🎴(O.Y.U.N)🎴 ''ATEŞ TOPU''

▫▫▫6✒▫▫▫

▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫🕐▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫
▫▫▫❤▫▫▫

Eve döndüğümde tüm gece oyuncakçı dükkanından gelen sesleri düşündüm. Oyuncakların konuşması gibi aptalca bir şeye inanmayacaktım ama orada farklı bir şeylerin döndüğünü hissediyordum. Ne olabilirdi? Bu dükkandaki garipliklerin, sıradışılıkların kaynağı neydi? Tekrardan oraya gidip olan biteni öğrenmek istiyordum. Bir yandan da hiç bulaşmayıp başıma iş açmadan merakımı söndürmek istiyor fakat içimde ki meraktan kurtulamıyordum. Duyduklarım her an aklıma geliyor ve düşüncelere dalıyordum.

Gece saat 02.15 gibi kapı çalındı.Düşüncelerden sıyrılıp,tekerlekli sandalyeme oturdum. Yavaşça kapıya doğru yöneldim. Bu saatte kapımın çalınmasına alışık değildim. Biraz tedirgin bir şekilde ''Kimsiniz?'' diye seslendim.Tekrardan seslendiğim halde bir cevap alamayınca yatağıma geri döndüm. İçimde aşırı derecede bir endişe vardı. Bu saatte kapım niye ve kim tarafından çalındı? Peki çalan kişi neden ses vermeden gitmeyi tercih etti? Hırsız olabileceğinden şüpheleniyordum ama aklımı daha da çok karıştıran bir durum vardı. Oyuncakçı dükkanı hakkında düşündüklerimin ardından böyle bir şeyi yaşamam garip geliyordu. Farkında bile olmadan neyin içine girmiştim? Korku ve heyecan aynı anda tüm zihnimi kurcalarken uyuya kalmışım. Sabah uyandığım gibi oyuncakçı dükkanına tekrardan gidip, aklımdaki sorulara cevap bulmak istiyordum. Hızlıca üstümü değiştirdim. Bir şeyler atıştırıp kapıya doğru yöneldim. O sırada dün gece yaşadığım olay aklıma geldi. Acaba kapının önünde bekleyen biri olabilir miydi? Belki de bir hırsız evden çıkmamı bekliyordu ve gece sesimi duyup saklanmıştı. Tüm bu zihin karmaşası içinde kapıyı yavaşça açtım. Çevrede kimseler gözükmüyordu. İçimde büyük bir rahatlama hissettim. Yavaşça kapıyı kilitleyip tekerleklerimi çıkış kapısına doğru sürmeye başladım. O sırada apartmanda koşarcasına yaklaşan ayak sesleri duydum,yukarıdan hızlıca birisi iniyordu. Bu tekerlekli sandalyeyle kaçmama imkan yoktu, içimi büyük bir endişe kapladı. Bir an gözlerimi sıkı sıkı kapattım. Çocukluktan kalma bir şey, insan gözleriyle karanlığa dalınca korkularının da o karanlıkta kaybolacağına inanıyor. Ama gerçeği gören kalptir ve onu kandırmak gözleri kapatmak kadar kolay değildir.

Gözlerimi kapattığım anda bir elin omzuma dokunduğunu hissettim. Anlık bir tepkiyle,çığlık atarak başımı çevirdim.

-Hey! Sakin ol. Neyin var senin? Hiç iyi gözükmüyorsun?

-Ahh! Ogün sen miydin? Bir an...

Bir anda susuverdim,cümlemin devamını getiremeden derin bir nefes aldım.

-Bir an ne? Bak iyi gözükmüyorsun? Bir sorun varsa mutlaka anlat. Elimden geldiğince yardımcı olurum.

-Yoo. Sorun yok. Sadece bir an boşluğuma geldi ve korktum. Birde dün gece kapım çalındı. Seslendim cevap verende olmadı. Sen binaya giren birini gördün mü?

-Hayır görmedim. Ama bak, bunu senin kapının önüne bırakmışlar. Büyük ihtimal dün kapını çalan kişidir. Al bakalım. Benim gitmem gerekiyor, bir isteğin olursa mutlaka ara.

Hemen elindeki mektubu aldım. Ahh! Evet tam da tahmin ettiğim gibi. Mektubun arkasında "Oyuncak Heyeti" yazıyordu. Kalbimin böylesine acabalara düşmesinin sebebi bir hiç olamazdı. Ve bu, bunun kanıtıydı. Mutlaka bir şeyler dönüyor olmalı.Oyuncakçı dükkanına gitmekten vazgeçip hemen evime geri döndüm sabırsızlıkla mektupta yazanları okumak ve en azından olan biten hakkında küçükte olsa bir fikir edinmek istiyordum.

Arkadaşlar fikirleriniz benim için çok değerli. O yüzden yorumlarınızı bekliyorum☺✌