ღამემ მშვიდობით ჩაიარა.
სეჰუნის მდგომარეობა სტაბილუტი იყო და დილით კი, რაღა თქმა უნდა, გამუდმებულმა ფუსფუსმა და ჩურჩულმა ორივე გაგვაღვიძა.
-ჰეიი, რა ჯანდაბა გახმაურებთ, არ იცით, რომ აქ პაციენტიაა?- გაღიზიანებულმა წამოვიყვირე.
ვერ ვიტან, როცა მაღვიძებენ. შეიძლება ამის გამო ვინმე მოვკლა კიდეც, გაუაზრებლად, რა თქმა უნდა.
-ააააამ... გვაპატიე ჩანიი, უბრალოდ სეჰუნის ნახვა გვინდოდა.. - უხერხულად შეიშმუშნა შიუმინი.
-ჰიუნგ.. მაპატიეთ,არ მინდოდა..
-არაუშავს, ჩვენი ბრალია, არ უნდა გვეხმაურა - თბილი ღიმილით მიპასუხა ბექიონმა.
- უკაცრავად, მაგრამ პაციენტი მე ვარ, დაგავიწყდათ?- ლოყებდაბერილი მაკნეს დანახვაზე კი ყველას ჩაეცინა.
-როგორც ჩანს მშვენივრადაა.. ტყუილად ვნერვიულიბდით... ხომ არ დავბრუნდეთ? - და ქაიმ ეშმაკურად გადახედა დანარჩენებს, ისინიც თითქოს მიუხვდნენ ჩანაფიქრს და ყველა ერთად კარებისკენ გაემართა.
-კარგად ჰუნაა~ მალე გნახავთ.
-ჰეიიი ჰეიი ჰეიიი თქვენ რაა მართლა მიდიხართ? ... აააა ცუდად ვარ.... ვეღარ ვსუნთქავ... მგონი ჭრილიბა გამეხსნაა... ჰეიიიუ ყურადღებააა მომაქციეთ...
გაბრაზებული მაკნეს დანავისას კი ყველა ერთდროულად ავხარხარდით.
-ჰმმ, სულელი ჰიუნგები ხართ.. ვერ გიტანთ...
და როგორც სჩვევია ლოყები დაბერაა...
რა საყვარელი სანახავია ასეთი სეჰუნი.
დიდხანს ვიცინეთ და ვისაუბრეთ და მალე მნახველთა საათიც ამოიწურა.
სუჰომ უფლება აღარ მომცა კიდევ ერთი ღამე დავრჩენილიყავი. და მეც წინააღმდეგობა აღარ გამიწევია. მომენატრა ჩემი რბილი საწოლი და, რა თქმა უნდა ბექიც.
სახლისკენ მგზავრობა სიჩუმეში გავატარეთ. შინ მისვლისას კი ყველა ქანცგაწყვეტილი დასაძილებლად გაემართა, მათ შორის არც მე ვიყავი გამონაკლისი.
უენერგიოდ გადავეშვი საწოლზე და თვალები დავხუჭე.
რა სასიამოვნოა სახლი.. ჩემი ოთახი..და..
უეცრად ვიგრძენი ვიღაცის შეხება და გაკვირვებულმა მას მივაპყარი მზერა.
-ბექ.. აქ რას აკეთებ?
-მაპატიე, ხომ არ გაგაღვიძე?
-არა...არ მძინებია.. რამე ხდება?
-მომენატრე...
მართალია ბოლო სიტყვა ჩურჩულით თქვა, მაგრამ ჩემს სმენას ეს არ გამოპარვია..
გამეღიმა.
-მოდი აქ...- ხელი მოვკიდე და მისი პატარა სხეული ჩემს უზარმაზარ ხელებში მოვიქციე.
-მეც მომენატრე ბიან ბექიონ.
მისი სუნი..
ვანილის ტკბილი სურნელი..
მიყვარს..
ერთადერთი რამ, რაც ისე მიყვარს ,როგორც წვიმა...
წვიმა...
ის დღე...
მიტოვებული სახლი..
სისხლი..
სეჰუნი...
სეჰუნი...
რატომ?
რატომ? პარკ ჩანიოლ, რატომ ფიქრობ ისევ სეჰუნზე, თანაც მაშინ,როცა იმ ადამიანთან ხარ, ვინც ყველაზე მეტად გიყვარს...
რატომ გახსენდება სეჰუნი..
მისი სუნთქვა..
მისი სხეული..
ფერმკრთალი სახე..
გრძელი წამწამები..
წითელი ტუჩები...
და ბოლოს..
ცივი ხელები...
გამახსენდა თითეული წამი.. თითეული მომენტი...
და სულ მალე ჩემი გონება ბექიონმა კი არა, სრულიად სხვა ადამიანმა დაიპყრო... მან, ვისზეც ვერასოდეს ვიფიქრებდი...
ყოველი ქმედება მას მახსენებს...
ყოველი სიტყვა მასზე მაფიქრებს..
სეჰუნ...
ო სეჰუნ...
მომშორდი..
გაქრი ჩემი გონებიდან....
ნუთუ შევიშალე..
არა.... სასწრაფოდ უნდა მოვიმიქმედო რამე...
გონებიდან უნდა ამოვშალო...
ჩანიოლ ბექიონზე იფიქრე!
ბექიონი!
ბექიონი!
-ჩანიოლ... კარგად ხარ?
-ბექიონ... უბრალოდ მომენდე.. არ შემეწინააღმდეგო...
-რა ხდებ....
მისი სიტყვა კოცნით გავწყვიტე..
მომენატრა მისი ტუჩები..
ტკბილია...
თბილი...
ნაზი...
ისეთი, რომ არ მოგინდება მოშორება...
მართალი აღმივჩნდი, ო სეჰუნი ჩემი გონებიდან გაქრა..
გაქრა...
და სიცარიელე დატოვა...
გაქრა..
და მარტო დამტოვა....
მარტო...
ჩემს თავთან....
და ჩემს გულთან...
მაპატიეთ მოკლე თავისთვის 😅
მაგრამ იმედია მოგეწონებათ.😄❤
