Yine bir Bebeğimin Babası hikayesi... Bu sefer olaylar biraz daha farklı ve biraz daha sade, aşk dolu. Belki ilk başlarda sıkılabilirsiniz ama eminim devamında eğleneceksiniz.. "Bebeğimin Babası!/1" ile hiçbir bağlantısı yoktur...
"Su...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Aradan günler geçiyor ve gün gelip çatıyor. Her zaman olduğu gibi sabah erken kalkıyorum. Ki bütün gece uyuyamamıştım zaten. Önceki gün annemle konuşup çocukları ona bırakacağımı söylediğimden çocukların çantasını hazırladım. On aylık olanbebeklerim diş çıkardıklarından ilaçlarından koydum çantaya. Odaya girdiğimde uyanmmış oğlumu kucağıma alıp dolabında hazır olan kıyafetlerinden aldım. Şüheda'yı uyandırmadan çıktım odadan. Salonda oğlumu giydirip yere bıraktım. Ben oğlanı giydirirken Sinan uyanmış lavaboya girmişti. Ben bu kadar heyecanlıyken onu düşünemiyorum bile dostlarım. Oysaki sonuç belliydi ya.. mutfağa geçip biberon ve mamalarını bir poşete koyup çantaya yerleştirdim. Saat sekiz buçuğa gelirken kızım uyanmaştı. Onu da alıp giydirdim. Şüheda'yı salona bırakıp yatak odasına geçtim. Sinan takımını giymiş saatini takıyordu. "Sinan?" dönüp baktı kaşları çatık. "Moralin mi bozuk?"
"Hayır" soğuk sesine karşı sakin kalmaya çalıştım.
"İstersen gelmeyebilirim?"
"Aksine yanımda olmalısın ki ben doktoru döverken beni durdurursun." Bu dediğine ben kahkaha atarken o gülüsemekle yetindi.
"Hazırlanayım bende, çocuklar salonda. Kahvaltı hazırlamadım dışarda yaparız olur mu?"
Sinan kafasını sallayıp çıktı. En sinir olduğum şey laflarımın cevapsız kalması! Fakat bu halini stresine veriyorum kocacığım!
Üzerime rahat ama şık bir şeyler giyip çıktım. E malum bugün evlilik yıldönümümüz. "Ben hazırım" geçtim salona. "Hadi çıkalım" Sinan Samet'i alırken bende Şüheda'yı kucağıma alıp çantalarını koluma taktım. Kapıya giderken masadan telefonumu alıp cebime attım. Vestiyerden kendi çantamı da alıp ayakkabılarımı giydim. Sinan kapının dışında bekliyordu bizi. Hayır demiyorda alayım çocuğu kucağından rahat et. Ter döktüm burda ayakkabıları giyecem diye.
Hep birlikte annemlere geçtik. Çocukları bırakırken Samet'in babadan ayrılması zor oldu. Bu çocuğu babadan nasıl koparacağız Yarabbim. Neyse zorla ayrıldı işte sonra Sinan ve ben muayeneye gittik. Özel bir yer olduğu daha giriş yolundan belliydi. Çınar ağaçlarının arasından arabayla geçtik, o kadar güzeldi ki. Ay böyle bir yerde evim olsa ne isterim Rabbim. Arabayı park edip indik. Sinan'ın yüzü hala asıktı ama yakışıklım mutlu olacaksın bu işin sonunda boşuna kasıyorsun kendini..
"Hoş geldiniz Sinan Bey" doktorun güler yüzü ilk dakikada mest etmişti beni.
"Merhaba" Sinan'ın peşinden gidip masanın önündekş koltuklara yerleştik. "Sinan bey önceki doktorunuzun adını öğrenebilir miyim?" Sinan bana bakıp adama döndü. Ben biliyordum ondan bir şey olmayacağını. Pis adam!
