ik niet kon merken hoe zenuwachtig hij was. Het was zijn eerste ontmoeting met mijn moeder. Natuurlijk hadden ze elkaar al eens gezien op het balkon, maar dan hadden ze nog niets gezegd tegen elkaar. Het was heel normaal dat hij wat nerveus was op dit moment.In zijn plaats zou ik net hetzelfde voelen.

"Jij moet Romeo zijn." zei ze als een manier om het ijs te breken. Romeo kon inderdaad een glimlach niet onderdrukken. Hij stapte naar mijn moeder toe en drukte haar de hand. Na nog een paar kleine gesprekjes, begonnen we over het echte onderwerp. De reden waarom ze naar hier gekomen was.

"Ik weet zelf niet hoe jullie dit kunnen oplossen." Mijn moeder zat tegenover ons, terwijl Romeo mijn hand vast had. "Zodra je vader weet dat je hier bent komt hij je halen. Ik vrees ervoor dat hij ervoor zal zorgen dat jullie elkaar nooit nog zullen zien."

Ik draaide meteen mijn hoofd Romeo's richting uit. Hij merkte de paniek in mijn ogen. Ik wou echt niet dat we gescheiden werden. Dat zou ik niet aankunnen. Zowel ik niet als mijn wolf. Ons leven zou er helemaal anders uitzien.

"Er moet toch een manier zijn om bij elkaar te blijven. Hij kan ons toch niet zomaar uit elkaar krijgen?" Mijn lichaam begon in paniek te geraken. Het idee alleen al dat ik Romeo niet meer zou zien, deed me verschrikkelijk veel pijn.

Het bleef een tijdje stil. Alsof we alle drie aan het nadenken waren wat we konden doen. Aan het nadenken voor een oplossing. Mijn vader zouden we niet zomaar op andere gedachten kunnen brengen, dus daar was die oplossing niet. Waar ze dan wel was, wist ik niet. Het weglopen had ook niet geholpen. Het had alleen het probleem verlegd. Nu waren wij niet meer direct in gevaar, maar wel Romeo's roedel.

Niemand leek meteen een oplossing te hebben. En dat maakte me bang. We hadden niet veel tijd meer. Mijn vader kon Romeo's roedel elk moment aanvallen. Hij kon ons elk moment vinden en uit elkaar halen. Het feit dat we niet meteen een oplossing vonden betekende niet veel goeds.

"Ik heb misschien wel een oplossing," begon mijn moeder twijfelend. "Het is wel een heel drastische beslissing. Eén die je eigenlijk niet zou mogen overhaasten, maar wel één waar jullie moeten over nadenken." Ik begreep niet waar ze het over had. Wou ze dat we ergens anders naartoe gingen? Verder van hier waar mijn vader ons niet zouden vinden?

"Misschien moeten jullie je aan elkaar binden. Dan kan je vader jullie niet zomaar uit elkaar halen." Bedoelde mijn moeder nu dat we aan het matingproces moesten beginnen? Ik hield van Romeo, maar om nu meteen al aan dat aspect van een relatie te beginnen ... Daar was ik nog niet helemaal klaar voor. Alleen besefte ik ook wel dat het de enige oplossing was op dit moment. Mijn vader zou dan helemaal niets meer kunnen doen. Hij kon ons niet uit elkaar halen.

"Alleen het marken zou op dit moment al genoeg zijn. Dan zijn jullie al aan elkaar gekoppeld. Vanaf dat moment is er niets meer te veranderen aan jullie band." Net toen ik wou antwoorden, hoorde ik veel lawaai buiten. Romeo stond recht en liep naar één van de ramen toe. Hij keek een tijdje naar buiten, voor hij zei:"Je vader is hier."

A/N: Sorry voor de cliffhanger :p

Vote/Comment/Follow