Sorry! Valentine's Syndrome. Can't get enough. =))
Another old reader. Thankyou for reading MPST for the second time! Appreciated. =)) Loveyou baby!
-
Chapter 10 - Creating Her Best
"One thing I learn from life is walang magagawa ang pag-iyak mo. Hindi mababawasan ang bigat ng problema mo by simply crying. You need to think any solution to solve it. Crying? Its a way to ease the pain in your heart but it will never solve your problem. After crying tons of liquid. Ang problema mo. Nandyan padin. Hindi nabawasan pero maari padin madagdagan"
- Ell
Edisvely Lanie Lorraine DelMundp's Point of View
"You ready?" Tinignan ko ang sarili ko sa huling pagkakataon. Napapailing na lang ako sa nakikita kong reflection sa body lenght mirror na nasa harapan ko.
Nakakahiya.
Sunday ngayon. Niyaya ko siya magsimba pero lumabas lang siya ng unit at hindi ako pinansin. Makalipas nang ilang minuto ay dumating siya at inabot siyang isang paper bag. Maligo daw ako at suotin daw 'yon dahil may pupuntahan daw kami after mass. I didnt mouth any words but when i openned it. Agad kong ibinalik yon sa kanya. There is no way Im going to wear that kind of dress.
1/8 of mind was asking where the hell did he get that dress anyway. At kung titignan. Sukat pa talaga sakin. Creepy. Baka naman designer siya ng damit. O kaya mahilig siya magbasa ng mga magazine or blogs about fashion. Pero syempre, joke lang. Sa pogi ni Jake, alanganin ang ganoong past time sa kanya.
Titigan ka pa nga lang niya. Nakakalaglag na ng...
.
.
loob eh..
Isang plain nude colored above the knee lenght ang laman non. Naiiksian ako. Isa pa, hindi bagay sa akin ang mga ganoong klase ng damit. May kasama pa itong head banned. Naiisip ko pa lang na suot ang head banned na iyon ay naiilang na ko. What more pa kaya kung mismong yung damit na, hindi ba?
Isipin niyo na lang ang isang bamboo stick na naka-dress. Ako na yon.
Pero ipinilit niya sa akin yon. Isa daw sa paraan na makakatulong sakin ay ang pagaayos ko ng sarili ko.
Syempre mahirap yon. Alam kong hindi magiging madali. Im coward, sensitive, and naive. Kahit halug-hugin mo ang buong pagkatao ko. Walang parte doon ang isang matapang na Ell. Pero sabi ni Jake. Everybody have their other sides. It just needs to be triggered para maipakita yon. Napatawa pa nga ako ng kaunti dahil hindi pa ba sapat ang napagdaanan ko para ma-trigger palabas ang 'other side' ko na sinasabi niya.
At dahil sa kakulitan ng taong yon at sa kaunting pananakot niya. Napapayag niya ako.
"Still not finished? You look fine wearing it. I swear. Say NO to insecurities Ell. Its your number one enemy." Napangiti na lang ako sa mga sinabi niya. Jake's mouth was so talented. Please, dont think the other way around.
-
"Where are we going?" I ask him. Its been 30 minutes since he started driving and Im not familiar with the place where we are right know.
Nang makarating kami ng simbahan kanina ay nasa kalahatian na ito. Mabuti na lang ay may upuan pa kaming naabutan. Pinagtitinginan pa nga si Jake. Gwapo nga daw kasi siya kaya normal na daw sa kanya yon. Sanay na daw siya.
Mabilis lang at natapos na agad ang misa. Pero the whole time na nasa loob kami. Pinagtitinginan kaming dalawa. Tapos sabay magbubulungan. Siguro iniisip nila na may relationship kami ni Jake at hindi kami bagay. Can't they just mind their own bussiness? Tapang lang. LOL
"You need some refreshments. Trust me, you will never forget this day. This day that you've been in that place." Hindi ko na lang siya pinansin at tumingin na lang ulit sa bintana.
Habang tumatagal ay paunti na ng paunti ang kabahayan. Napapalitan ito ng mga puno. Nagulat na lang ako ng biglang bumaba ang glass window sa side ko. When I turned and look at Jake. He was smiling while driving. I guess He is pretty excited about this place.
Sa wakas ay huminto na ang sasakyan. Ngalay na ngalay na ang pangupo ko dahil sa tagal din ng biyahe. Hindi din kasi ako makagalaw ng maayos sa takot na baka tumaas ang suot kong bestida.
Pa-bebe effect.
Pinagbuksan niya ako ng pintuan. Isa sa mga ugali ni Jake ang pagiging gentleman. Hindi ko nga lang alam kung totoo tong pinapakita niya pero atleast. He exert some effort.
Bumungad sakin ang isang burol. Sa tuk-tok nito ay may isang maliit na greenhouse. makikita mo naman sa tabi nito ang isang duyan na gawa sa hinabi na pandan.
This place is simply beautiful.
Simple lang ang lugar pero parang ang laki ng ginaan ng loob ko ng makita iyon. Ganito nga ata kapag nageemote. Lahat na lang napapansin.
"Come. Mas maganda sa taas." Hinigit niya ang kaliwang braso ko paakyat ng burol. Binabawi ko na ang pagtawag sa kanya ng gentleman. Alam naman niyang naka-dress ako diba? Tsk!
"Hindi ka naman excited niyan? Dahan-dahan lang." Tumigil siya at nilingon ako. Ngumiti siya ng bahagya at muli akong hinila paakyat.
Parang walang narinig. Ipagulong ko siya mula taas nito pababa e.
Nang marating namin ang tuktok. Binitawan na niya ang braso ko.
Damang-dama ko ang lakas ng hangin. Napapikit na lang ako. Iba yung feeling.
"Ang sarap no?" Tanong niya sakin. Tumango lang ako. Dinala niya ako sa may swing at inupo ako doon. Tumabi naman siya sa akin pagkatapos.
"What do you feel Ell?" Napaisip ako. Kakaiba. Masarap ang feeling. Ang gaan-gaan sa loob.
"New. I feel something new." Napatango siya sa sagot ko. Pero mapapansin ang isang ngiting makakapagbigay sayo ng kaba. Pero di ko na lang iyon pinagtuunan masyado ng pansin. Hinayaan ko na lang.
"Does it feel great to feel something new?" He asked me again.
"Yeah."
"Now Ell. Do you want to start a new way of living. No more those. No more thats. No more hurts. No negative feeling at all." Napalingon ako sa sinabi niya.
"Does it possible?" Umayos siya ng upo at tumingin sa langit.
"Ofcourse. Anything is possible. Just believe in yourself." Hindi ako sumagot.
"Ell. Im going to help you. But promise me after this. Magiging masaya ka."
Ako naman ang tumingin sa langit. Napaka-peaceful tignan ng sky ngayon.
"Yeah. Just don't leave me. Alam mo, ngayon ko lang narealize na pagod na pala talaga ako. Dati kasi puro salita lang ako e. Ngayon, hindi na. Hindi na yung basta iiyak lang ako sa tabi tapos, tapos na. One thing I learn from life is walang magagawa ang pag-iyak mo. Hindi mababawasan ang bigat ng problema mo by simply crying. You need to think any solution to solve it.Crying? Its a way to ease the pain in your heart but it will never solve your problem. After crying tons of liquid. Ang problema mo. Nandyan padin. Hindi nabawasan pero maari padin madagdagan."
"Wow. Very well said Miss DelMundo. You are wise. I never thought of that. You reminds me of someone I know." Napangiti ako sa sinabi niya.
"Again? Wow Mister Salvador. You are surrounded by dramatic girls God ever created. Tell me. What does it feel?" I joked.
"Naaa. No shit talks included. May kababata ako. Sobrang talino niya talaga. Not only in acadamics but the way she view everything. Wise yet full of emotion."
"So where she is right know?" Nahkipit balikat lang siya.
"I dont know. No one knows. The last thing I heard about her was that she lost her parents in an accident."
