გათენებისას მზის სხივის ნაზი შეხება კანზე, ადამიანს სიცოცხლის ხალისით ავსებს,
თითქოს უკეთესი დღის იმედს უჩენს და დადებითად მუხტავს.
ამიტომაც უყვარდა სეჰუნს დილა...
მაგრამ მანქანის ფანჯრაში შემოსუმა მზის სხივმა ახლა მასში ვერაფერი აღძრა.
ის ნაზად ელამურებოდა მის თეთრ კანს და მხიარულად ეთამაშებოდა მის რბილ თმასა და გრძელ, ნატიფ თითებს.
სეჰუნს კი მზერა მხოლოდ ერთი ადგილისკენ ჰონდა მიმართული.
ჰორიზონტისკენ...
სადაც უსასრულობა ეგულებოდა.
უსასრულიბა, რომლის ნახა ბავშვობიდან სურდა მხოლოდ მასთან ერთად....
მაგრამ არა, ჯერ ადრე...
წინ ცუდი რამ ელის, ამას გრძნობს...
მაგრამ არ გაურბის.
აღარ....
დაიღალა..
დაიღალა ამდენი გაქცევით.
უბრალოდ ამ ყველაფრისგან დასვენება უნდა.
და აი ისიც...
ტრიალი ხრიოკი ადგილი, სადაც დანგრეული, ჩაშავებული შენობის გარდა არაფერია, და სადაც 'სიკვდილი ელოდა ცელით'...
ღრმად ჩაისუნთქა და შიგნით შეაბიჯა.
შავი, ბნელი, ვიწრო დერებფანი გაიარა და დიდ დარბაზში აღმიჩნდა.
არავინ არ არის.
გააცურა.
მან ის გააცურა.
წასასვლელად შებრუნდა და გაშეშდა მის წინ მდგარი ადამიანის დანახვაზე.
-სად მიდიხარ, ძამიკო, მხიარულება მხოლოდ ახლა იწყება.
-ჯეის...
-ვიცი, რომ ძალიან მოგენატრე , სეჰუნაა, არ არის ეს ჩახუტებები საჭირო.
-ირონია..))
-რა სისულელეა!! შენთან შეხვედრა ისე მკხაროდა საჩუქარიც კი გაგიკეთე!
-საჩუქარი?...
ჯეისმა ჩამრთველი ჩამოწია და ნესტიანი ოთახი თვალისმომჭრელი სინათლით გაანათა.
