You had me, again { B-Brave fanfiction }

3. Heb ik je gemist?

Even tussendoor dit, maar jullie zijn echt geweldig! M'n boek staat er nog pas net op en nu al 26 reads! Love yaa guys, hier komt het volgende hoofdstuk:

Ik draai me om en kijk hem vol afschuw aan. David. De jongen die me depressief gemaakt heeft, de jongen waar ik van hield, of nog steeds houd? De jongen die me in de steek liet, deed alsof ik niks was. Net als m'n adoptieouders. Ik vertrouw hem niet meer, ik wil hem hier niet hebben! Hij moet weg, wat doet hij hier?! Allemaal gedachtes en herinneringen spoken door m'n hoofd, maar wat ik toch wel moet bekennen, is dat ik nog steeds van hem houdt., tegen mijn zin in. Ik wil hem haten, ik wil dat hij weg is, weg uit mijn leven, maar dat kan niet. Waarom overkomt mij dit? "Heey Daisy! Lang niet gezien, hoe gaat het met je?" Denkt hij nu serieus dat ik tegen hem wil praten? Dat ik hem dit alles vergeven heb? "David, alsjeblieft ga weg." "Wil je niet weten waarom ik hier ben? Ik zal het je wel gewoon meteen vertellen, ik wist dat je hierzo op school zit, via via enzo, dus hier ben ik Daisy! Ik heb alles over voor m'n meisie!" Wat is er mis met hem, serieus. "Noem me niet 'je meissie' want dat ben ik niet David, en dat weet je dondersgoed." "Nounouu, je bent wel wat agressief geworden Daiss!" "David, ik zeg het je nog één keer, ga weg, weg uit mijn leven, voorgoed, je weet niet wat je me hebt aangedaan," antwoord ik hem kwaad maar toch ergens verbaasd. "Ik weet dat het moeilijk voor je is, het is natuurlijk ook allemaal zo plotseling, ik zal je even met rust laten!" zegt hij en geeft me een kus. "Ik spreek je zo wel lieverd!" Oké wacht, is dit nu serieus gebeurd? Stond David, de jongen die me zo erg gekwetst heeft, hier voor me? Zoende hij me? Waarom deed ik er niks tegen?! Hij weet niet half hoe erg hij me gekwetst heeft door zomaar uit mijn leven te verdwijnen, ik haat hem. Maar diep, diep van binnen, weet ik dat ik tegen mezelf lieg, ik houd nog steeds, na alles wat hij me heeft aangedaan, van hem, zonder dat ik het wil. Ik wil niet weer gekwetst worden, ik wil dit niet. Ik kan dit niet. Met verdriet, woede, argwaan, en toch ergens ook een beetje in de wolken, loop ik naar het geschiedenislokaal toe. M'n vriendinnen komen vrolijk naar me toe, en vertellen allemaal dingen over jongens en kantine en nog meer dingen, maar het komt niet bij me aan, alles wat ze zeggen gaat het ene oor in en het andere oor uit. "En wat vind je ervan Daiss?" "Huh, van wat?" antwoord ik beduusd.  "Schat toch, wat is er allemaal met je aan de hand de laatste tijd? Gaat het niet lekker thuis? Of is er iets anders wat je ons moet vertellen?" vraagt Natasha bezorgd. Terwijl ik ze probeer wijs te maken dat er niks aan de hand is, loopt David langs, lekkere timing. Hij glimlacht naar me en knikt naar m'n vriendinnen. "HOO WAT DAISS?! WAT DOET DIE GOZER HIER?!" Ik zucht. Hoe kan het dat hij nu net, op dit moment, hier in de gang loopt?! Toeval bestaat toch niet of wat. "Er is niks aan de hand meiden, hij komt hier gewoon op school, ik heb hem verder nog niet gesproken hoor." probeer ik ze wijs te maken. Maar zoals altijd geloven ze me niet, ze weten dat er iets gaande is. Dwingend kijken ze me aan, en ik begin te vertellen over wat er gebeurd is. Met open mond luisteren ze naar me van begin tot eind, en zeggen "ooh meid toch, wat een loser is het ook." "We zijn er altijd voor je hè! Forever and always!" "Als hij je nog één keer lastigvalt dan doe ik hem wat." Ooh god, wat houd ik toch van deze meiden. Ze staan altijd voor me klaar, no matter what. Nog een beetje beduusd van alles wat er allemaal in één dag kan gebeuren, loop ik het geschiedenislokaal binnen.

Om half 3 gaat de bel, eindelijk. Ik kon me echt niet concentreren, de hele tijd spookt David door m'n hoofd. "Ik doe alles voor m'n meissie!" "ik spreek je zo wel lieverd!" en die kus die hij me gaf, even voelde alles als vroeger, even voelde ik me gelukkig. Wat is er aan de hand met me?! Ik word echt helemaal gestoord van die jongen, het ene moment kan ik hem niet uitstaan, en het andere moment denk ik dat ik gelukkig met hem kan worden! Eenmaal thuis aangekomen tref ik mijn moeder zittend aan de tafel, tot m'n verbazing, normaal werkt ze om 3 uur 's middags. Wat doet ze hier? "Heey lieffie, kom zitten." Verbaasd doe ik wat ze zegt. "Ik moet je wat vertellen, over je vader." 

---------------------------------

Wat zal er aan de hand zijn met haar vader? Wat denken jullie?

35 reads, 8 votes en 3 comments voor volgende hoofdstuk? 

You're amazing! :)

Love yaa,

fonggli.