Kozalak İzleri

21 - Çünkü Gözlerin.....

Çağrıdan

3 haftadır eve uğramıyordum.Son zamanlarda da Sonerle bile konuşmamıştım.. Zaferin beni tekrar bulmasıyla her günüm diken üstünde geçerken sürekli bi haber gelmesini bekler olmuştum.Dediklerini yapmak zorunda olmam daha kötüydü.Bundan 4 yıl önce benden istediği son görevden beri hiç konuşmamış görüşmemiştik cünkü izimi ona katbettirmiştim.Alperi korumak için tüm dediklerini yapıyor tüm emirlerini yerine getiriyordum. Eskiden Alperle istediklerini yapmadıgımız gunlerin acısını bu şekilde çıkartıyordu. En sonunda dayanamayıp kaçmıştım..Ama beni yıllar sonra yeniden bulmuştu.Kurtulmanın çaresini bulana kadar ve onun öfkesini bu kadar arttıran şeyin ne olduğunu bulana kadar dediklerini yapmak zorundaydım..Bu sırada babamın işleriyle de ilgilenmem gerekiyordu.Cünkü ancak piyasada öne geçip güclu adamları yanıma çekerek Zafere karsı gelebilirdim..Her ne kadar babama söz vermiş olsam da şimdi bugünün bu koşullarında bunları yapmaya mecburdum.. Alınıcak mallar iş görüşülecek adamlar gönderilcek olan mallar ve daha bir sürü iş.. Bazı mekanlarımıza yapılan baskınlardan da kesilen vergiler borçlar ve hapisten çıkarılması gereken adamlarımız vardı.. Soner in de aynı şekilde bu işlere destek olması gerekiyordu ama Soner bu işleri çok pis ve karanlık bulduğu için pek fazla ilgilenmezdi.Sadece yapması gerekenleri yapmış olmak için yapardı. Yani tüm yük benim üstümdeydi. 1 haftamı tamamen çalışarak geçirmiştim buyuzden..Ve artık eve dönmem gerekiyordu. Tüm bunlara bir de o yeşil gözleri özlemem eklenince işleri bitirip kalanları da şimdilik babamın ortaklarına bırakarak geri döndüm..

Daha sabahın 7 siydi bu kadar erken gelmemin sebebi sessiz habersiz olması dışında herkesle hemen karşılaşmak istemememdi. Gündoğumunun aralarından kısıkça süzüldügü gür ağaçlarla kaplı uzun korudan seyrek adımlarla yürürken sol tarafımda kalan Gökçelerin evine baktım.Kim bilir şimdi kaçıncı uykusundaydı..Yüzünü son görüşümü sesini son duyuşumu daha dün gibi çok net hatırlıyordum..Tabi onu takip edip izlediğim zamanlar dışında.. Zaferin o gün telefonda Gökçeyi de izlediğini söylemesi ve ondan bahsetmesi içime bir kurt düsürmustu.Derdi benleydi onla değil..Onu bu işe hic bi şekilde karıştıramazdım.Benim yüzümden zarar görmesine göz yumamazdım. Bunu yıllar önce yaptığım şey ve geçenlerde yaptığım şey yuzunden ona borcluydum..

Eve girdikten sonra merdivenlerden sessizce odama çıktım..Annem ve Soneri uyandırmak istemiyordum. Kendimi yatağa atmak isteyip derin bir uyku çekmeye deli gibi ihtiyacım varken daha yapıcak bi dolu işim oldugunu kendime hatırlattıktan sonra sövüp kendimi duşa attım.. Ilık suyla duşumu alıp biraz rahatladıktan sonra hazırlanıp evden çıktım..Lanet olası bir okula kaydolmam gerekiyordu..

Okulun ilk günü erkenden okula kaydolan tek kişinin ben olması oradaki görevli hocalar tarafından garip karşılansa da umrumda degildi.Kayıt işini hallettikten sonra okulun otoparkına inip bi köşede sigaramı yakıp cigerlerime çekerken yavaş yavaş insanlar arabalarıyla gelmeye başlamışlardı.. Ben ikinci sigaraya geçiş yaparken otoparka giren bir arabayla çevredeki bütün insanların kafaları o tarafa 180 derece dönerken gözleri de fal taşı gibi açılmaya başlmıştı, sanırsın bakanın oglu , kızı bizim okulda okuyor.. Bunu farkedip baktıkları tarafa baktıgımda gördügum kisiyle sarsıldım..Şaşırdığım şey onu burda görmem değildi Ama o ınsanların ona bakışı bende çok başka duygular uyandırmıştı.

Gökçenin abisi ve üvey kardeşiyle arabadan inip okulun bahçesine doğru yürümeye başlarlarken herkes aralarında fısır fısır konuşarak onları süzmeye devam ediyordu.. Abisi en iyi motor sürücülerinden biriydi ve hatta bu kentin en iyisiydi.Ama kendimi onla kıyaslamıyordum tabiki cünkü daha beni tanımıyorlardı.. şimdilik..
.. ve Gökçe.. onun burada okuduğunu biliyordum. Burası kücük bir şehre bağlı ama büyük bir limana sahip bir kentti. 2 liseden birindeydik ve en iyi lise burasıydı.. Oyüzden şaşırmamıştım.. Beni farketmemesi işime gelirken elimdeki sigarayı yere atıp ayağımla söndürdüm . Onu en son evimden nasıl kovduğumu hatırlayarak kendime sövmeyi de ihmal etmedim.Onu kırmak ve kırgınlıgını o yeşil gözlerinde gormek , icimde hissetmek bırakıp gitmek kolay degildi.. Bilmiyordu..Böyle olması gerektiğini bilmiyordu. Göz göre göre ona benim yüzümden zarar gelmesine katlanamazdım..Cünkü onu düsünmeden tek bi anım geçmemişti. Şimdi ise onun için tekrar dönmüştüm.Gözlerindeki o kırgınlığa son vermek için ..Onunla konusmam gerekiyor..Beni dinlemek ister mi hala bilmiyorum.. ama denicem..