De Moordenaars

Hoofdstuk 12

POV Venice

Hoe ik me voelde op dit moment? Alsof ik was rondgeslingerd in een rad vol ellende en daarna door de Griekse liefdesgodin Aphrodite hoogstpersoonlijk de hel was gegooid. Dat klonk misschien wat overdreven, maar ik moest iets bedenken om de enorme leegte in mij te omschrijven. Mijn hart was weggenomen door een jongen met lentegroene ogen. Hoe vriendelijk Ashton ook tegen me deed en hoe vaak hij me ook knuffelde, de pijn van wat hij Oliver had aangedaan kon hij niet weghalen. Al meer dan een uur zat ik op mijn slaapkamer, met alle chocola die ik had kunnen vinden, zelfs die smerige repen pure chocola van Madelyne. Ik had keihard muziek opgezet, om de anderen niet te hoeven horen en neuriede mee op de depressieve klanken van Boulevard of broken dreams.

I walk a lonely road

The only one that I have ever known

Don't know where it goes

But it's home to me and I walk alone

Zuchtend wierp ik mezelf achterover op bed en trok mijn behuilde kussen over mijn hoofd. De chocola was zo ongeveer op, alleen de repen puur van Madelyne waren nog over. Snikkend wiegde ik mezelf met het kussen in mijn armen heen en weer en knabbelde over de chocola, dat nu gegarandeerd vlekken op mijn beddengoed achterliet. Het was nou niet dat dat anders niet zo was; ik liet echt overal chocoladevlekken achter. Zoals die keer dat ik chocolademelk knoeide op mijn boek van Frans, of toen ik in de trein de beker liet vallen en alles onder de zooi zat...

"Zet die depressieve muziek uit! Ik krijg er hoofdpijn van," riep Laila zeurderig door de deur heen.

"Jij krijgt nog hoofdpijn van het gepiep van Maddie's hamster," riep Adina pesterig terug.

"En de combinatie maakt me gewoon direct doof," kaatste Laila terug.

Met tegenzin stond ik op en slenterde naar de deur. De muziek zette ik onderweg nog iets harder, zodat de droevige gitaarklanken van My Chemical Romance door de kamer schalden. Ik opende de deur en stond op het punt Adina en Laila de huid vol te schelden, maar die kans zou ik nooit krijgen, want ze hadden allebei een van mijn armen beetgepakt en sleurden me mee naar de keuken. Nikki drukte ondertussen met haar zwartgelakte nagels mijn mobiel uit – ik wist zeker dat dat krassen op het scherm zou achterlaten. Onder luid protest werd ik op een stoel gedrukt en kwam terecht in de derde vergadering van vandaag. Het enige verschil was dat na iedere vergadering die verstreek weer iemand verdween. De groep werd steeds kleiner. En nu Madelyne was verdwenen, had Ashton blijkbaar bedacht dat hij de nieuwe leider zou worden. Hij zat aan het hoofd van de keukentafel, die was schoongemaakt en waar nu duidelijk de omtrekken van gigantische klauwsporen in te zien waren. De rest had plaatsgenomen op de overgebleven stoelen rondom de tafel en allemaal hadden ze gezichten alsof iemand zojuist was overleden. Chagrijnig sloeg ik mijn armen over elkaar en zakte onderuit op mijn stoel. De enige die het recht had om depressief te zijn was ik, en dat hadden ze me zonet afgenomen. In mijn hoofd begon ik met het zingen van het eerste couplet van Still Breathing, alweer van Green Day, maar Ashton vond het nodig om op dat moment zijn mond open te trekken en met een grafstem iedereen welkom te heten. Ik verlangde meteen terug naar Maddie als onze ongekozen leider, die was weliswaar een beetje raar, maar wist wel wat ze deed. En ik had niet het idee dat Ashton ooit meer geleerd had dan een beetje met een zwaard te zwaaien. Ik ook niet, trouwens, maar we waren hier niet om over mijn tekortkomingen te praten. Ongeïnteresseerd wipte ik achterover op mijn stoel, terwijl Ashton even in het kort schetste hoe de situatie er nu uitzag en wat de mogelijkheden waren. Iedereen was voor de verandering stil, al was dat volgens mij vooral omdat Adina mijn telefoon te pakken had gekregen en nu door mijn appjes scrolde. Vlug bedacht ik in mijn hoofd of er iets beschamends tussen zat, maar de enige berichten waarvan ik niet wilde dat iemand ze las, waren die met Oliver en die had ik net in een vlaag van woede en verdriet allemaal verwijderd. Dus ik deed alsof ik niets doorhad en bestudeerde mijn nagelriemen, die ineens heel boeiend waren. Ondertussen bleef Ashton maar doorpraten over de dingen die we konden doen, maar pas aan het einde van zijn relaas kreeg hij door dat niemand luisterde.