ავტორის pov:
-რაა???...
-ხო, ფილმის გადაღებებზე. არ უთქვამს?
-...ა..რა..
-ხოო... სეჰუნას გარეშე მოგვიწევს ცოტახნით ყოფნა...
-ჯუნმიონ... შეიძლება წავიდე?..
-ბიჭბი სადაცაა მორჩებიან და...
-გთხოვ...
-მაგრამ რითი უნდა წახვიდე..
-სარეზერვო მანქანას წავიყვან.
-ჩანიოლ...
სუჰომ რაღაცის თქმა დააპირა ჩანიოლისთვის, მაგრამ როდესაც მისი ჩამქრალი თვალები დაინახა, დანებდა...
მიხვდა რაღაც აწუხებდა,მაგრამ ის ამას არავითარ შემთხვევაში არ ღიარებდა.
ამიტომ გაჩუმდა და თანხმობის ნიშნად თავი დაუქნია.
-ოღონდ... ფრთხიად იყავი...გთხოვ...
-მადლობა ჰიუნ.
უზადარმაზარ სხეული ამ სიტყვებით გაუჩინარდა...
სეჰუნის pov:
ხვალ მივდივარ...
ხვალიდან მომიწევს იმ ყოველდღიურობის დათმობა, რომელსაც ასე შევეჩვიე და მის გარეშე ცხოვრებაც კი წარმოუდგენლად მეჩვენება.
ყველა მომენატრება.
მათი სიცილი, ხუმრობები და მათი მზრუნბელობა...
ისინიც ამას ფიქრობენ დარწმუმებული ვარ..
მხოლოდ ერთის არ მესმის..
არ იცის...
არ მითქვამს..
რა რეაქცია ექნება, როცა გაიგებს?..
გული საწყდება?..
თუ მშვიდობით ამოისუნთქავს?..
მოვენატრები თუ არა...
მე კი არცერთ კითხვაზე პასუხი არ მაქვს...
მხოლოდ ეს ვიცი...
მე მომენატრება...
მისი ღიმილი...
მისი მოციმციმე თვალები..
მისი მუდამ აჩეჩილი რბილი თმები...
მისი ტუჩები...
მისი კოცნა...
მისი სითბო...
ყველაფერი....
მე ის მომენატრება...
ამას მშვენივრად ვაანალიზებ..
და ეს მაშინებს.
არა!
ო სეჰუნ, შენ ის არ უნდა შეგუყვარდეს!
მას ვერ შეიყვარებ...
