His...

Hayallerin Ötesinde...

Gözlerimi kapatmadan önce son kez düşündüm bugün olanları.
Önce yavaşça yanıma gelmiş , sesini ayarlamaya çalışmış ama bir türlü konuşmaya başlayamamıştı.
Kulakları kızarmış karşımda duruyordu. Sonra birden sesi biraz da titrek ama yüksek "Seni seviyorum" dedi.
Duyduklarımın hayal olması o kadar yüksek bir ihtimaldi ki...
Ve bu duyduklarım gerçekse beni o kadar mutlu ederdi ki...
Kendime attığım tokat bile gerçek olup olmadığını anlamama yardım etmedi.
Garip garip baktı ve sordu "Neden kendine vuruyorsun? Özür dilerim tamam bana vur."
Beni yanlış anlamıştı.Hemen düzeltmeye çalıştım. "Hayır yani gerçek mi diye . Seviyorsun öyle mi? Beni seviyorsun? Hayal değil bu öyle değil mi? Gerçekten bunu bana söylüyorsun?"
Bu anı hep hayalimde canlandırmıştım ve hayalle gerçek birbirine karışmıştı bi süre sonra. Ayırt edemedim.
Cevap verdi bana. Her kelimesi zihnime kazınan bir cevap...
"Benimle yürürsen eğer...
Düşecek olduğunda seni tutarım ,yorulduğunda sırtımda taşırım,sıkıldığında şarkı söylerim sana,üşüdüğünde sıkıca sarılırım,yalnızlığında dostun ,ağladığında omuz olurum... Eğer sen de beni seversen, sen olurum senin olurum. Beni sevebileceğinden çok daha fazla severim seni." Bilseydi benim onu ne kadar sevdiğimi, yıllardır zaten hayatımda olduğunu, hayallerimde olduğunu yine de benden daha çok seveceğini söyleyebilir miydi?
Dilim tutuldu, konuşamadım.  Tek bir kelime edemedim. Gözlerim konuştu benim yerime,  mutluluk gözyaşlarımı akıttı damla damla. Anladı Junho. Sevgisi karşılıksız değildi.
Gözlerimden anladı, duruşumdan,heyecanımdan,  kalbimin atışından anladı.  Yüzüme eğildi gözlerimden öptü. Dudakları gözyaşlarımla ıslanmış gözlerime değdi. Hayallerimde bile bu kadar güzelini canlandırmamıştım. Sonra kafasını çekti. Gözleri onun da ıslaktı. Ama yüzünde bugüne kadar görmediğim bir tebessüm vardı...