You had me, again { B-Brave fanfiction }

11. Ik gun je dit niet

Als ik m'n ogen probeer open te doen voel ik een scheut van pijn door mijn lichaam heen gaan, wat is er gebeurd? De pijn negerend open ik m'n ogen zo ver mogelijk en zie een streepje licht door een raam schijnen, waar ben ik in vredesnaam? Ik probeer op te staan maar als ik de pijn weer voel, schreeuw ik het uit, tenminste dat probeer ik, maar er komt geen geluid uit m'n keel. "Oh Daisy, je bent al wakker?" Ohnee, daar is de bekende stem weer, ik hoopte dat ik hem nooit meer zou horen. "Ja David, ik ben inderdaad wakker ja, goed opgemerkt." zeg ik vol sarcasme. "Niet zo tegen mij praten jongedame, sta op en loop met me mee, nu." Ik probeer op te staan maar het lukte niet, die pijn is echt onverdraaglijk. "Het lukt niet" zeg ik met veel angst. "Ik help je wel even" zegt David en loopt naar me toe. Hij trekt me mee aan mijn arm en ik schreeuw het uit van de pijn, dit keer kwam er wel geluid uit mijn keel. "David laat me los! Auw je doet me pijn klootzak!" "Hé meissie, ik zou maar even je mondje houden voordat ik je nog een paar klappies geef." zegt hij met een grijns op z'n gezicht. Waarom? Waarom verzet ik me niet? Waarom ben ik zo machteloos? Ik kan helemaal niks doen, helemaal niks, noppes, nada. "Waar breng je me naartoe?" vraag ik beangstigend. "Dat zie je zo wel lieffie" Verdomme, waarom haalt hij die grijns niet is van z'n face af. Ik probeer om niet te flippen, want ik weet dat dat gevolgen gaat hebben... "We zijn er, het huisje van daarnet is nu niet meer je thuis, maar je blijft voorlopig hier. Je bent vanaf nu mijn vriendin, je doet wat ik zeg, en je stribbelt niet tegen." zegt hij met een streng gezicht. "Ohja en, vandaag gaan we met ze tweeën een gezellig uitje maken naar de bank (niet de bank waar je op zit :p), ik wil dat je me helpt met het beroven van de bank, en onthoudt, je doet wat ik zeg." met die woorden loopt hij de kamer uit en gooit de deur met een harde klap dicht. Oké, daar zit ik dan, in een kamer, wat meer op een gevangenis lijkt. Zoals in het vorige hutje is hier ook alleen een houten bed zonder matras. Dit huisje is wel meer sterren waard dan de vorige, hier is namelijk, ja hier komt het, hier is namelijk ook een lamp. Ik zeg niet dat de lamp werkt, maar er is op se minst een lamp. Door alle drama de laatste tijd, merk ik nu pas dat ik moe ben, maar ook echt heel moe. Ik heb de laatste tijd slecht geslapen sinds dat ik door David, ja tja, ontvoerd? ben. Eigenlijk kan je het wel zo noemen, hij heeft me gewoon meegenomen zonder toestemming. Ik denk terug aan zijn woorden: "vandaag gaan we met ze tweeën een uitje maken naar de bank..." Zou die dat echt menen? Dat ik hem moet helpen met het beroven van een bank? Nee toch, vast niet. Wie is er nou zo dom om een meisje van 15 een bank te laten beroven. Oké, ik geef toe, David is best wel dom, dus dit zou hij ook nog wel kunnen bedenken. "Zou er ooit iemand me komen redden?..." vraag ik in mezelf. 

Ik word wakker door iemand die zonder pardon de deur opengooit en naar binnen stapt. Als ik opkijk zie ik de mooiste groen, blauwe ogen ooit, maar echt, ik kan eeuwen in die ogen kijken, je verdrinkt er gewoon in. "Heey" zegt de vreemde jongen met een sexy  stem -ja, met een sexy stem. "uhm heey" zeg ik bijna vragend. "Ik ben Samuel, leuk je te ontmoeten." zegt de vreemde jongen, die dus Samuel heet, lief. "Ik ben Daisy, maar dat wist je waarschijnlijk al." "Jaa, ik heb inderdaad al wel vaker over je gehoord." zegt hij met een big smile. "Je bent zeker een van die vrienden van David, die ook aan bankroven doet?" zeg ik bijna geïrriteerd, maar nog net niet, want ja, hij heeft prachtig ogen. En die lippen... Hoo Daisy, niet afdwalen, hij is een vriend van David, hij kan niet goed voor je zijn. "Hoho, gaat het dametje oordelen?" zegt hij lachend. Ohmygod, zijn lach, asdfghjklksdjf. "Uhm nee hoor, maar ik heb gewoon een hekel aan David..." zeg ik blozend. "Snap ik, ik ben hier alleen om je te helpen, ik gun je dit niet." "Maar waarom ben je hier dan, waarom ben je vrienden met David als je me wil redden?" "Ik ben hier omdat ik weet wat hij meiden allemaal aandoet, meestal laat ik het, maar toen ik jou zag wist ik dat je dit echt niet verdiende, zo'n mooie meid hoort te genieten van het leven." zegt hij met een lieve lach. En natuurlijk, ik bloos weer. "Denk je dat je me echt kan helpen? David heeft alles precies zo gepland dat er niks kan gebeuren..." "Het komt echt goed, ik heb er alles voor over om je hier uit te halen. Maar een ding moet je me beloven , doe wat hij zegt, want als je dat niet doet dan ramt hij je in mekaar, en dat wil ik niet. Dus alsjeblieft doe wat hij zegt, stribbel niet tegen. Ik zal je helpen" "Uhm, dankje.." Ik bloos alweer, hoe kan die jongen, die ik nog maar net 15 minuten ken me nu al zovaak laten blozen? En als ik naar hem kijk he, oeh dat gaat echt niet goed. Ik krijg dan zo'n raar gevoel, iets wat ik nog nooit eerder gehad heb, zelfs niet bij David, toen hij nog die lieve jongen was. Is dit wat mensen noemen, verliefd zijn?

----------------------------------------------------

Jaajaaa, nu al een jongen van b-brave in het verhaal! :) 

Wat vinden jullie ervan? Laat het me weten in de commentssssss.

Love,

fonggli.