You had me, again { B-Brave fanfiction }

4. Kan het nog erger?

"Je vader heeft een ongeluk gehad, hij was opweg naar z'n werk, toen plots een auto hem aanreedt en hij neerviel met z'n hoofd vol op de grond. Hij is naar het ziekenhuis gebracht, de dokters hebben hem onderzocht en ze weten niet of..." m'n moeder snikt zachtjes, "of hij het zal overleven..." Ik weet niet wat ik moet zeggen, ik weet even helemaal niks meer, het is net alsof alles weg is, verdwenen. Mijn vader ligt in het ziekenhuis?! Zal hij het echt niet overleven?... Nee, nee, dit kan ik niet denken, hij overleeft het, m'n vader is nog te jong om te sterven. Zonder dat ik het merk lopen er tranen over m'n wangen. Mijn vader ligt in het ziekenhuis. Hij is overreden, misschien is hij nu wel dood. Ik sta op en trap tegen de muur aan, that hurts. Ik moet naar mijn vader toe, nu meteen. Ik pak m'n jas en zeg tegen m'n moeder: "Mam, breng me alsjeblieft nu naar het ziekenhuis, ik moet pap zien." Zonder te antwoorden pakt m'n moeder haar jas en loopt naar de auto. Ik loop achter haar aan en zo snel als we kunnen zijn we bij het ziekenhuis. "Waar kan ik Jorden Michielsen vinden?" De vrouw noemt de plek en de etage, en we lopen er zo snel mogelijk naartoe. Eenmaal aangekomen zie ik m'n vader liggen, bleekjes, en half slapend. Ik krijg tranen in m'n ogen, dat is mijn vader, mijn vader die aangereden is en vecht voor z'n leven. Ik loop naar hem toe en begroet hem, wat hij zei kon ik niet verstaan, hij heeft moeite met praten. Ik zie hoe moe hij is, ik voel hoeveel pijn hij lijdt. Dit verdient hij niet, hij heeft zoveel voor me gedaan, hij kan niet dood gaan! Ik zie dat m'n moeder het er ook moeilijk mee heeft, niet erg verrassend. Er staan tranen in haar ogen. Ik voel me machteloos. Ik kan mijn vader niet genezen. Ik kan niks doen. Kijkend naar m'n vader denk ik aan vroeger, hoe hij me toedekte en verhaaltjes voorlas als ik niet kon slapen, hoe hij me leerde fietsen, hoe hij ondanks alle drukte met werk er altijd voor me is, altijd. Een leven zonder m'n adoptievader is niet voor te stellen, ondanks dat hij nooit thuis is als ik uit school kom, weet ik dat ik alles bij hem kwijt kan. Ik heb een andere band met m'n vader dan met m'n moeder, als m'n vader thuis is gaan we een film kijken, of hij zegt opeens: "Ik heb zin in iets geks", en geloof me, dan verzint hij ook echt de gekste dingen. Laatst nog gingen we samen een fotosessie houden in elkaars kleren, m'n vader is echt 1,5 x zo groot als ik, dus het zag er echt niet uit. Of toen hij wilde vliegen, hij was zo enthousiast over z'n eigen idee, dat hij ook serieus allemaal ballonnen kocht om ervoor te zorgen dat we samen weg konden vliegen, weg van alles. Niet dat we dat zo graag wilde hoor, maar hij was het vele werken zat, en ik wilde gewoon ergens anders heen, niet in Nederland elke dag naar school, maar naar New York, Las Vegas of Parijs. Met het idee dat ik nooit meer van die gekke dingen kan doen met m'n vader, sterf ik diep van binnen. Zonder dat ik het zelf wist, betekent mijn vader zoveel voor me. Het liefst blijf ik dag en nacht bij hem, maar ik weet dat het niet kan. M'n moeder wil naar huis en dat is nu misschien ook maar beter zo, ik moet alles op een rijtje zetten, alles, dus ook het gedoe met David. Eenmaal thuis moet ik het aan m'n moeder vragen, ik wil het weten. "Mam, pap gaat toch niet dood?" 

---------------------------------

Jullie zijn echt geweldiggg! Nu al zoveel reads :o Wat denken jullie, gaat Daisy's vader het overleven? Zoals altijd, laat het achter in de commentss, en vertel wat je van m'n verhaal vindt! 

Ik ga de lat nu wel wat hoger leggen, anders kan ik over een halfuurtje weer een nieuw hoofdstuk schrijven! :p

70 reads en 15 votes voor nieuw hoofdstuk?

Love yaa all, 

ur beautiful,

fonggli.