The Spirit

Επιλογος

Ο Αζαζελ μας ειχε μεταφέρει σε ενα ομορφο και μεγαλο σπίτι. Ο Ντέιμον καθόταν για ώρες στην άκρη του παραθύρου ενω χαμένος στριφογυρίζε το δάχτυλο του στην τρύπα του τζιν του.
-Σας αφήνω μου ψιθύρισε σιγανα ο Αζαζελ και εστρεψα το βλέμμα μου απότομα πάνω του.
-Εσύ; ρωτησα και τοποθέτησε το χέρι του στα μαλλια μου.
-Θα κανω μια βόλτα. Μην φοβάσαι δεν σας αφήνω μόνους. Τα χείλη του σχημάτησαν ενα μικρο χαμόγελο, και φιλώντας με απαλά στο μέτωπο, έφυγε. Η πόρτα έκλεισε και παρατήρησα τον Ντέιμον. Δεν κουνηθηκε για να δει ποιος βγήκε ή ποιος μπήκε. Μεταφέρθηκα δίπλα του και άγγιξα το χέρι μου στο πρόσωπο του. Εκείνος έγειρε σιγανα το κεφάλι του στο μέρος μου ώσπου πλεον είχε ξαπλώσει στα γόνατα μου.
-Μιλησε μου είπα και επιασα το χέρι του. Άνοιξε τα ματια του και κοίταξε ξανά εξω.
-Όλα γύρω μου καταστράφηκαν. Η φωνη του ακούστηκε βραχνια και λυπημένη. Έστριψε λίγο το σωμα του ώστε να κοιταζει πλεον το πρόσωπο μου.
-Φοβάσαι για τη Ρόουζ έτσι; πήρε μια βαθιά ανάσα και εγνεψε.
-Και για τον πατέρα μου. Και για εσένα. Για ολους είπε αναστεναζοντας ενω χάιδεψε το μάγουλο μου. Θα μου υποσχεθεις κάτι; Σηκώθηκε απότομα και κάθησε δίπλα μου.
-Ουτε να το σκέφτεσαι Ντέιμον. Θα πάνε όλα μια χαρά μην τολμήσεις και πεις κουβέντα. Κατάλαβα αμέσως τι ήθελε να πει. Δεν υπήρχε περίπτωση να τον αφήσω να πάθει κάτι. Σηκώθηκα και κοίταξα προς το παράθυρο.
-Και αν; Φέιθ σε παρακαλώ υποσχεσου μου πως θα προσεχεις τον εαυτό σου. Την μητέρα μου, τον Μπελεαλ ολους. Φέιθ μίλησε μου. Άκουσα ενα τζαμί να σπάει και τρομαγμένη γυρισα στο μέρος του.
-Όχι τώρα Ντέιμον είπα και ετρεξα κοντά του. Τύλιξα το ματωμένο χερι του στην ζακέτα μου και τον οδηγησα πανω.
-Που πάμε Φειθ; ρώτησε και του εγνεψα να σωπάσει.
-Ο Λουσιφερ ειναι εδω. Η φωνη μου ακούστηκε σας ψιθυρος ενω το σώμα του κοκαλωσε στα λογια μου. Ντέιμον κουνησου φώναξα σιγανα και εκείνος δεν έλεγε να κανει βήμα. Μα το Ερεγκον Ντέιμον συγκεντρώσου. Δεν είσαι σε θέση να τον πολεμησεις.
-Δεν θα κρυβομαι άλλο πίσω απο το σωμα του καθενός Φέιθ. Εχω υποσχεθεί πως θα τον σκοτώσω. Για την μητέρα μου, τον Γκρεβενορ, για εσένα Φέιθ. Και εμένα. Κοιτα με. Τα χέρια του άγγιξαν το πηγούνι μου και οι ματιές μας ενώθηκαν. Μεινε εδώ. Σε παρακαλώ. Θα γυρίσω να με περιμένεις. Τα χείλη μας ενώθηκαν απότομα σε ενα φιλί γεμάτο πάθος και φόβο. Σαγαπω είπε τελικά και έφυγε αφήνωντας με μόνη μου. Σωριαστηκα στον τοίχο ενω αδυνατούσα να πιστέψω ποσο γρήγορα αλλάζουν όλα τελικά.

Ντέιμον POV
Βγηκα στον διάδρομο και είδα τον Λουσιφερ να κοιταζει το σπιτι. Πήρα μια βαθιά ανάσα και ανοίγοντας την πόρτα, εμφανίστηκα μπροστα του.
-Α εδώ είσαι. Ευτυχώς γιατί βαρέθηκα να περιμένω. Ο πατέρας σου;
-Ο αδερφός σου θες να πεις. Έχει φύγει. Μόνο εγώ είμαι εδώ. Οτι θες να πεις, πες το σε εμένα. Αρχισε να γελάει με εκείνο το τρανταχτό και αισχρό γέλιο του.
-Βασικά θα του έδειχνα αλλά αφού πέρνεις τη θέση του δεν θα με χαλαγες. Τεντωσε το χερι του απότομα στο μέρος μου και πετάχτηκα στον τοίχο. Δεν πρόλαβα να κάνω το παραμικρό και κάνοντας την παλάμη του μπουνιά, ένιωσα το ποδι μου να γυρνάει κάνοντας εναν άκρος ανατριχιαστικό θόρυβο. Δεν μίλησα. Έκλεισα απλα τα ματια μου μέχρι που σωριαστηκα στο έδαφος. Πήγα να το κουνισω μα κατάλαβα πως το είχε σπάσει. Έκανε ενα νόημα με το χέρι του και αμέσως οι δέκα δαίμονες που ηταν γύρω του, έτρεξαν προς το σπίτι. Η Φέιθ.
-Μη φώναξα και άρχισα να σερνομαι στο χώμα μα το ποδι του τελευταίου καρφώθηκε στην κοιλιά μου πεταγωντας με, με δύναμη μακριά. Είδα ενα κεφάλι να προεξέχει απο την πίσω πλευρα του σπιτιού και μια φωνη ηχησε στο κεφάλι μου. *προσπάθησε να κρατηθεις*. Εγνεψα καταφατικά στον πατερα μου και τον είδα να φεύγει.
-Που κοιτάς; φώναξε εξαγριωμένος ο Λουσιφερ πίσω μου. Έκλεισα απότομα τα ματια μου και άφησα τον εαυτό μου ελεύθερο. Το ποδι του με χτύπησε ελαφρά στην πλάτη και έπειτα γονατησε δίπλα μου, γυρίζοντας με στο μέρος του.
-Λυποθημησε; Ακούστηκε μια αλλη φωνη απο πάνω μου και ενα δάχτυλο ανασηκωσε το βλέφαρο μου.
-Έτσι φαίνεται. Άφησε τον εδώ και πάμε μέσα είπε και αμέσως έφυγαν. *Ντέιμον* άκουσα και ανοιξα τα ματια μου. Είδα απο μακρια τον πατερα μου να έχει αγκαλιά την Φέιθ και να την απομακρύνει. *πηγαίνετε θα είμαι καλά* του είπα και με υπάκουσε δίχως να ξέρει για τον σοβαρό τραυματισμό μου.
-Αρχηγε άκουσα μια φωνη και γύρισα να αντικρισω έναν άνδρα που με κοίταζε όλο μίσος.
-Τόσο γρήγορα συνήλθες; τα βήματα του Λουσιφερ έρχονταν όλο και πιο κοντά μου μέχρι που στάθηκε απέναντι μου.
-Μπαμπα εγώ. Μια κοριτσίστικη φωνη ηχησε απο μακρια και είδα την ... αδερφή μου; Το μικρο κορίτσι έτρεχε με ενα μαχαίρι στο μέρος μας και σταθηκε και εκείνη απέναντι μου γελώντας.
-Λίλιθ αναφώνησε εκείνος και της χάιδεψε απαλά το κεφάλι. Επειδή ειναι κόρη μου δεν παύει να μην έχει δύναμη. Το γέλιο του Λουσιφερ έσπασε για ακόμα μια φορά την ηρεμία και αφού σηκώθηκε όρθιος, αρχισε να απομακρύνεται. Τα ματια της Λίλιθ ηταν καρφωμένα με μίσος πάνω μου ενω το χερι της πίεζε με δύναμη την λαβή του μαχαιριού.
-Μου έμαθε πολλές τεχνικές. Τι λες να σου τις κανω όλες; Ενα σπαστικο όπως και του πατερα της γέλιο ηχησε και μονο μιας έπεσε πανω μου, καρφώνοντας το μαχαίρι με δύναμη στο ποδι μου. Επιασα τον λαιμό της και την κολλησα στο έδαφος ενω με το άλλο χερι μου, κοπανουσα το δικο της. Πεταξα το μαχαίρι που κρατούσε μακριά και κολλησα τα ματια μου στα δικά της.
-Κρίμα που δεν θα με σκοτώσεις ψιθυρισα σιγανα. Ένιωσα ενα ρίγος να διαπερνάει το σωμα μου και εκείνη σηκώθηκε αμέσως όρθια. Θεράπευσε με φωναξα σταθερά και εκείνη χαμογέλασε υπακούοντας την εντολή μου. Τα χέρια της άγγιξαν απαλά το γόνατο μου και με ενα μικρο τσούξιμο που ακολούθησε ήμουν πλεον όπως πριν. Το ίδιο έκανε και στην μαχαίρια και έχοντας θεραπεύσει όλες τις πληγές μου, σηκώθηκα όρθιος και σταθηκα δίπλα της.
-Πως παει; ρώτησε με ενα χαμόγελο ο Λουσιφερ μα μόλις με αντίκρισε του κόπηκε απότομα. Λίλιθ φώναξε και πήγε να την πλησιάσει μα εκείνη σήκωσε το χερι της και τον πεταξε μακρια.
-Θέλει να σε σκοτώσει της είπα κοιτάζοντας τα καφέ μάτια της και αμέσως το πρόσωπο της σκλήρυνε.
-Τι της κάνεις; γρυλισε ο Λουσιφερ και άρχισα να γελαω.
-Την ελέγχω. Ομορφο ε; Δυστυχώς δεν έχεις δει πολλές από τις δυνάμεις του ... γιου σου. Όπως αυτή.