BENİ BANA FISILDA

10. "."

Önce dudaklarıyla dokundu bedenime

Sonra kalbiyle ruhuma

Hep onunmuşum,

Hiç o olmamışım gibi.

Aşkın şehveti döküldü birer birer tüm benliğime

Ardında bıraktığı yara izlerinden habersiz...

Sabahın ilk ışık hüzmeleri perdenin arkasından usulca süzülerek, Çağan'ın Beren'i sıkıca sarmış kolunda, kızıllıklar bırakıyordu. Kolunda beliren sıcak yansımalar Çağan'ı uyuduğu derin uykudan uyandırmaya yetmişti. Gözlerini açtığında göğsünün üstünde uyuyan, kollarıyla sarmış olduğu Beren'in görüntüsüyle karşılaştı. Bir anda gözlerinin önünde dün gece yaşadıkları anların yansımaları beliriverdi. Yüzünde oluşan tebessümle onu daha da kendine çekti, dudaklarına ufak bir öpücük kondurdu. Artık tamamen, tüm benliğiyle kendisinin olması onun koltuklarını daha bir kabartmışa benziyordu. Aslında bu kadar mutlu olmasının yanında içten içe vicdan azabı da çekmiyor değildi. Yaptıklarından hatta belki hala yapacaklarındandı bu pişmanlığı... Ama dün Beren'e her dokunuşunda, onu her öpüşünde kendisine sözler vermişti:

"Bir daha onu kırmayacağım, incitmeyeceğim, üzmeyeceğim, aldatmayacağım... Onu başka tenlerdeki ihanetime mahkum etmeyeceğim. Onu ve kendimi yalnızca bize, birbirimize hapsedeceğim. O tamamen benimse, ben de artık her şeyimle onun olacağım. Beren için değişeceğim."

Bu sözler gece boyunca kulaklarında kendi sesiyle yankılandı. Uyandığında da güneş ışıklarıyla birlikte bu sözler de eşlik etti bir süre ona. Korktu. Döndü, sevgilisinin uyuyan yüzüne baktı. Sanki önceden başka kadınlara her dokunuşunda ona hiç ihanet etmemiş gibiydi, ta ki dün geceye kadar. Şimdi yaptıklarının farkına yeni varıyor, ihanetlerinden mahçup olup yüzü kızarıyordu. İşte korkusu bu yüzdendi. Kaybetme korkusu. Güzel bir rüyadan ikisini kendi yaptığı hatalar yüzünden uyandırmaktan korkuyordu.

Beren'i kendine daha bir bastırdı, ondan kopmaktan korkarak. O kadar sert ve aniydi ki bu hareketi, Beren'i uyandırmaya yetti.

Beren gözlerini araladı, Çağan'ın bakışlarıyla karşılaşınca utanarak aniden tekrar kapattı gözlerini. Şehir efsanelerine göre bir kadının ilk gecesinden sonra kadın değişirmiş, yüzü daha bir farklı, olgun olurmuş. Beren'de bunu hatırladığı an gerçekliğini bile sorgulamadan, değişmiş olabileceğini düşünerek al olmuş yanaklarının eşliğinde gözlerini yumdu. Sanki bir daha Çağan'ın karşısında hiç açmayacakmış gibi.

Çağan utanmış olduğunu anladığı Beren'in gözlerine, öpücük kondurdu, geri çekilip onun yüzüne baktı.

"Sen benimsin"

Beren, Çağan'ın bu sözü karşısında daha da utanarak gözlerini açtı. Gözlerini onun göz bebeklerine kenetledi. Annesini kaybettikten sonra hayatındaki ilk ve gerçek mutlu günü, bugündü. Artık her şey ona daha bir anlamlı geliyordu. Her şey daha sahici, her şey daha güven doluydu.

Çağan'a yöneldi, yanağını öptü. Bu öpücük sanki iyi ki seninim, iyi ki benimsin anlamındaydı. Bu hareketinden sonra elleriyle yüzünü kapattı. Yüzünde duran parmaklarını gözünün üstünde araladı.

-Ben de bir farklılık var mı? Dedi, Çağan'ın onu anlamayan bakışlarının eşliğinde.

-Evet, hem de çok büyük bir değişiklik görüyorum. Ya da bir şey görmüyorum. Teninin çıplaklığı benim soluğumu kesti.

Bu sözler karşısında Beren'in utancı iki kat daha fazlalaştı. Eliyle Çağan'ın dudaklarına küçük çaplı bir tokat attı. Üzerine sermiş olduğu pikeyi bedenine sararak ayağa kalktı, Çağan'a 'Çok gıcıksın' bakışı attıktan sonra banyoya doğru ilerledi. Banyonun kapısını kapattı, kendisine sarmış olduğu pikeyi çıkarıp kenara bıraktı. Aynaya doğru ilerledi. Vücudunu, yüzünü sanki ilk kez görüyormuş, sanki ilk defa tanıyormuş gibi uzunca aynadaki yansımasına baktı. Gözünden bir damla yaş yanağından vücuduna doğru süzülüp yere düştü. Bu gözyaşının tarifi yoktu. Kendisi de bilmiyordu sebebini. Belki mutluluktan belki teslimiyetten... Bilmese de tek bildiği o gün diğer bütün günlere rağmen daha bir yaşamaya değerdi. Ona tamamıyla teslim olmuştu ama bundan zerre pişmanlıkta duymuyordu. Çağan'ın hayatındaki yeri onda daha da sağlamlaşmış, yüreğinin ortasına saplanmıştı.