Akraba Evliliği

20. Bölüm

Yeni bölümle merhaba!

Fazla bekletmeyeyim dedim. İlginiz için teşekkür ederim sevgili okurcağızlarım. En azından beklediğiniz için. Seviyorum sizi💕

İyi okumalar!

*******

Uyandığımda arabanın arkasında, Ayşe'nin dizlerine yatmış bir haldeydim. Yine ne olmuştu?

"Uyandın mı güzelim?" Dedi saçlarımı okşayarak Ayşe.

"Evet de ne oldu? En son hatırladığım anneme sarıldığım.".

"Annene sarılıyken bayıldın, şok ile. Bir şey yok.".

"Nerdeyiz şu an?" Dedim etrafa bakınarak.

"Kayseri'deyiz, hastaneye ilerliyoruz kızım." Dedi babam. Kafamı salladım. Hastaneyi görünce dikleştirdim oturuşumu. Babam arabayı park ettiği an, arabadan attım kendimi. Hastanenin içine girip, etrafa bakındım. Ameliyathane yazan yere ilerledim hemen. Bizimkileri görünce onlara koştum.

Gamze teyze ve Hale teyzem ağlamaktan yüzleri solmuştu. Mehir kenarda, hala inanamamış bomboş bakınan abisi Efe'ye bakıyordu. Ayşe gelince Efe'nin yanına gitti hemen.

Gamze teyze bana baktı sonra koşup sarıldı. Ağlama sesi gelince bende dayanamayıp ağlamaya başladım.

"İyileşecek değil mi? Bir şey olmayacak? Beni sakinleştirecek, iyi olduğunu söyleyip. " dedim Gamze teyzeye.

"Güçlüdür benim oğlum iyileşir. Seni bırakamaz o." Yüzüme baktı ve avcunun içine aldı yüzümü. "Senin yanına gelecekti, süpriz için. Kader ya, süpriz bize oldu." Bunu deyince daha bir ağlama isteği ile doldum. Canım yanıyordu.

"Yaman beni istiyordur şimdi, tek durmaz ki. Benim ona yakın olduğumu bildiği halde uzak kalamaz benden... Ne zaman bitecek bu ameliyat!" Sinirlerime hakim olmaya çalışıyordum. Ama elimde değildi.

"3 saat oldu, bekliyoruz." Dedi Ferit amca. Ellerimi saçlarım arasından geçirdim. Ameliyat kapısı açılınca, hemen doktorun yanına koştum.

"Neyi var? Şu an durumu nasıl? Bir şey olmadı değil mi?" Sıralarken sorularımı, sonunda susup doktoru dinlemem gerektiğini hatırlardım.

"Şu an Yaman bey iyi ama cam kırıkları, bir çok yerine geldiği için çok kan kaybetmiş. O yüzden B rh+ pozitif kana ihtiyacımız var.".

"Ben veririm. Benim B rh+." Dedim hemen.

"Kızım emin misin?" Dedi annem, kan aldırırken korktuğumu biliyordu ve bir kaç defa bayıldığımı. Ama emindim.

"Evet." Dediğimde doktor, hemşireye döndü.

"Hanımefendiyi kan alma odasına götürün. Yeteri kadarınca kan alımı yapın.". Hemşire kafasını salladı ve beraber odaya ilerledik.

Odaya girdiğimde, oturakların birine oturdum. Hemşire gelip, damarımı aramaya başladı. Bulduğunda kafamı çevirdim. Derin nefesler alıyordum, sakin olmalıydım. Kolumun sıkıldığını hissettim ilk, sonra koluma giren iğneyi. Ağzımın içini kemiriyordum, can yanışımdan. Sırf Yaman'ım için katlanmalıydım. Kim bilir ne haldeydi sevdiğim?

Kan alımı bittikten sonra, bizimkilerin yanına döndüm. Doktor, ağır yaralı durumundan çıktığını söylemiş ben gittikten sonra. Onlar kantine gitmek istediklerinde, ben ameliyathane kapısı önünde biraz daha kalmak istedim. Kan şekerleri düşmüştü tabi.

Kolum sızlıyordu. Canımı baya yakıyordu. Kolumu tutup dışarıya çıktım. Soğuk rüzgar esince biraz kendime geldim. Ama soğuk titretmeye başlayınca, geri içeri girdim. İçerde bile titreyince, soğuktan olmadığını anladım. Kantine doğru ilerledim, kapısından girerken bizimkilere ilerlemeye çalıştım. Onlar beni görünce, kendimi tutmadım ve gözlerim karardı.