Mission New York

cheerwedstrijd part 1

Alison

Overenthousiast zat iedereen in de bus. Iedereen zat al op hun plek wachtend tot de bus zou vertrekken. Het was misschien maar 10 minuutjes rijden maar we genoten toch we. Iedereen zwaaide naar buiten naar iedereen die was gekomen om ons uit te zwaaien. De meeste van die mensen zouden dadelijk gewoon naar de zaal in Washington komen maar dat maakte niet uit. Het ging om het idee dat we weg gingen en terug zouden komen met hopelijk een plek in de volgende rondes.

De volgende rondes waren natuurlijk speciaal maar dat was voor mij natuurlijk allemaal anders dan voor de andere meiden. Hun wouden dan gaan shoppen een dagje met mij, want ik weet alle leuke plekjes, of te wel, de plekjes waarvan ik wist dat Arianna en Ashley veel shopte. Ook zou ik met de jongens een middagje naar het sportcentrum gaan voor een rondleiding, de plek waar Milan en Daniël veel kwamen. Ik moest vandaag mijn uiterste best gaan doen, samen met de andere, anders zou ik nooit meer naar huis kunnen.

Ik wou mijn telefoon pakken maar bedacht me toen dat mijn vader die had en die pas bij het event dadelijk zelf teruggaf, zodat ik in de bus niet met iemand buiten Washington zou contact opnemen. Ugh, hij was boos, nog steeds en ik werd er gek van. Overal waar ik heen ging volgde hij mij. Hij liep nog net niet met mij mee naar de wc. Ik moest alles doorgeven wat ik had gedaan en van plan was, ik had geen moment rust meer in mijn leven!

De bus vertrok eindelijk richting de sporthallen. We waren het eerste team dat er was maar natuurlijk was dat zo. Wij zouden alle andere teams ontvangen en welkom heten. Eerst rende we naar de kleedkamers om ons in onze cheeroutfits te veranderen. Daarna zouden we naar de make-up gaan.

Arianna

Ik en Milan zaten in een grote kleedkamer. Er hing een hele tijdsindeling van waneer welke teams moesten. Over 10 minuten zou het eerste team koomen, het thuisteam.

"Moet je eens horen" Milan wees naar de deur. Ik deed wat hij zei en ik hoorde meteen een hoop herrie op de gang afkomen. Even later zag ik het. Het eerste cheerteam was er en rende naar de kleedkamer hiernaast. "Af en toe lijken het net kleuters." Zei ik terwijl ik verder ging met mijn spullen klaarleggen. "Maar wel lekkere kleuters" Zei Milan lachend. Ik rolde met mijn ogen. "Serieus?" Hij knikte.

"Arianna... Zei je vader niet Washington, dat 'Brooke' daar was? Stel je voor dat ze hier zou zijn" Zei Milan opeens serieus. Ik knikte en bedacht me toen hetzelfde. "Maar zie je Alison al als cheerleader?" Vroeg ik. Milan haalde zijn schouders op. "Nee niet echt maar misschien dadelijk in de zaal? Misschien zit ze wel op de tribune?" "Dat zien we dan wel, de eerste groep komt ongeveer zo binnen, ze zijn laat."

Al een meisje kwam lachend de kleedkamer in en ging voor me zitten en legde een foto voor me neer. "Zo het hele team alsjeblieft?" Zei ze poeslief met een nepglimlach van hier tot Tokyo. Milan ging naast me staan en het meisje kon haar ogen niet van hem afhouden. "Ik ben Ellen en jij?" Zei ze weer poeslief. Ik hield mijn lach in en ging verder met haar make-up. Hoe nep kon je in vredesnaam zijn?

Weer twee meisjes kwamen binnen en gingen achter het meisje staan. Ze keken even naar mij en begonnen toen de lachen en te fluisteren. Ik rolde met mijn ogen en ging verder. Hoe nep konden die meiden nog worden. Weer kwamen er een stuk of vijf de kleedkamer in gehuppend en begonnen allemaal vrolijk rond te springen. Snel ging ik verder naar de volgende en al snel was het groepje dat binnen stond al klaar. Ellen huppelde naar de deur. "Ik zal de rest wel halen"

Ze was nog geen 2 seconde weg of ik hoorde al haar roepen. "JEZUS CHRISTUS SCHIET EENS OP! BROOKE KOM EENS!" Ze kwam rustig de kleedkamer weer binnen en werd gevolgd door 5 jongens en één meisje op de rug van een jongen. Je kon haar gezicht niet zien maar ze was hard aan het lachen en kwam bijna niet meer bij. Een jongen ging voor mij zitten en ik begon met de glitters, de jongens hoefde gelukkig alleen nog maar glitter. Het meisje hoorde nog hard lachen op de achtergrond maar ik probeerde me er niet op te concentreren.

"Ari kijk eens" Het meisje lag op de grond want ze was gevallen. Ellen rende er overdreven naar toe. "Brooke?" Het meisje draaide om en begon weer te lachen waardoor iedereen moest lachen. Oke ik moest toegeven ze waren misschien wel nep en overdreven maar je kon wel met ze lachen. Ze hadden een hechte band en dat zag je meteen als je naar ze keek. Het meisje zat nu op een bank met haar rug naar mij toe. Ik begon aan de glitter van de laatste jongen naast zijn oog en lette niet meer op.

"Ari kijk eens goed naar die haren" Fluisterde Milan. Ik keek naar de haren van de jongen maar merkte niet veel vreemds op. "Wat is daar mee?" "Nee niet van hem maar van haar" Hij knikte naar het blonde meisje wat met haar rug naar me toe zat. Die blonde krullen hingen perfect over haar schouder. Twee plukken zaten naar achteren met een strik. Het was een paarse met neon groene strik die precies bij haar te korte jurkje en shirtje paste. "Wat is daar dan mee?" De jongen was klaar en liep naar de andere toe.

"Denk eens na, ze heet Brooke en van die perfecte krullen ken ik maar al te goed bij een bepaald persoon." Zei hij nu wat duidelijker. Ik schrikte. Hij had gelijk. Misschien was dit wel Alison. Maar dan zou mijn vader er ook zo zijn. "Iedereen geweest?" Vroeg Ellen blij. "Nee ik moet nog" Het blonde meisje sprong op en liep vrolijk achteruit en draaide zich op het laatste moment om. Ik liep mijn kwast uit mijn hand vallen en Milan stootte zijn been aan de stoel. Dit kon niet waar zijn...