The Spirit

Κεφάλαιο 14

Η νύχτα ηταν αρκετά δύσκολη. Καθισμένη στο μικρο παράθυρο, κοίταζα τα όμορφα αστέρια ενώ σκέψεις γυρνούσαν ελεύθερες στο μυαλό μου. Είχαν συμβεί τοσα πολλά πράγματα τους τελευταίους μήνες. Συναναστρεφόμενη με τόσους διαφορετικούς χαρακτήρες προσπάθησα να βρω μια άκρη. Να μπορέσω να καταλάβω τον κάθε ενα διαφορετικά. Προσπαθησα να τους ψυχολογισω μα καταφερα να προκαλεσω εναν μικρό χαμό στο μυαλό μου. Ο Ντέιμον. Είχα περάσει τεσσερα χρόνια κοντά του μα εκείνος ηταν απόμακρος. Πριν ενα μήνα, ένιωσα πως βρισκόμουν με κάποιον άλλον. Έγινε τόσο ευαίσθητος και αρχισε να νοιάζεται περισσότερο για τους γύρω του. Ώρες με την ηρεμία πλεον στο μυαλό μου σκεφτόμουν. Οι λόγοι του έβγαζαν νόημα όμως τωρα; Που ειναι τώρα; Γιατί μας άφησε έτσι; Εγκατέλειψε την οικογένεια του επιλέγοντας να παλέψει μόνος; Αποφάσησε να τραβήξει όλο το βάρος πάνω στους δικούς του ώμους; Ερωτήσεις που δεν υπήρχαν μονο στο δικο μου κεφάλι. Ήξερα καλά πως όλοι είχαμε τις ίδιες απορίες μα οι απαντήσεις δεν θα έρχονταν ποτε. Εγιρα το κεφάλι μου στην άκρη και κοίταξα το ομορφο δασάκι. Η συνάντηση με εκείνον τον άντρα ηταν που έφερε τα πάνω κατω. Εκλεισα τα μάτια παραδομένη στην ηρεμία της νύχτας μα ενα απότομο μουγκριτο με έκανε να αναπηδησω. Εψαξα με τα ματια μου κάθε πιθαμή του δάσους. Μες το σκοτάδι ηταν δύσκολο να διακρίνεις κάποια φιγούρα ιδικά αν εκείνη ηταν καλά κρυμμένη στα δέντρα. Κατέβηκα με αργά βήματα απο το παράθυρο και πηγα προς την πόρτα. Προσπέρασα τα σκαλιά με ευκολία και βρέθηκα στην είσοδο του παλατιού. Ανοιξα την πόρτα και βγαίνοντας εξω, προχώρησα προς την μερια που βρισκόταν το δασάκι.

Αέρας κρύος χτύπησε απαλά το σωμα μου και μια μαύρη φιγούρα έκανε την εμφάνιση της μπροστα μου. Κοίταξα εξεταστικα τον άντρα που βρισκόταν απέναντι μου. Διεκρινες το καλογυμνασμένο σωμα του καθώς φαινόταν αρκετά γεροδεμενος. Το απαλό πράσινο των ματιών του διακρίνονταν καθώς ερχόταν με αργά βήματα στο μέρος μου. Άρχισα να πηγαίνω προς τα πίσω. Ένιωσα κάτι να τρυπαει την κοιλιά μου και επεσα στα γόνατα. Το κεφάλι μου αρχισε να γυρίζει ενω τα χείλη μου έγιναν ξερά. Τα βλέφαρα μου βάρυναν και ένας πονοκέφαλος απείλησε το μυαλό μου. Μου ηταν αδύνατο να αφήσω τον οποιαδήποτε να διαβασει τις σκέψεις μου. Ενα χερι άγγιξε το κεφάλι μου και με πίεζε προς τα κάτω. Κρατησα οση περισσότερη αντίσταση μπορούσα μα μάταια. Ένα μικρο γελακι ηχησε μεσα μου.
-Είσαι εύκολη τελικά ακούστηκε μια γνωστή φωνη. Το φως του φεγγαριού έπεσε πάνω στο πρόσωπο του Ντίλαν εμφανίζοντας το χαμόγελο που είχε απλωθεί στς χείλη του.
-Επαιξες άδικα. Η συμπίεση του κεφαλαίου σε βοήθησε αρκετά. Την αποδυναμωσες. Μια άλλη πιο βραχνια φωνη ακούστηκε αυτή τη φορά. Ενα ρίγος διαπέρασε απότομα του κορμί μου και χάνοντας την ισορροπία μου, έπεσα προς τα πίσω. Ενα χερι τυλίχτηκε γύρω απο την πλάτη μου. Δυο γαλάζια μάτια ενώθηκαν με τα δικά μου ενω το σωμα μου κατάφερε να σταθεί όρθιο.
-Ποιος είσαι εσυ που θα ελεγχεις τις κινήσεις μου; απόρησε ερωτηματικά ο Ντίλαν. Ενα γέλιο ηχησε στην ηρεμία της νύχτας.
-Μπορείς να με λες και Ίθαν. Παρεμπιπτόντως, είσαι λίγο άχρηστος με τις δυνάμεις σου. Τα πηγαινες πολύ καλύτερα με την πάλη. Τα ματια του Ντίλαν σκουριναν πράγμα που πρόδιδε τον θυμό του.
-Μιλάς εσύ που νομίζεις πως με την απειλή σου εναντίον της Έλενας θα καταφέρεις να γίνεις ο ένας και μοναδικος;
-Πρώτον λέγεται Ελένα. Δεύτερον, δεν νομιζω τίποτα καλέ μου φιλε. Το εχω καταφέρει. Σε πληροφορω πως και ο βασιλιάς σου θα ειναι εντελώς άχρηστος μπροστα μου. Ενα χαμόγελο απλώθηκε στα χείλη του Ίθαν μα κόπηκε απότομα. Μια κραυγή ξέφυγε απο τα χείλη του και πέφτοντας στο χωμα κράτησε σταθερά το κεφάλι του κοιτώντας με μίσος τον Ντίλαν.
-Δυο τρεία μάγια δεν καταφέρνουν τίποτα. Δεν περίμενα πως θα το πω ποτέ μα για μια φορά χαρηκα πολύ που ο Ντέιμον σε πάτησε κατω. Με το να γίνεις ενα πνεύμα, ουτε την αθανασία κέρδισες μα ουτε και όση δύναμη χρειάζεται για να μας λιώσει κάποιος, ολους μαζί. Είσαι γελασμένος αν εχεις την νίκη σιγουρακι. Με ενα κούνημα του χερι του, ο λαιμός του Ίθαν τεντωθηκε επικίνδυνα.
-Μη είπα κοιταζοντας τα πράσινα μάτια του. Τα βλέμματα μας ενώθηκαν και κάνοντας ενα βήμα στο μέρος μας, στράφηκε προς τον Ίθαν.
-Θα μπορουσα να στον κόψω σίρριζα μα έχε χάρη που με διασκεδάσεις. Το γέλιο του Ντίλαν ακούστηκε σαν ένα δυνατό χτύπημα στα αφτιά μου. Το σώμα του Ίθαν βρέθηκε στο χώμα μα με μια κίνηση σταθηκε απέναντι στον Ντίλαν.
-Μην ξεχάσεις ποτέ κάτι. Όταν μπορείς να χτυπήσεις κάνε το γιατί μετα θα είναι αργά. Η πρόταση του Ίθαν ολοκληρώθηκε με το χέρι του σαν μπουνιά, να σκάει στο προσωπο του Ντίλαν. Εκείνος έπεσε στο χώμα χάνοντας την ισορροπία του και ο Ίθαν, εμφανίζοντας ενα μαχαίρι στο χερι του, επεσε με δυναμη πανω στον Ντίλαν καρφώνοντας το εκατοστά μακριά απο τον λαιμό του. Τα λέμε σύντομα είπε μόλις σηκώθηκε και πιάνοντας το χέρι μου μεταφερθηκαμε στο δωμάτιο.