De Moordenaars

Hoofdstuk 15

ADINA

Venice en Ashton waren weggegaan. De enige mensen die nog verantwoordelijkheid wilden nemen. Want, Laila als leider? Niet zo'n goed idee. Waarschijnlijk zou ze dan met een huisplant zitten praten en vragen of hij wist waar de snoepjes lagen.

"Wat doen we nu dan?" vroeg Nikki, nog steeds druk bezig op haar mobiel. Soms had ik gewoon de neiging om haar hoofd zo hard tegen dat ding aan te slaan dat hij in twee brak.

"Dat weet ik toch niet!" schreeuwde Laila net iets te hard. Ik zweer, dat kind zo ooit nog een raam breken met haar stem.

Ondertussen probeerde Melissa bereik te krijgen zodat ze Netflix kon kijken. "Ik heb E-verbinding! Als ik nou een beetje naar rechts ga, oh nu is het weg." Compleet nutteloos, zoals je ziet.

Ik liep naar de keuken om te kijken of er misschien nog eten over was, zodat ik tenminste mijn tijd aan iets nuttigs besteedde. Ik had altijd een geheime voorraaf bewaard in de doos van die vieze biologische koekjes. Hoopvol pakte ik hem van de plank en maakte hem open. Al mijn hoop verdween als sneeuw voor de zon toen ik een paar chipskruimels terugvond en een winegum.

"Laila!" Ik liet de doos vallen en rende naar mijn idiote zusje. "Heb jij aan mijn voedselvoorraad gezeten?"

Laila draaide zich om en zette een onschuldige blik op. "Waar heb je het over? Ik weet toch niet waar dat ding ligt," zei ze met een mierzoete stem. Ik deed mijn best niet over te geven.

Mijn bloed kookte. Verblind door woede greep ik Laila vast bij haar strohaar. Met een oerkreet gooide ik haar tegen de muur aan. Witte stukjes dwarrelden naar beneden. Het zag eruit alsof Laila net door een sneeuwstorm was gewandeld.

Langzaam stond Laila op uit de muur en liet een groot Laila-vormig gat achter. Ze had een emotieloos gezicht, maar in haar ogen konden net zo goed vlammen zitten.
"Jij bent zó dood," mompelde ze. Daarna rende ze op me af en gooide me door de vloer. Alle planken braken in twee. Een duivelse grijns verscheen op haar gezicht en haar hoektanden glinsterden in het zwakke zonlicht.

Dat was het, nu was ze te ver over de streep gegaan. "Jij hebt het recht niet om boos op me te zijn! Jij stal mijn voedsel!" schreeuwde ik boos. Ik sprong op en kwam valk voor haar staan. Hoewel ze nog maar veertien was was ze best lang. Ik kwam nog net boven haar uit.

"Daarvoor hoefde je me toch niet in een muur te gooien!" antwoordde Laila boos. "Oke, ik heb je chips en winegums opgegeten. Big deal!"

"Ga nu niet over naar het Engels! Daar kan jij toch niks van!" Ik keek haar recht in haar donkerbruine ogen aan. "Daarom stond je ook een drie voor dat vak!" voegde ik er aan toe.

Nikki zuchtte. "Kunnen jullie even stil zijn?"

"Stil!" snauwde Laila naar haar. "Jij had er iets aan kunnen doen, maar nee, jij moest zo nodig dat online toverboek bestuderen!"

Melissa ging op de tafel staan. "Yes, als jullie nou even stil zijn kan ik-"

"Hou je bek Melissa!" schreeuwden ik en Laila tegelijk.

Net toen ik Laila een mep wilde verkopen, werd de deur opengesmeten. Eerst dacht ik dat het Ashton en Venice waren, maar een lang gestalte kwam langzaam naar binnen lopen. Ik hoorde Nikki iets mompelen over de deur op slot doen, maar daar lette ik nu niet op. Ik staarde recht in een paar donkerblauwe ogen. Als je heel goed keek zag je dat het buitenste deel van zijn iris indigo was. Zijn zwarte haar was warrig, waardoor het leek alsof hij naar buiten was gegaan zonder ook maar iets aan zijn haar te doen. Zijn huid was bleek. Bijna net zo bleek als Laila en zijn was een pratende melkfles.

Hij liep zomaar jullie huis binnen, dacht ik. Je kunt hem niet vertrouwen.

Ik rende op hem af en tackelde hem vol. "Wat moet je?" beet ik hem toe. "Hoe heet je? Wat kom je hier doen? Weet je wat, laat dat maar zitten. Nikki, heb je een vastbindspreuk gevonden?"