Mission New York

Painful

Alison

Ik liep naar het sportveld alsof er niks aan de hand was. Er waren al een hoop mensen dus iedereen draaide zich naar mij toe. "Brooke daar ben je!" Ellen rende op mij af.

Toen iedereen weg was trok Tom aan mijn arm. "Wie is Alison?" Ik zuchte. "Een vriendin van mij uit New York, we lijken erg op elkaar en als mijn vader dronken is haalt hij ons door elkaar" Hij keek me ongeloof waardig aan.

Ik pakte mijn telefoon uit mijn zak en zag dat ik een bericht van Dan had. "Nou wie is Alison?" Ik zocht snel een foto en kwam uit bij een foto van mij en Arianna op de terugweg van het ziekenhuis.

Hij knikte naar mij. "Ik geloof je, jullie lijken wel zusjes" Hij gaf me een knuffel en gooide me over zijn schouder en liep zo de school in.

Arianna

Ik liep mijn klaslokaal in en nam plaats naast Jessica en Vanessa, die weer mijn beste vriendinnen waren. "Zeg het haar" sisde Jessica. "Arianna" begon Vanessa "Vind jij het raar als ik verliefd was op Nathan?" Ze keek me bang aan. Mijn mond viel open. Die naam had ik allang niet meer gehoord.

"Nathan, als in mijn ex?" ze knikte voorzichtig. Nathan zat bij Daniël op bedrijfskunde maar echt praten met of over hem deed ik niet.

"Ze vindt het niks, ik wist het" Vanessa keek naar Jessica die lachend voor zich uit keek "Ik vraag me gewoon af sinds waneer je met hem om gaat?" Vanessa werd rood "Uhm..." Ik keek naar Jess die glimlachend naar de leraar keek om niet te veel aandacht te trekken.

"Vanessa! Het antwoord schreeuwde de leraar" Ik en Jess hielden onze lach nog net in. "Uhm uhm... gisteren?" "Inderdaad Vanessa" Zei de leraar. Ze zuchtte opgelucht "De belangrijkste stof die lipstick bij elkaar houd is Gisteren" Vanessa werd rood en ik en Jess lachte hard.

"Vanessa nablijven." Zei de leraar wanaar hij verder ging met praten. "Eh Vanessa" sisde ik "als ik maar niet met hem om hoef te gaan" Jessica begon te lachen. "Maar Jess gaat dat wel mee" Zei Vanessa vrolijk "Ja daag! ik ga dus echt niet met die frikandel om!"

De rest van de dag verliep rustig behalve het laatst uur...

"Arianna, wacht even." De leraar van engels. "Ik hoorde dat je naar de cheerwedstrijd mag met de tweede jaars" Ik knikte blij.

Hij liet zijn perfecte witte tanden zien en zijn dromerige witte ogen glinsterde in het licht en ... wacht waar ben ik mee bezig?

"Ik hoop dat je het naar je zin hebt en je terug komt. Owja, als je nog hulp nodig hebt met iets, vraag gerust om hulp." Hij glimlachte lief. Ik draaide me om en liep snel het lokaal uit. Oke deze gevoelens had ik al lang niet meer gevoeld, ik denk dat de laatste keer... de laatste keer was toen ik verliefd werd op Daniël. Zou ik nu... Dit is niet goed...

Alison

"De opstelling is gemaakt door Ella, natuurlijk en samen hebben we een routine bedacht. Iedereen krijgt dezelfde functie als eerst maar sommige krijgen een ander erbij of minder, begrepen?" Schreeuwde de coach hard. Iedereen knikte en ging volgens Ella's opstelling staan.

We waren al hard bezig met de routine voor de cheerwedstrijd in Washington over twee weken. We moesten dit goed doen want dit was de laatste ronde voor de halve finale in New York!

Toen de training was afgelopen zag ik Tom bij zijn auto staan. "Hey Stonebridge!" Hij wenkte me. Ik rende op hem af en sprong op zijn kofferbak. "Vertel"

"uhm ik heb Alison DiLaurentis opgezocht op google en kwam hieruit." Hij gaf zijn telefoon. Ik zag een foto waar ik op stond. Een foto of iemand me had gezien. "En onderaan staat, Arianna DiLaurentis. Ik zocht die op en het blijkt jou Alison te zijn. Ik zocht verde op DiLaurentis en vond een familiefoto. Met jou, je vader, Alison en een vrouw en ,ik denk, je zus."

Ik zag een groep mensen aankomen lopen. "Als je me naar huis brengt, beloof ik, ik vertel de waarheid. Hij knikte en stapte in. Ik liep naar de passagierskant in.

De weg terug was pijnlijk stil. Toen we bij mijn huis aankwamen zag ik een bekende auto staan. "Stop! Mijn vader is thuis" "Brooke wat is dit?" "Hier kunnen we niet praten, kunnen we naar jou huis?" "Brooke..." "Ik beloof dat ik alles vertel maar niet hier!" Hij draaide de auto om en reed naar zijn huis.

Ik liep zijn kamer in en ging zitten. Hij kwam naast me zitten. "Oke luister. Ik ga je zo alles vertellen maar je mag niks doorvertellen, want dan vermoordt mijn vader me letterlijk."

Hij knikte. "Oke ik ben Alison DiLaurentis. Die foto was met mijn zussen Ashley en Arianna. Mijn ouders zijn gescheiden. Er is zeg maar een hoop gebeurd. Mijn vader heeft me al vaker willen vermoorden, echt vermoorden. En mijn uiteindelijk bleek dat hij, alleen mij nog wou. En toen mijn zus Ashley in gevaar kwam, ging ik ook al had ik toen nog die rugblessure, haar gaan redden. Zij is weggekomen maar ik niet, door mijn rug kon ik nergens heen."

ik haalde even adem. "Ik heb al een keer een half jaar ergens gewoond op een andere naam maar ook daar was ik niet mee veilig. Ik ben al eerder ontvoerd geweest en toen ben ik ontsnapt toen heb ik nog een tijd ergens anders gewoond maar sindsdien is mijn leven anders. Ik heb meer meegemaakt dan andere mensen."

Hij wist niet wat hij moest zeggen. "Waarom zei je niks?" "Omdat ik jou niet in gevaar wou brengen." Hij stond op. "Je kan beter gaan." Ik knikte en liep weg.

hopelijk houdt hij zijn mond...

ik liep het huis in en Maria keek me raar aan. Ik had gehuild en niemand hier had mij ooit zien huilen.

Ik ging in bed liggen en keek naar buiten. Toen ik toch niet in slaap kon vallen ging ik maar op mijn balkon zitten. Ik stak een sigaret op en voelde me langzaam kalmer worden.

Arianna

We zaten aan het avond eten en ik at niks. "Schat alles goed?" Vroeg Daniël. Ik knikte terwijl ik eigenlijk keihard nee wou gillen. Nee het is niet goed als ik gevoelens heb voor een leraar terwijl ik een vriendje heb, helemaal niet goed!

"Ik kwam vandaag Howlings tegen misschien hebben ze een nieuw spoor naar Alison" Zei Ashley. Niemand wist of die nu blij moest zijn. We wouden alles vergeten maar aan de andere kant kon ik Alison niet laten stikken, ze had Ashley gered. Maar we wisten niet of we Howlings wel konden vertrouwen. We hadden zo onze vermoedens maar hij bleek er niks mee te maken te hebben. Hij zei dat hij Alison al lang niet meer had gezien net als ons.

"Arianna had je nog gehoord van die cheerwedstrijd?" Ik knikte. "Ja je mag mee, ik mag één iemand meenemen maar je mag me niet afleiden. En je moet soms helpen met aangeven van dingen meer niet. Het is over twee weken in Washington en daarna nog een keer in New York."

Na het eten ging ik meteen naar bed en viel meteen in slaap. Ik was te moe van het nadenken over mijn gevoelens dat ik niet eens meer een droom kon hebben. Hopelijk waren mijn gevoelens morgen weer weg.