You had me, again { B-Brave fanfiction }

9. Het spijt me

Daisy POV

De tranen stromen over mijn wangen, ik kon ze niet meer tegenhouden... "Het is al goed, het is al goed." zegt Natasha vol medelijden. "Waarom gebeurt mij dit nou weer?! Waarom moet hij perse op deze school zitten?" zeg ik huilend "echt alles gaat fout." "Babe, wij zijn er voor je, wat je ook kiest: met hem leven of zonder hem leven. Zolang jij maar gelukkig bent. We steunen je." zegt Jessica troostend. "Maar ik ben niet gelukkig met hem en zonder hem! Als ik bij hem ben en hij lief is, is het alsof mijn leven perfect is. Maar dat is het niet. Want als hij me uitscheld en me slaat, dan voel ik me zo klein. Zo dom. Telkens verovert die jongen weer mijn hart." Ik houd het niet meer uit, ik moet even weg hier. "Ik ga even naar de wc, sorry." met die woorden ren ik weg, zo hard als ik kan. Omdat ik zo gestrest ben let ik niet op waar ik loop. BAM! Daar lig ik op de grond. "Kan je niet ff uitkijken ofzo?!" zeg ik geïrriteerd. Als ik opkijk zie ik - je raad het waarschijnlijk al - David. "Sorry Daiss." Hij steekt zijn hand naar me uit, als teken dat ik die vast moet pakken, maar dat was ik nou net even niet van plan. "Ik kan echt wel in m'n eentje opstaan David." zeg ik chagrijnig. Verbaasd kijkt hij me aan. 

David POV (ik heb besloten om ook vanuit hem te schrijven.)

Nounou, die felheid had ik niet verwacht. Ik heb nu 2 keuzes, of ik loop weg of ik probeer haar terug te winnen. Ik besluit toch maar te blijven, ik weet namelijk dat als ik lief tegen haar ben, dat ze dan weer als een blok voor me valt, hehe. "Kunnen we misschien even praten?" vraag ik op m'n liefst. "Uhm, ja uh natuurlijk." "Daisy, ik moet je wat vertellen." Dit moet werken, denk ik in mezelf. "Ga je gang." zegt ze aarzelend. "Ik... ik ben verliefd op je Daisy. Ik wilde het je al veel eerder vertellen, maar ik durfde niet." ik probeerde het zo geloofwaardig mogelijk over te brengen. Ik zie dat haar wangen rood worden. 

Daisy POV

Woow, hij is dus echt verliefd op me, denk ik ergens wel heel blij. "Uh David, dit komt nogal onverwacht. Ik moet toegeven dat ik je ook heel leuk vind, echt heel leuk. Maar na al die dingen die je gister zei..." "Het spijt me echt heel erg babe, ik weet soms gewoon niet hoe ik ermee om moet gaan, en ja, ik moet er echt wat aan doen, want ik ben zo fout bezig soms... het spijt me echt, echt heel erg." Ik kijk hem aan, en verzink in zijn ogen. "Daisy, wil je alsjeblieft mijn meisje zijn?" vraagt hij liefjes en loopt naar me toe, hij komt steeds dichterbij. Ik kijk verlegen naar de grond. Als hij eenmaal voor me staat duwt hij mijn kin liefjes omhoog, nu moet ik hem wel aankijken. Zonder dat ik geantwoord had, voel ik zijn lippen al op de mijne. 

---------------------------------

Ik ga nu eten, heb even snel een stukje geschreven. Vinden jullie het oké en leuk als ik ook vanuit David ga schrijven?

Love,

fonggli.