Thanks for reading Rochelle! :)
CHAPTER 25 -
EDISVELY LANIE LORRAINE DELMUNDO'S POINT OF VIEW
Biglang napalitan ng takot ang mga mata ni Sherie ng narinig niya ang epilyidong 'Del Mundo'.
Gusto kong tumawaa pero hindi pa ito ang tamang oras. Pati ba siya ay apektado sa impluwensya ng DelMundo? Akala ko ba wala siyang kinakatakutan?
Minuto na ang lumipas pero nananatili pa ding tahimik ang babaeng humamak sa buong pagkatao ko.
"Tinago ko ang lahat. Ang lahat-lahat. Bakit? Dahil gusto ko maging pantay-pantay tayo." Tinignan ko ang muka ng ibang estudyanteng buong tenga ang pakikinig sa mga sinasabi ko. Ang iba sa kanila ay kaparehas ng mga mukang hinayaan lang ako pagkaisahan nung mga panahon na may mga taong tinatapaktapakan lang ako."Ibinaba ko ang sarili ko. To the point na hinayaan ko kayong maramdaman na MAS kayo sa akin. MAS MAGANDA, MAS SIKAT, MAS MATALINO, MAS MAYAMAN. Pero anong ginawa niyo? Sinamantala niyo. Kayong lahat." Napatingin na lang ako sa kisame ng cafeteria para mapigilan ang mga luhang nagbabadyang tumulo. Gusto ko umiyak dahil sa sama ng loob ko. Lagi na lang saksi ang lugar na ito sa mga pangyayari sa buhay ko."Dahil isa lang akong Ell DelMundo, na meyroong isang mala-prince and the pauper na lovestory. Isang simpleng buhay. Pangarap makakagraduate bilang Suma-Cumlaude hindi dahil sa epilyido ko kundi sa talinong meron ako."
Ibinalik ko ang tingin ko kay Sherie na hindi maipaliwanag ang ekspresyon meyroon sa muka niya pero muli siyang nagsalita.
"How dare you to use Eliezer's grand daughter's name? Ganyan ka na ba kadesperada lumaban sakin pati ang isang taong hindi nagpapakita ay ginagamit mo?" Lalapit na dapat siya para sampalin ako pero agad na napigilan ni Jake ang kamay niya.
"Hayaan mo siya." Sabi ko na ikinagulat naman ni Jake. Tinignan niya ko ng may pagtatanong pero hindi ko siya pinansin. nananatili ang kamay ni Jake na nakahawak sa kamay ni Sherie. Tinabing ko iyon para mabigyan siya ng pagkakataon masampal ako sa huling pagkakataon.
Hindi nga niya ako binigo dahil agad niya ako sinampal gamit ang kabilang kamay niya. Hindi ko alam kung bakit hindi ako nasaktan gaano. Siguro ay may bahid na ng pagaalinlangan ang sampal na iyon o di kaya ay sanay na ako.
"Tapos ka na? Ako naman." Sinampal ko ulit siya sa ikatlong pagkakataon. Hindi dapat kayo naniwala kay Emm nung sinabi niya na hindi ako masakit manampal. "Tandaan mo Sherie. Ito na ang huling araw na ipapahiya mo ko sa harap ng mga kapwa mo walang modo at walang utak. Gusto ko sana ipagkalat sa buong University na ang pakikipaglandian mo sa mga proffesor ang paraan mo para makapasa kada semester kaso ayoko namang siraan ko." Umakto ako na parang nagulat. "Sorry. I spill the shit."
Dahan-dahan napasandal si Sherie sa lamesa sa likudan niya. Pulang-pula ang muka nito habang tinitignan ako ng galit na galit.
Nagsimula na din maglabas ng mga masasakit na salita ang iba pang tao sa Cafeteria.
Gusto ko maramdaman niya kahit isang beses lang kung gaano nakakababa ng sarili ang pagkaisahan ng halos lahat ng taong nakapalibot sayo.
"You did too much." Sabi ni Jake habang nakatingin sa plato niya. Tinignan ko si Sherie na nagsisimula ng magpigil ng luha.
"Am I?" Balik tanong ko sa lalaki.
Tinignan ako ni Jake at umiling-iling. "You despise her so much. Haven't you?" Muli akong tumingala. Parang ang sarap balikan ng payapang buhay. "No Jake. I was just returning the favor."
"Bakit DelMundo? Hindi mo pa din ba matanggap na hanggang ngayon. Mas pinili ni Jed ang isang maduming babaeng tulad ko kesa sayo?" Marahas ko siyang tinignan. Parang may kung anong sakit sa puso ko ang matagal ng itinatago ang naramdaman ko.
Sherie saw my reaction to what had she said.
Kahit naman sabihin ko na paulit-ulit na hindi ko na mahal ang isang Jed Sandoval. May parte pa rin siya sa puso ko na kailan man ay hindi maaalis kahit na ano man ang gawin niya.As if there was a paid space na nakalaan lamang para kay Jed. He was my first love. I still love him, not that much dahil sa galit sa mga ginawa niya. Pero what if mawala ang galit ko sa kanya? Natatakot ako na baka mahalin ko ulit siya tulad ng dati. Kaya Im forcing myself na sobra ang galit ko sa kanya. Thinking that in this way, mawawala na ng tuluyan ang feelings ko sa kanya. ENTIRELY.
But then again, minsan naiisip ko kung bakit nga ba si Sherie pa? Bakit siya pa. Maybe he changed. Pero some part of me is still seeking for the old Jed to come back.
Gusto ko malaman ang totoo kung bakit bigla siyang nagbago. Pero natatakot ako. Ayoko ng masaktan. He made me believe na hindi niya ko sasaktan at hindi niya ko iiwan. At naniwala ako dahil sa kada oras, minuto at segundo na magkasama kami. He never failed to let me feel how important me to him. I feel so loved na kahit kailan ay hindi ko naramdaman sa iba.
"Tanggap ko na Sherie. A bitch will always be paired with the jerk. Perfect couple, isn't it?"
"Tama na Ell." nanigas ang buong katawan ko. Ayokong tumingin sa pinanggalingan ng boses na iyon. Dahil sa tatlong salitang binitawan niya ay alam ko na ang mangyayari. He was here to defend her side.
Ito na naman ang pakiramdam ng nagiisa.
Gusto kong umiyak. Ang mga luha na kanina ay nagawa ko pang pigilan ay mukang hindi ko na magagawang mapatigil sa pagkakataon na'to.
"Remember Lorraine, you are not alone." Para namang anghel na bulong sakin ni Jake.
Unti-unti kong itinaas ang ulo ko at tinignan si Jed na nakatingin kay Jake. Na para bang naguusap sila sa mata. Tingnan ko si Jake ay ganoon na lang dina ng tingin niya kay Jed. Ngunit unang nagbitaw si Jed at lumapit kay Sherie. Inalalayan itong umupo. Sa katabing upuan ni Emm.
Emm looked at Jake with. Disgusted. Bakit? Hindi ba ay dapat kay Jed at Sherie siya tumingin ng ganyan?
"Wala kang karapatan manapak ng ibang tao Ell." Jed said out of the blue. Tinignan niya ko mula ulo hanggang pa. "You've changed. Pero dont assume na babalik ako sayo after mo magbago ng ganyan." Mahinahon niyang sabi.
I look at him, full of agony.
"Lagi namang ganoon Jed." Tuluyan ng pumatak ang mga luha ko "Kailangan magpakumbaba. Kailangan magpaubaya. Kailangan magpakabait. Nakakasawa. Dahil may umaabuso. Hindi ako nagbago para sayo. Nagbago ako para sa sarili ko. Bumalik lang ako sa daan na dapat ay tinahak ko sa umpisa pa lang."
Humagul-gol na ako sa iyak. This is the second time I and Jed talk after that night.
Surprisingly, Jake hug me from behind. He faced me after then whisper.
"Don't cry. You look ugly." Pumikit ako. Hindi nako nagulat ng maglapat ang mga labi namin.
Thankyou Jake...
Thankyou for the warmth..
