De Moordenaars

Hoofdstuk 7

VENICE POV

We gingen allemaal op de bank zitten, waar helaas niet veel meer van over was. Ik probeerde een paar tranen tegen te houden, maar toch gleden er een paar over mijn wangen.

Ashton trok me in een beschermende knuffel en veegde mijn tranen weg. Ik glimlachte licht. Ashton liet nu zijn zachte kant zien en ik was een van de weinige mensen die die kant van hem kende.

Dit deed hij vroeger ook toen we nog op de basisschool zaten. Een jongen zei dat ik te lelijk was voor de wereld en dat alles perfect zou zijn als ik een zak over mijn hoofd zou zetten. Ik had toen dagen achter elkaar gehuild en Ashton had me toen op zijn schoot genomen en gesust.

De jongen heeft hij volgende dag in elkaar geslagen. Hij is er met een blauw oog en heel veel blauwe plekken vanaf gekomen.

"Het komt wel goed, we vinden onze ouders wel. Ik zal je helpen." Ashton streelde mijn haar golvende bruine haar. De anderen zaten een beetje ongemakkelijk naar ons broer-zusmomentje te kijken.

Opeens vloog de deur open en Olivier stapte hijgend naar binnen. "Jullie zeiden dat ik moest komen, dus hier ben ik."

"Olivier!" riep ik opgewekt en rende naar hem toe. Ik sloeg mijn armen om hem heen en zag Ashton vanuit mijn ooghoek vuil naar Olivier kijken. Ik lachte, iets wat ik niet graag deed, want als ik lach klinkt het alsof ik hyperventileer.

Madelyne is ook niet veel beter, zij klinkt als een hyena, Laila klinkt als een zeehond met astma en Adina als een paard gekruist met een varken.

Ashton beende naar ons toe en trok ons ruw uit elkaar. "Niet te dichtbij, minstens 5 meter afstand."

"Ash, Olivier en ik zijn vrienden. Niet meer, niet minder," zei ik en sloeg mijn armen over elkaar.

Ashton draaide zich mompelend om. "Vrienden. Niet meer, niet minder."

"O mijn god, mensen horen jullie dat!" schreeuwde Laila uit het niets.

Adina draaide zich naar haar zusje. "Ja, laten we ernaartoe gaan!"

"Wacht even, wat horen jullie?" vroeg Madelyne verbaast en trok haar wenkbrauwen op.

"Wacht nou maar gewoon, we zijn zometeen terug." Adina rende weg en liet een windvlaag achter. Na een paar seconden was ze weer terug.

"Er was daar een vogel en due zei dat onze ouders waren ontvoerd. Hij moest  ons dit geven van ze." Ze stak haar hand uit en daarin was een briefje te zien. Snel griste ik het uit haar handen en begon het te lezen.

Lieve mensjes,

We zijn inderdaad ontvoerd door een of andere vijandige roedel. In deze brief staan wat dingen uitgelgd over wat jullie allemaal kunnen.

Adina en Laila, jullie kunnen met dieren praten. Niet vragen hoe, maar jullie hebben het geërfd van jullie moeder.

Ashton en Venice, jullie kunnen de toekomst zien. Dat hebben jullie van mij geërfd, jullie super coole en geweldige moeder. Als je in de toekomst wil kijken moet je je gewoon heel goed op iets focussen.

Kom alsjeblieft niet achter ons aan en blijf gewoon op school. Zeg tegen Oliver dat zijn moeder ook veilig is en van je vader moest ik zeggen dat hij je geen pijn mag doen, want dan komt hij hem in een doos stoppen en met een auto aanrijden.

Veel succes,

Jullie ouders

Ik liet de brief aan de anderen zien en zag Olivier angstig kijken. Ik keek naar Felix en zag dat het leek alsof hij zich iets herinnerde. Daarna liep hij weg.

Het was voor mij duidelijk, Felix verborg iets voor ons.

<><><><><><>

Yo mensen, @minionverslaafd in da house.

Niemand...?
Nee..?

Ok veel plezier.

Doei,

Xxx Us🕳☄