Hep Seni Bekledim

"Anne yalvarırım beni bırakma !"

Annemin kanıyla gözyaşlarımın karıştığını hissettim.Ya anneme birşey olursa ? Nasıl yaparım ben kimsesiz ? Kim beni korur ? 

"Anne aç gözlerini,bak ambulans yolda,dayan bizim için dayan anne !" 

Hıçkırıklarımın arasından annemin sesi geldi.Olur olmaz gülümsedim.

"Angelena..Ağlama,lütfen.Kardeşine iyi bak kızım.Ben hep senin yanında olacağım."

Annemden bu sözleri duyduğumda kalbim cam kırıkları gibi yerle bir oldu.Mantıklı düşünemiyordum.Ya..ya annem ölürse ?

"Sus.Anne bırakma beni" 

Anneme bağrıyordum fakat o bana gülümsüyordu.O kadar güzeldi ki..Ölünce bile adeta tanrıça gibi parlıyordu.Gözlerimi bir an olsun annemden ayıramıyordum.Elim ayağım bağlı,ölümünü bekliyordum sanki.Elimden hiçbirşey gelmemesi beni daha çok yaralıyordu.Bir an annemin o güzel yosun gözlerini kapattığını farkettim.

"Anne..Hayır, yapamazsın gitme !"

İsyan ederek ağlıyordum.Ellerim annemi daha sıkı sardı.Sanki elimden çekmeye çalışıyorlarda bırakmak istemiyordum annemi.Yağmur yağmaya başladı.Kaza yaptığımız arabanın ateşini yok etmeye çalışırken,kız kardeşimin çığlık seslerini duydum."Baba,bırakma beni !" Yüzünü babamın kanlı gömleğine gömmüştü.Acımın ikiye katlandığı an.Üstüme tonlarca acının saldırdığı an...Annemi ve babamı kaybettiğim an gökyüzü kardeşim ve benimle birlikte ağladı.Gözyaşlarım yağmur ile birlikte yarıştı sanki.Çığlıklarım şimşek olmuştu.Gözlerim, bulutların rengini almıştı.Ben ağladıkça,yağmur daha çok şiddetleniyordu.Bu daha fazla ağlamama ve annemin güzel yüzünün ıslanmasından başka bir işe yaramadı.Acım ve korkum yüzünden babamın yüzüne bakmayı cesaret edemiyordum.Gözlerimden metalimsi bir tat ve kırmızı renkte bir sıvı akarken durdum.Hayat elimden annemi ve babamı alarak beni 2-0 malüp etmişti.