No strings attached

Chapter 29

Claire's POV

Nag-aayos ako ng mga damit sa bag ko ng tumawag si Kuya Pau.

*on the phone*
Kuya: Quen, si Cade..
Me: ANONG NANGYARI KUYA? PABALIK NA KAMI DYAN
*call ended*

Dali dali kong hinila si Matt na umiinom ng juice at pinasakay siya sa kotse.

"Tara na!" sigaw ko sa kanya at mabilis naman niyang pinatakbo ang sasakyan papunta sa hospital.

Tinakbuhan ko na si Matt galing sa parking lot papuntang kwarto ni Cade. Ano na namang ginawa nila sayo Cade?

Pagkarating ko sa kwarto ay lahat sila nakapalibot kay Cade. Nanginginig akong lumapit sa kanila at nakita ko si Cade. G-gising siya..
Nangingilid ang luha kong lumapit sa kanya at niyakap siya habang nakahiga.

"P-pinag-alala mo 'ko.." bulong ko sa kanya

Naramdaman kong ngumiti siya at nagsalita

"Namiss mo lang ako e.." nakangiti niyang sambit

"Wala ka kasing gwapong chef" biro pa niya

Aba loko to naisipan pang magbiro.

Humiwalay ako sa yakap at tsaka tinignan siya.

Lumapit ako sa mukha niya at pinisil ko ang ilong niya.

"Gwapo moto" sabay sabi ko.

Uminom muna ako ng tubig at naupo sa isang hospital bed.

Gusto kong aminin ang nararamdaman ko kay Cade, pero wag muna sa ngayon. May nakabantay sa aming dalawa at yun si Trisha at yung lalaking kasama niya. Kinuha ko ang phone ko at naglakas loob akong tawagan si Keith para tanungin kung anong nangyari sa kanila ni Trisha.

*on the phone*
Keith: C-claire..
Me: Anong nangyari sainyo ni Trisha?
Keith: Split na kami, may i-iba siya at nahuli ko siya.
Me: O-ok..
*call ended*

Napakamang-gagamit talaga ni Trisha. Fuckgirl pa. Oo, mas maganda siya sa akin at di ko tinatanggi 'yun pero she doesn't need to do such stupid things para makahanap ng totoong pagmamahal.

'Yun ba yung bago ni Trisha? Pero bakit..

"Para maging akin ka."

Bakit 'yun yung mga katagang sinasabi niya sakin?

---

Cade's POV

Sa wakas. Nagising nadin ako. Nagising na ako sa panaginip na minsan ko na ding pinangarap. Hindi ko padin alam kung sino yung babaeng naghihintay sakin sa harap ng bahay. Hindi ko siya mamukhaan. Paggising ko, walang tao sa paligid ko. Narinig kong may nagbukas ng pinto kaya hinintay ko kung sino.

It was Kuya Paulo. He was thrilled nung nakita niya akong gising na. He smiled at me at dali daling tinawag yung iba para makita ako. Kumpleto ang buong squad. Halos napalibutan na nila ako.

Chloe: Thank God Cade nagising kana! Sobrang nag alala kami sa iyo.
Kuya Pau: Are you okay now Cade?
Me: Okay na ako Kuya Pau, medyo masakit lang tong stiches.
Kuya Pau: Nareport na namin sa mga pulis ang nangyare Cade. Naaalala mo ba ang mga nangyare that night?

Of course naaalala ko. Hindi ko lang malaman kung sino may gawa. But I have an idea kung sino. Pero hindi ako sigurado. Tama kaya ang hinala ko? Is it really "him"?

Sinabi din sakin ni Kuya Pau na nagsasagawa na ng investigation ang mga pulis about sa nangyare. Ang ipinagtataka ko, nasaan si Quen? Nasaan siya..

Me: Kuya Pau, nasaan si Quen?
Kuya Paulo: Ahh andun sa bahay Cade. Kasama niya si Matt para kumuha siya ng extra clothes. Wag ka mag alala, tinawagan ko na siya at sinabi ang tungkol sayo.

Mabuti naman. Mabuti naman at ako lang ang nasaktan. Kung sino man yung gumawa nito sa akin, humanda ka. Hindi ko hahayaang saktan mo ang babaeng pinakamamahal ko.

After some peptalk for minutes, biglang bumukas ng padabog ang pintuan ng hospital room ko. I heard someone catching their breath. Si Quen. At mukhang tumakbo siya papunta dito. Salamat naman at safe ka Quen.

Naluluha siyang lumapit sakin at niyakap ako. Aray, yung opera ko nasanggi mo! Di ko nalang pinahalata, sanay na kong masaktan para lang sayo.

Quen:*whispers* P-pinag-alala mo 'ko.
Me: Namiss mo lang ako e. Wala ka kasing gwapong chef.
Quen: Gwapo moto

Namiss kita Quen. Pasensya na kung pinag-alala kita. Di kita iiwan, yan yung pangako ko sayo. Look at me now, I'm still in one piece.

Lumabas na yung iba pero nagpaiwan si Quen para bantayan ako. Paulit ulit niya akong tinatanong kung okay na ako, and I always say I am. Nag-aalala talaga siya sakin ng sobra.

Quen: Wag mo ako iiwan basta basta ha?.
Me: At bakit naman kita iiwan aberr?
Quen: W-wala naman..

Hey. Is there something wrong? Gusto kita tanungin pero wag muna. You looked worried, parang may bumabagabag sayo. Hinayaan ko muna, baka nag-aalala kalang sa akin.

After a little while, dumating na si mama. Sobrang nag aalala din siya sakin kaya patakbo siyang lumapit sakin at niyakap din ako.

Me: Ma, yung sugat ko.
Mama: Ayy sorry anak. Pinag-alala mo akoo. Wag mo na uulitin yun ah.
Me: Don't worry ma, I'm okay.

Sabi ng doktor, after some days, pwede na akong madischarge at umuwi ng bahay. Medyo malalim ang pagkakasaksak sa akin, at medyo professional ang may gawa. Mabuti naman daw at nakalaban ako. Kung hindi daw dahil sa ininom kong alcohol na nagsuppressed ng sakit, nahimatay na ako kaagad after ng stabbing sa akin.

I was relieved. Mabuti naman at ilang araw lang makakaalis na ako dito sa hospital. Ilang oras palang ang nakakalipas nung nagising ako nabobored na kaagad ako dito. I really don't like to stay in hospitals. Sabihin na nating may naranasan ako dito, naaalala ko kasi. Bata pa kasi ako nun, nagpunta din kami ng hospital. I saw my dad. After yun ng aksidente, 50-50 si papa nun at nirerevive na ng mga doktor. Pero ang lupit ng tadhana sakin. Kinuha na agad si papa at di na nagawa ng doktor na ibalik siya.

Matagal na yung nangyare kaya tanggap ko na. Mahirap kalaban ang tadhana. Kaya kung kakalabanin ko ang tadhana maging akin lang si Quen gagawin ko. I'm done waiting and expecting so much in fate. Gagawa ako ng paraan, maging akin lang si Quen. At kung sino man yung may gawa ng pananaksak sakin, mananagot ka saken.