De Moordenaars

Hoofdstuk 9

POV Madelyne

"Dus dat wezen was een demon en jij hebt hem net gedood," vatte Oliver samen. Hij had zijn beide armen om Venice heen geslagen, die dicht tegen hem was aangekropen. Het feit dat onze ouders er niet waren, schenen zij vooral te benutten door lekker klef te doen, ook al hadden ze naar eigen zeggen officieel niets. Ashton zat tegenover hen en hield elke beweging die ze maakten nauwlettend in de gaten.

Na mijn spectaculaire bijna dood ervaring met de demon, waren we in de woonkamer in een cirkel op de grond gaan zitten, waar ik uitgebreid moest vertellen wat er gebeurd was. Mijn arm prikte waar de demonentanden door mijn jasje heen waren gedrongen, en ik wist dat ik iets moest doen aan het gif, maar dat kwam later wel. Ik wilde de anderen niet nog verder ongerust maken. Vermoeid leunde ik achterover tegen de muur en sloot mijn ogen. "Daar komt het wel op neer."

"Dat is zo cool!" gilde Adina enthousiast.

"Wij gaan ook met demonen vechten!" Laila en Adina gaven elkaar opgewonden een high-five.

Ashton balde zijn vuisten en sloeg ze tegen elkaar. "Arme demonen die tegenover mij komen te staan."

Venice fluisterde iets tegen Oliver, die wit wegtrok en zijn vriendin nog steviger vastpakte.

Melissa en Nikki zaten nog steeds op hun telefoon, al zaten ze nu volgens mij op mijnonlinetoverboek.nl spreuken op te zoeken om demonen zo gruwelijk mogelijk te martelen.

Al met al waren dit niet de reacties waar ik op gehoopt had. Ik schudde vastbesloten mijn hoofd. "Zijn jullie helemaal gek geworden. Voordat jullie een fatsoenlijke training hebben gehad, raken jullie geen demon aan." Dat riep een gigantisch geschreeuw aan protesten op. Ik maande iedereen tot stilte en glimlachte. "Maar ik zal jullie wel de toegang tonen tot de wapenkamer om een aantal wapens uit te zoeken."

Iedereen gilde nu helemaal door elkaar en uitgeput bleef ik op de grond zitten tot iedereen was uitgekrijst. "Nou, ga je het nog laten zien of niet," zei Venice ongeduldig.

Ik stond op. "Volg mij."

Een aantal seconden later stond iedereen achter me bij de muur. Ik pakte de groene post-it uit mijn zak, die ik op de vloer van mijn slaapkamer had gevonden, na het gevecht met de demon. In roze inkt stond er in Felix hanenpoten een kort berichtje over waar hij heen was gegaan – niet dat het me verbaasde – en de tekening van een symbool, met een aantal Latijnse woorden ernaast. Ik had een aantal jaren Latijn gevolgd op school, maar sprak het niet zo goed als Felix – die ondanks dat hij nooit iets deed voor school, verschrikkelijk goed was in talen -. Toch herkende ik een aantal woorden: toestemming, deur en open. Ik wist dat Felix een bepaalde magische gave had – iets met toveren, dacht ik – maar hij had me nooit willen vertellen wat het was, net zoals hij me ook nooit had verteld dat wij allebei weerwolven waren. Ik klemde mijn kaken op elkaar, blijkbaar had mijn broer meer geheimen voor me dan ik ooit had durven denken. Voorzichtig legde ik mijn handen op de deur en tekende precies het symbool na zoals Felix het had getekend op het papiertje. Daarna sprak ik de woorden uit die hij opgeschreven had en de muur werd doorzichtig. Zonder nog te aarzelen stapte ik erdoorheen en aan de verraste kreten achter me, merkte ik dat de anderen me volgden. De wapenkamer was fel verlicht door brandende fakkels en ik wist bijna zeker dat dat Felix' werk was. Ik spreidde mijn armen, wat me een diepe pijnscheut in mijn gewonde schouder opleverde. "Welkom in de wapenkamer van de Koepel! Zoek maar iets uit!"

Direct sprong iedereen schreeuwend op de spullen af, alsof het de uitverkoop van de Primark was. Ik bleef rustig in een hoek van de kamer staan, wetend dat mijn wapens in een aparte kast lagen, verzegeld met een slot op de deur, waarvan alleen ik de sleutel had. Zo goed als mogelijk was, verbond ik mijn arm met een flard stof van mijn T-shirt. Slechts na enkele seconden was de stof al doorweekt met groene demonen gif en ik wist dat ik snel Felix moest vinden, zodat hij me kon genezen met een van zijn magische trucjes. Als hij deuren kon openen en vuur tevoorschijn kon toveren, was mij genezen vast ook wel een makkie.