Hep Seni Bekledim

Hep Seni Bekledim 13.Bölüm

 Etrafımdaki insanların ne diyeceğimi merak ederken onunla göz temasımı kesmiyordum.Bana uzun gelen kısa zamanı yarıda bırakıp önümdeki dosyaları aklımdan binbir düşünce geçerken toparlamaya koyuldum tam masadan kalkacakken durup gülümsedim.

“Zaten yeterince gündemdesiniz,bana ihtiyacınız yok” dedim ve yüzüme en gerçekçi gülümsemi yapıştırıp herkese sıra sıra ile veda ettim.

Kapıyı kapattığım anda derin bir nefes alarak ilerledim.Arkamdan yardımcım Deoman’ın geldiğini bildiğim için ona bakmadan emirlerimi sıraladım.

“Hemen getirdiğin arabayı hazırlat,ve bir otel bul Deoman” dedim ve girdiğimde selam veren çalışanlara karşılık vermeyerek hızlı adımlarla çıkışa yöneldim.Ayakkabımın tıkırtısı o kadar sert çıkıyordu ki insanların sesin sebebini anlamak için geldiği yöne bakıyorlardı.Bu beni daha çok öfkelendiriyordu.

Neden bu kadar sinirlendim ki ? Onun duygusuz biri olduğunu zaten biliyordum.O son olaylar birilerini küçük düşürmüştü.Ama en kötüsüde teklifi  gururuma dokunmuştu.Ansızın gelen bir insan nasıl kafamı bu kadar karıştırabilir ?

Arabanın geldiğini Deoman’ın seslenişi sayesinde farkettim.Sıkıca tuttuğum dosyalardan parmaklarımı gevşettim ve ona verip arabanın anahtarını hızlı bir hamle ile aldım.İki asistanımında arkamdan seslenişine aldırmadan arabaya binip hızlıca yola koyuldum.

Arabayı ne kadar sürdüğümün farkına vararak önüme gelen ilk yerde durdum.Ağaçlarla kaplı bir çocuk parkının iyi hissettirebileceğini düşünüp arabadan indim.Akşam saatleri yaklaştığı için hava serin gibiydi.Önüme gelen ilk banka oturdum ve yürürken gözlerimle takip ettiğim bir kız çocuğuna bakmayı devam ettirdim.Üzerinde pembe renkte bir elbise ve aynı renkte bir sandeleti vardı.Saçları ne kahverengi nede sarıydı.Ama en önemliside tüm parkı neşeli hale getiren kahkasıydı.Yürürken,koşarken gülmeye devam ediyordu.

Gözlerime gelen soğuk ve serin hava, sulandırmaya yetmişti.Onları kırpıştırken etrafımda çocuklarını izleyen anne ve babaları gördüm.İçimdeki özlem birden acı bir hisle belirince,kimsenin görmesini istemediğim gözyaşlarımı bu sefer saklamadım.İçimde muhtaç bir çocuk yaşartırken güçlü görünmek yaralarımı derinden etkiliyordu.

Ani bir anda bir ses duyarak baktığımda biraz önceki neşeli gülümseyen kızın yere düştüğünü gördüm.Ne yaptığımı bilmeden yerimden kalktım ve onu kaldırmak için hemen kollarına sarıldım.

“İyi misin ? Nasıl düştün ?” dedim ve yere değen dizlerimi daha çok büküp onu kucağıma alarak ellerindeki taşları temizledim.

“Bana çerme taktı” dedi ve arkamızda duran bir erkek çocuğunu gösterdi.

Kafamı döndürdüğümde altı yaşlarındaki gri gözlü bir çocuk yanındaki çocuklarla gülerek ona bakıyorlardı.Demek ki bu gözlere sahip olan tüm kişiler acımasız.

Küçük kızı kucaklayıp çantamın bulunduğu banka doğru ilerledim.Küçücük elleri ve dizleri hala kanıyordu.Bir peçete çıkararak dizlerindeki kanı temizledim.

“Neden sana çerme taktı ?” dedim ve gözlerimi yüzüne diktim.Sıradan bir kız çocuğu gibi görünüyordu fakat gözlerindeki ışıltı onu tüm insanladan ayırabilecek bir özellik olarak yeterdi.

“Tek tek salıncakta sallanıyorduk.Sıra bana gelince beni ittirerek kendinin sallanacağını söyledi bende izin vermedim” dedi.Acısınını saklarken sadece alnı kırışıyordu.Gözünde tek bir damla bile yoktu.

“Bana yardım ettiğin için teşekkür ederim ama gerisini ben halledebilirim” dedi.Düzgün cümleler kuruşu ve ses tonu gülümsemi yüzüme daha çok yaydırdı.