Gdy gwiazdy gasną ✨[Svtfoe/Star Butterfly kontra siły zła]

Rozdział 14. Oszaleli

- Chwilę, zaczynam się w tym wszystkim gubić.

Tak jak my wszyscy, Marco.

Tak jak my wszyscy.

- Czyli że ty jesteś...

O nie, znowu trzeba będzie wymieniać tytuły...

Jaka szkoda.

- Potomkinią Eclipsy, królowej Septarsis i Mewni, znanej także jako Królowa Ciemności, żony księcia potworów Behemothiana III, który...

- Dobra, stop. Wystarczy.

Gdyby moja najlepsza przyjaciółka nie śliniła się do tej miernoty, osobiście powiesiłabym go na suficie.

Tym razem to ja przebiłam go wściekłym wzrokiem, aż się przeraził.

- Hej, hej, spokojnie. Po prostu, trochę nie mamy czasu.

Uniosłam brew.

- A gdzie ci się tak śpieszy?

Westchnął przeciągle i pokręcił głową, jakbym była jakąś nierozumną małolatą.

Słowo daję, tylko ta twoja śliczna buźka cię chroni, Marco Diaz.

- Po pierwsze, po księżniczkę, która sama błąka się po świecie i pewnie biedaczka-

- Uważaj, ta biedaczka niejednego już wysłała na tamten świat.

Jego wyraz twarzy był po prostu bezcenny.

- Ona, ona naprawdę...?

Ledwo się powstrzymuję, by nie wybuchnąć śmiechem.

- Spokojnie, żartowałam!

Pokręciłam głową z drwiącym uśmiechem.

-Eh, co z wami się porobiło...? Jeszcze kilka dni temu byliście normalnymi nastolatkami, a teraz? Sztywniacy...

- A w mordę chcesz?

Zachłysnęłam się własną śliną.

- Co?!

- Co?

Marco opamiętał się i zaczął grać głupiego.

- Zobaczysz, kiedyś zepchnę cię z krawężnika.

- Co...?

Czyjaś ciepła dłoń obejmuje moją.

Tom spogląda mi w oczy i uśmiecha się krzepiąco.

Nigdy bym się nie spodziewała, że to on będzie mnie uspokajał.

Westchnęłam cicho.

- Nieważne, złociutki.

Ostatnie słowo powiedziałam tak sarkastycznie, że nawet Marco się przestraszył.

Chyba trochę za mocno się spięłam.

- No, dobrze. A reszta powodów?

- Reszta...?

Wzięłam oddech.

- Tak, reszta. Dlaczego jeszcze zamierzasz jechać?

- Ach, no tak. Miałem zamiar poszukać Ponyhead i Kelly. No bo wiesz, nie mieliśmy od nich żadnej wiadomości, i pomyślałem...pomyślałem, znaczy-

Jąkał się coraz bardziej, cofając się do tyłu.

Oj, Janna.

Co ty narobiłaś?

Nie, czekaj, chyba wiem.

Woda sodowa uderzyła ci do głowy, pieprzona smarkulo.

Teraz to napraw.