S.H.I.E.L.D. High School

Chapter 21.

Tony POV

Ik ademde nog een keer diep in en uit en deed toen de deur open. Natasha lag op bed en er zat een zuster naast haar. Natasha zag nog hetzelfde uit als eergisteren. 'Mag ik blijven?' vroeg ik in het Engels. Ze knikte. 'But not to long,' zei ze en liep weg. Even zei ik niks omdat ik niet wist of Nat wist wie ik was. 'Hey Tony,' zei ze toen. Ze wist het gelukkigwel. Ik ging op de stoel naast haar bed zitten. 'Kijk Nat. Ik ben hier niet zo goed in, maar het spijt me echt heel erg,' zei ik moeilijk. Ik bood bijna nooitmijn excuses aan. Normaal wachtte ik altijd tot de ander het deed. 'Die dingen die ik zei, over je vader, dat ging echt te ver,' gaf ik eerlijk toe. 'Het is al goed' zei ze schouderophalend. 'Je kon het ook niet weten. Van mijn vader,' zei ze en staarde voor zich uit. 'Dat spijt me voor je.' 'Sommige mensen hebben gewoon niet zo'n geluk met hun ouders,' zei ze maar. 'Ik snap het ook niet. Het ene moment zijn ze bij je en de dag daarna zijn ze gewoon...' begon ik slikkend. 'Weg..' maakte Nat mijn zin af. 'Mijn vader leeft nog maar hij is een ander persoon. Het is alsof ik ehm niet meer ken,' zei ze. Ik keek haar aandachtig aan en wachtte of ze meer ging vertrellen. 'Toen mijn moeder overleed, was mijn vader gek van verdriet. In plaats van er voor mij te zijn, sloot hij me buiten en begon te drinken. Hij is sindsdien zichzelf niet meer. Hij slaat me vaak,' zei ze en ze leek bijna te huilen. 'Dat is vreselijk,' zei ik. Het was even stil. 'Weet je al wanneer je weg mag?' vroeg ik om van onderwerp te wisselen. 'Over vijf dagen. De dokters hier laten de dokters thuis weten wat er met me aan de hand is. De schrammen en blauwe plekken hebben gewoon tijd nodig en mijn been is wel flink gebroken,' zei ze grinnikend. 'Ik hoorde trouwens van Clint dat hij je geslagen had,' zei ze en trok een wenkbrauw op. Ik voelde aan mijn neus en lachte. 'Ja. Gelukkig mocht die rare pleister er snel af,' lachte ik en ze lachte terug. De deur ging open en de zuster kwam terug naar binnen. 'I'm sorry, but you have to leave,' zei ze tegen me. Ik knikte en stond op. 'Nou, dan ga ik maar.' 'Doei,' zei ze. Ik liep de deur uit en wachte toen. 'Trouwens Nat, dat blauwe oog ziet echt niet uit. Je weet dat ik zo niet verliefd op je ga worden in die musical,' zei ik grinnikend. Ze gaf maar die spottende blik die ik van Natasha duidelijk herkende. Ik liep het ziekenhuis uit en zocht naar een taxi om terug naar het hotel te rijden. In de taxi dacht ik aan Natasha. Aan haar lach. Het is lang geleden dat een meisje zo naar me gelach had. Ik en Nat zijn nou niet aller beste vrienden, maar op dat moment bedacht ik me dat Natasha echt een speciaal iemand was. Ik opende mijn telefoon en keek bij WhatsApp of ik nog nieuwe berichten had. Nee. Ik zag Peppers foto staan.
Het leek alsof ze naar me lachte. Ik miste haar zo. Ik klikte op haar naam en zag de foto's die we naar elkaar gestuurd hadden. Ik zag een selfie van ons. Ik lachte naar de camera en Pepper gaf me een kus op mijn wang. Even wilde ik haar bellen. Zeggen hoe erg het me speet en hoe graag ik haar terug wilde. Maar dat zou toch geen zin hebben. Logisch ook.
Ik zou mezelf ook niet zo snel vergeven. Dus zette ik mijn telefoon uit en staarde uit het raam.