Nigdy Nie Byłam Grzeczną Dziewczynką

Prolog

-Już jestem!- krzyknęłam ściągając buty. Jest już po siedemnastej więc w listopadzie dawno jest już ciemno.
-Dobrze Kate, obiad masz w mikrofali!- krzyknął z salonu tata. Nagle kiedy ściągałam moją kurtkę dziwnie zabolała mnie głowa.

Zbagatelizowałam ten fakt. Poszłam do kuchni i w między czasie zawiązałam luźnego koka z moich brązowych, prawie że czarnych włosów, poprawiłam delikatnie białą bluzę i otworzyłam mikrofalę. Co zastałam? Oczywiście cztery kawałki pizzy poukładane jeden na drugim. Dwa miesiące temu bym jeszcze cieszyła się na taki obiad, ale nie w takiej sytuacji.

Około dwa miesiące temu moja mama odeszła od mojego ojca. Mówiła że ich "miłość" już dawno się wypaliła i nie zamierza już tego dalej ciągnąć.

Czy mnie to bolało? Nie.
Może troszkę na początku, ale teraz tylko nią gardze. Nigdy nie miałam z nią dobrego kontaktu. Zawsze lubiła się ze mną kłócić.

Czy bolało to mojego tatę? Tak.
Aż za bardzo. Przez pierwszy tydzień zamknął się w swojej sypialni i wychodził tylko na miasto coś zjeść, lub do pracy.

Przez ten cały czas widzę, że cierpi. Ukochana osoba go zostawiła, ale chyba zapomniał że ma mnie, swoją córkę Kate.
Nigdy nie miałam super kontaktów z ojcem, zawsze był w pracy lub nie miał siły ze mną rozmawiać "bo jestem trudnym dzieckiem".

Z moich zamyśleń wyrwał mnie ogromny ból głowy, wszystko się zamazywało. Chciałam chwycić blat, ale źle wymierzyłam odległość i upadłam na podłogę uderzając głową o krawędź.

I dalej tylko ciemność, przeszywający ból głowy i jakieś słowa ojca kucającego nade mną. Dalej nic nie pamiętam.