The Spirit

Κεφάλαιο 3

Το σωμα μου ηταν ζεστό μα ένιωθα κάτι να με καίει σε κάποια σημεία του. Ετριψα με τα χέρια μου, τα ματια μου και έπειτα έδωσα εντολή στα βλέφαρα μου να ανοίξουν. Σαστισα. Έμεινα να κοιτάζω το γαλάζιο ταβάνι του δωματίου μου. Εστριψα στην δεξια μεριά. Η γνωστη μεγάλη και αγαπημένη μου βιβλιοθήκη βρισκόταν στον τοίχο. Γυρίζω προς την αριστερή μεριά.
-Ντέιμον; είπα πόλις τον είδα
-Επιτέλους μικρή μου, είπε και αμέσως με αγκάλιασε.
-Τι: που; δηλαδή πως; άρχισα να λέω μπερδεμένη και εκείνος μου έκανε νόημα να ηρεμησω.
-Γυρισα πριν λίγο και σε βρήκα ξαπλωμένη στον καναπέ και έτσι, σε έφερα εδώ. Δεν θυμάσαι; με ρωτησε και αυτός σαστισμενος.
-Ναι καλέ είπα δήθεν αφηρημένη. Εκείνος με είχε φέρει εδώ. Το είχε πει κιόλας πως ήθελε απλα να συζητησουμε και μετα θα με άφηνε να γυρίσω.
-Φέιθ; άκουσα τον Ντέιμον να λέει κουνώντας το χερι του μπροστα από το πρόσωπο μου.
-Ναι Ντέιμον σε ακούω του είπα χαρίζοντας του ενα ψεύτικο χαμόγελο.
-Καλυτερα να σε αφήσω να ξεκουραστεις. Θα τα πούμε μετα είπε και με ενα γλυκό του φιλί με άφησε μονη στο δωμάτιο. Έμεινα να κοιτάζω την κλειστή πόρτα και ελευθέρωσα τις σκέψεις σε όλο το μυαλό μου. Τα λογια του ηχησαν ξανά στα αφτιά μου σαν μια μεγαλη και βροντερή αστραπη. Τι εννοούσε πως ειναι ο θυμός και το μίσος μου; Η αγάπη και ο πόθος μου; Η στεναχώρια και η λύπη μου; Δεν μπορουσα να καταλάβω τα λογια του και ουτε καν τι είχε γίνει στο τέλος. Εκείνη η εξασθένηση που ενιωσα και εκείνο το αίσθημα που ουτε γω η ίδια μπορω να περιγράψω όταν τα ματια του ηταν κολλημένα επάνω μου. Έχουν γίνει όλα τόσο γρήγορα που τα εχω χασει. Σηκωθηκα και πήγα στο μπάνιο. Εριξα λίγο νερό στο πρόσωπο μου και ύστερα ένιωσα τα χείλη μου ξερά. Θεέ μου ποσο καιρό είχα να ποιώ νερό. Ετρεξα στην κουζίνα και αμέσως γεμισα ενα ολόκληρο ποτήρι με το δροσερό αυτό υγρό. Όσο εκείνο κυλούσε στον λαιμό μου και έδινε μια ζωντάνια στο σωμα μου άρχισα να κατευθινομαι στο σαλόνι. Εκατσα στον καναπέ και επιασα το λάπτοπ μου. Πατησα γρήγορα την αναζήτηση και έμεινα να κοιτάζω για λίγο το άπειρο μέχρι που τελικά τα δάχτυλα μου άγγιξαν το πληκτρολόγιο. 'Νεφελίμ' έγραψα και περίμενα τα αποτελέσματα. Τελικά υπήρχαν πολλά που δεν ήξερα. Άρχισα να ψάχνω και να συλλέγω όσες περισσότερες πληροφορίες μπορω για εκεινα τα πλασματα. Παντού έλεγε πως συνήθως ηταν παιδιά απο άγγελο πατερα και θνητή μητέρα όμως κάτι δεν μου κολουσε. Στο μυαλό μου ήρθε ο τίτλος του βιβλίου που είχα δει σε εκείνο το δωμάτιο και που ο άντρας μου απαγόρευσε να αγγιξω. 'Ο δαίμονας Νεφελίμ' έγραψα και άρχισα να ψάχνω ξανά. Εμαθα πως το να κανει παιδι ένας δαίμονας με μια θνητη είναι ενάντια στους νόμους τους οπότε ο τιτλος δεν έστεκε.