You had me, again { B-Brave fanfiction }

20. Herinneringen en nieuwe mensen

Daisy POV

Vandaag is de dag dat ik samen met nog wat andere meiden en een vriend van David drugs ga dealen in een disco, het klinkt nu echt alsof het de normaalste zaak is van de wereld en iedereen het doet. Stiekem… Maar goed, David kwam nog langs om me te vertellen dat ik vanavond om 8 uur in de kleren die hij meegenomen had klaar moest staan, een van zijn vrienden zou ons dan ophalen en dan zouden we naar een disco gaan waar er weinig beveiliging is. Het is nu middag en ik denk dat het zo rond 3 uur is, ik heb geen klok dus dan maar schatten hoe laat het is. Dat is eigenlijk best wel dom, David verwacht me om 8 uur daar maar hoe weet ik wanneer het 8 uur is? Weetje, ik ga wel even mijn kamer uit en vraag het degene die ik het eerst tegenkom. Ik sta moeizaam op uit bed en open de deur, de laatste tijd doet niemand mijn deur meer op slot dus kan ik makkelijker de kamer uit, scheelt me weer moeite. Zo stil mogelijk loop ik naar buiten, de eerste persoon die ik tegenkom is een jongen met een getinte huid, niet heel getint maar gewoon een beetje donker maar toch niet helemaal, het is nogal moeilijk uit te leggen. Hij heeft zwart haar, een beetje Chinese ogen en een leuk uiterlijk. Hij lijkt me eigenlijk wel aardig, maar goed, ik heb wel gemerkt dat de meeste vrienden van David niet zo aardig zijn, zacht uitgedrukt. “Uhm hey, David zei dat ik om 8 uur klaar moet staan maar ik weet niet hoe laat het is, kan ik misschien je horloge of zo lenen?” vraag ik zo lief mogelijk aan de halfgetinte jongen (niet dat hij voor de helft getint is en voor de andere helft niet, nouja, je snapt wel wat ik bedoel). “Ja natuurlijk, hier heb je mijn horloge, ik kom hem later wel weer ophalen, welke kamer is van jou?” vraagt hij terwijl hij me zijn horloge geeft en glimlacht, hij heeft wel een lieve glimlach. “Dat is mijn kamer” zeg ik terwijl ik naar de deur wijs links van waar we staan. “Dan kom ik hem morgenvroeg wel ophalen!” zegt hij terwijl hij langzaam wegloopt en zich nog even omdraait. Ik zwaai hem nog even uit en loop dan weer terug naar mijn kamer, het is zo vermoeiend dit… Ik wil weer terug naar huis, naar mijn ouders en vrienden…

*Flashback*

Vandaag heb ik afgesproken met mijn vriendinnen, ik ben namelijk jarig en omdat mijn ouders alleen ’s ochtends thuis konden zijn zeiden ze dat ik mijn vriendinnen wel langs mocht laten komen, zodat ze daarna ook konden blijven slapen. Ik was al helemaal enthousiast toen ze voorstelde mijn vriendinnen hier te laten slapen, want dat zeggen ze maar zelden.

Ik ben nog even de laatste dingen klaarleggen, zoals chips en wat bekers en drinken, zodat we dat straks niet allemaal hoeven te pakken. Net wanneer ik de laatste beker neer wil leggen hoor ik de bel gaan, van schrik laat ik de beker vallen, oops. Snel zet ik de beker weer op zijn plaats en loop naar de deur en open hem. “HAPPY BIRTHDAY TO YOU, HAPPY BIRTHDAY TO YOU, HAPPY BIRTHDAY, HAPPY BIRTHDAY, HAPPY BIRTHDAY TO YOU!” Typisch Natasha, die komt binnen en meteen begint ze met zingen. “Heey sweetie, kom binnen” zeg ik terwijl ik haar 3 kussen op haar wangen geef. Is eigenlijk een soort van ritueel, als we elkaar weer zien buiten school geven we mekaar altijd 3 kussen. Nadat Natasha binnen was gekomen volgde de rest al snel, ze hadden allemaal cadeautjes meegenomen en we besloten om even op de bank te gaan zitten en ze daarna uit te pakken.

Nadat ik alle cadeautjes uitgepakt had (van Natasha had ik een zilveren armband gekregen, met een hartjesbedeltje eraan, van Emi een wit shirt met ‘The best is yet to come’, van Rebecca blauwe, roze en groene nagellak en van Jessica een nieuwe paar schoenen waarvan ik laatst nog zei dat ik ze heel graag wilde, we waren toen samen shoppen, alleen ik vond de schoenen veelte duur) zijn we maar naar boven gegaan om ons klaar te maken voor het slapen, het was alweer 12 uur en we waren allemaal best wel moe. Het was een drukke dag, maar ik ben echt heel blij met de cadeautjes en met alle mensen die langsgekomen zijn. Ik  had de schoenen, het shirt en de armband dan ook meteen om/aangedaan. Nu we allemaal in bed liggen, beneden in de woonkamer, besef ik me hoe blij ik ben met mijn vriendinnen, ik heb echt niks te klagen. “Babes, bedankt voor de leuke cadeautjes, ik hou van jullie” “We houden ook van jou, voor altijd”

*Einde flashback*

----------------------------------

Sorry dat ik nu al stop met schrijven, jullie verdienen nu namelijk op se minst een heel lang hoofdstuk, maar ik ben een beetje verdrietig omdat ik zeg maar net een meisje zag op twitter die dit gestuurd had: “Over 1 uur naar Maleisië”. Ze zat waarschijnlijk in het vliegtuig dat is neergeschoten, en ik ken der niet maar het maakt me wel echt heel verdrietig. I’m really sorry voor het niet zo lange hoofdstuk!

Much love,

fonggli.