Yine bir Bebeğimin Babası hikayesi... Bu sefer olaylar biraz daha farklı ve biraz daha sade, aşk dolu. Belki ilk başlarda sıkılabilirsiniz ama eminim devamında eğleneceksiniz.. "Bebeğimin Babası!/1" ile hiçbir bağlantısı yoktur...
"Su...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Arkadan sarıldım kocama, dudaklarımı boynuna yaslayıp kapadım gözlerimi. Doyasıya çektim kokusunu içime. Bu adam benim kocam, yeri geldiğinde babam olan adam. Sevdiğim canımı istese gözüm kapalı vereceğim adam. Onu üzmek isteyeceğim en son şey bile değil. Akıttığı her gözyaşı, her damla kalbime akıyordu sanki. Sevgi buydu işte. Bir kadının kocasına olan sevgisi. Hayır aşk demiyorum. Ben aşkı atlatalı çok oldu. Ben bu adamı seviyorum. Ona bağlandım, o artık benim bir parçam. Nasıl insan bir böbreği olmadan diyalize bağlıysa, hah işte tam olarak öyle. Ben bu adam olmadan sadece çocuklarım için yaşarım.. gerisi boş..
"Kocam" dedim. Ama öylesine bir kelime değildi bu. Öyle içten ki, sanki kocam değil de canımın parçası dermişçesine.. "İnanmak zor biliyorum, sana hak veriyorum inan bana.." sıkıca sarıldım boynuna, sanki beni bırakıp gidecekmiş gibi.. "Bugün bu yüzden üstüne geldim. Kaç gündür içim içime sığmıyor. Korktum, bana inanmamandan korktum. Haklısın da, sana yemin ederim seni aldatmadım. Evet doktorun sana bir daha çocuğun olmayacak dedi ama oldu." Ondan ayrılıp yataktan indim. Karşısına geçip dizlerimin üstüne yere oturdum. İlk önce hala akmakta olan yaşlarını sildim yanaklarından. Sonra ellerini tuttum sıkıca. Elini çevirip onun bana yaptığı gibi bileğinden öptüm onu.
"Doktora gittim. Regl zamanım geçince kuşkulandım, birde ikizlerde ki gibi mide bulantım olunca.. Korktum, bana inanmayacağını, bunun zaman alacağını biliyorum. Bende şaşkınım ama ultrasonda da gördüm bebeklerimizi. Sinan'ım.."
"Birden fazla mı?" diye ani bir soru gelince şaşırdım doğrusu. Sesi o kadar çaresizdi ki. Hüngür hüngür ağlamak istedim. Onun çaresizliği karşısında ezildim.
"İkizler" dedim gülümseyerek. O da gülümsedi. Sağ elini elimden çekip alnına koydu. Gözyaşlarını sildi. Derin bir içi çekti. "Doktora gideceğim. Ama bundan kimsenin haberi olmayacak. Anlaştık mı?"
En korktuğum şey başıma gelmedi şükür ki. Bana bağırmasından, beni kıracak cümleler sarf etmesinden çok korkuyordum. Ama Sinan gayet sakin bir şekilde konuşuyordu. "Randevu alacağım. Sana inanıyorum. Seni seviyorum. Bana ihanet etmeyeceğini, beni sevdiğini biliyorum. Ama biraz da korkuyorum ya yine aynı sonuç çıkarsa diye."
"Gittiğim doktor bana, eğer tek testis alındıysa ihtimal var, dedi. Belki öyle bir şeydir seninki de.."
Sinan ellerini yanaklarıma koyup alnımı öptü. Dudakları ıslaktı, yanakları kırmızı, gözleri kan çanağına dönmüştü resmen. Sevdiğim adam...
"Eğer o doktor yanıldıysa ki inşallah öyledir, elimden kurtulamayacak!"
Gülümsedim dediklerine. "Seni seviyorum" diyerek dudaklarına uzandım. Öpücüğüme karşılık verse de ileri gitmeyip ayrıldı benden. Ayağa kalktım yardımıyla o yatağa uzanıp beni bekledi ama yapamazdım. Niye bilmiyorum ama ayrı yatsak onu yalnız bıraksam daha iyi olurmuş gibi geldi. "Ben çocukların yanındayım. Malum Samet huysuz bu gece." Diyerek çıktım odadan konuşmasını beklemeden.
