The Spirit

Κεφάλαιο 15

Ενιωσα κάτι υγρό να ακουμπάει το μέτωπο μου και τα βλέφαρα μου άνοιξαν αργά. Η Χλόη με ενα βρεγμένο πανί στεκόταν απο πάνω μου και ο Ντάρεν καθόταν σε μια καρέκλα δίπλα μου.
-Επιτέλους αναφώνησε μόλις είδε πως τον κοίταξα και ήρθε κοντά μου. Πως είσαι; ρώτησε με ενα μικρο χαμόγελο στα χείλη του. Τα χέρια μου αρχισαν να αγγίζουν με αργές κινήσεις το σωμα μου. Θυμομουν ξεκάθαρα τον πόνο στην κοιλιά μου και έπειτα τα αίματα που έτρεχαν στα σεντόνια. Κοίταξα το κρεβάτι μα ήταν πιο καθαρό απο ποτε. Σήκωσα την μπλούζα μου θέλοντας να βρω κάποια πληγή μα κανένα σημάδι δεν ηταν χαραγμένο στο δέρμα μου.
-Ψάχνεις αδικα είπε η Χλόη και με βοήθησε να σηκωθω. Κοίταξα μέσα στα ματια της μπερδεμένη και κατέβασα την μπλούζα μου.
-Μα τι συνέβει; ρωτησα και κοίταξα τον Ντιλαν. Εκείνος κοίταξε την Χλόη και έπειτα εμένα.
-Κάποιος προκάλεσε ενα παιχνίδι στο μυαλό σου. Δεν ηταν αληθινό αν και ενιωθες τον πόνο, πρόσθεσε και με τα λογια του σαστισα.
-Ποιος ήθελε να κάνει κάτι τετοιο; είπα κοιτάζοντας το ταλαιπωρημένο είδωλο μου στον καθρέπτη.
-Το ψάχνουμε ακόμα μονολογισε η Χλόη και με πλησίασε.
-Πρεπει να φύγω. Θα έρθω ξανά να δω αν είσαι καλά είπε ο Νταρεν και φιλώντας με στο μάγουλο, άνοιξε την πόρτα και έφυγε. Κοίταξα την Χλόη που είχε κολλημένα τα ματια της πανω μου.
-Όλα καλά; ρωτησα αγγίζοντας την φιλικά στην πλάτη.  
-Τρομαξα τόσο πολύ απάντησε τελικά πέρνοντας με μια σφιχτή αγκαλιά.
-Δεν θα σε αφήσω Χλόη. Μην φοβάσαι ψιθύρισα αργά στο αφτί της και χαμογελασε σφίγγοντας με περισσότερο.
-Ξερεις ... είπε κάνοντας μια μεγάλη παύση.
-Τι; μιλησα παρακινώντας την να συνεχίσει.
-Συναντησες πρόσφατα τον Ντιλαν; ρώτησε και το σωμα μου πάγωσε.
-Εγώ; Οχι που να- γιατί ρωτας; την κοίταξα μπερδεμένη και εκείνη κοίταξε εξω.
-Μονο ένας ανωτερος θα μπορούσε να προκαλέσει κάτι τέτοιο και ο μόνος που μένει ειναι εκείνος. Είχε ενα δίκιο. Ηταν μια δύναμη που μετα απο χρόνιες προσπάθειες θα καταφερνες να πετύχεις.
-Δεν χρειάζεται να με συναντάει για να κανει τα παιχνίδια του απάντησα και εκείνη εγνεψε.
-Εχεις δίκιο συμφώνησε με τα ματια της ακόμα κολλημένα στο κενό.
-Σκέφτεσαι κάτι; ρωτησα ενω την πλησίασα.
-Όχι όχι είπε απότομα και σηκώθηκε όρθια.
-Που πας; τη ρωτησα μόλις την είδα να πλησιάσει την πόρτα.
-Εχω μια δουλεια. Καλύτερα να ξεκουραστείς και θα τα πούμε σε λίγο απάντησε και βιαστικά έφυγε.

Δεν υπήρχε περίπτωση να καθισω στο δωμάτιο και έτσι εκανα μια ακόμα βόλτα στο παλάτι. Ο χώρος φαινόταν τόσο άδειος τώρα που ο Ντέιμον ηταν μακρια. Άραγε εκείνος που βρισκόταν; Ηταν καλά; Καθισα σε ενα απο τα παγκάκια και αναστεναξα στη θύμηση του.
-Είσαι καλά; ακούστηκε η βράχια φωνη του Ίθαν.
-Θεέ μου τι κάνεις εδώ; ετρεξα κοντά του και και τον έσπρωξα σιγανα προς το δάσος. Σιγουρευτικα πως δεν μας έβλεπε κανείς και έτσι τον κοίταξα.
-Μου αρεσεις όταν αγχωνεσαι. Τα χείλη του σχοιματησαν ενα στραβό χαμόγελο και τα παγερά ματια του καρφώθηκαν στα δικά μου.
-Ίθαν τι δουλειά εχεις εδώ; επανέλαβα την ίδια ερώτηση και εκείνος χαμήλωσε το κεφάλι.
-Ήθελα να ... ξέρεις για χτες ... εγώ δεν το ... συγνώμη είπε τελικά και πέρασε το χέρι του, μέσα απο τα ξανθά μαλλια του.
-Δεν πειράζει. Όλα καλά τώρα έτσι; τον ρωτησα και εκείνος εγνεψε καταφατικά.
-Ελπίζω να μην ξανά συμβεί είπε και συμφώνησα. Πριν προλαβω να κάνω το παραμικρό, τα χέρια του με κόλλησαν στον κορμο ένως δέντρου και ένωσε τα χείλη μας. Το έκανε κάθε φορά στιγμές που δεν το περιμενες όμως ηταν ωραίο. Δεν ξέρω τον λογο που άρχισα να τρεφω συναισθήματα για εκείνον.
-Θα με τρελανεις; είπα μόλις διεκοψα το φιλί μας. Αγγιξα τα δάχτυλα μου στα χείλη του και ενιωσα ενα ρίγος να διαπερνά του σωμα του.
-Συγνώμη δεν μπορω να κρατηθω απάντησε και αρχισε ξανά να με φιλάει. Το σωμα μας άγγιξε το χώμα και αμέσως αρχίσαμε να γελαμε. Χωθηκα στην αγκαλιά του και εκείνος με έσφιξε μέσα της. Ένιωσα κάτι να κυλάει στα χείλη μου και αμέσως αίμα κάλυψε όλο το σωμα μου. Δυπλωθηκα στα δυο καθώς ένιωθα απανωτά χτυπήματα στην κοιλιά μου και δάκρυα πόνου άρχισαν να κυλούν στα μάτια μου. Έβλεπα τον Ίθαν τρομαγμένο να με μοιάζει χωρίς να ξέρει τι να κανει. Δακγωσα τα χείλη μου θέλοντας να κρατήσω μέσα μου το ουρλιαχτο και τα κατάφερα. Λιγα λεπτά πέρασαν και ένιωθα ξανά όπως πριν. Κανένας πόνος και πουθενά αιμα. 
-Είμαι καλά είπα σιγανα στον Ίθαν και τα χέρια του άγγιξαν απαλά το πρόσωπο μου.
-Τι ηταν αυτό; Ποιος παίζει με το μυαλό σου; ρωτησε ακόμα τρομαγμένος απο την συμπεριφορά μου.
-Θα μάθουμε σύντομα τον διαβεβαίωσα και έμεινα για λίγο ακόμα στην αγκαλιά του.