The Spirit

Κεφάλαιο 18

Ντίλαν POV
Το σωμα μου πονουσε αφάνταστα. Είχα τεράστιες μελανιές παντού ενω αίματα κυλούσαν ακόμα απο διάφορες πληγές. Σηκώθηκα απο το κρεβάτι και μπήκα στο μπάνιο για ενα ζεστό ντουζ. Έπρεπε να χαλαρωσω. Βάζοντας καθαρά ρούχα κατέβηκα στην αυλή.
-Ντίλαν άκουσα κάποιον να με φωνάζει. Γυρισα και είδα τον Λουσιφερ να πλησιάζει προς το μέρος μου.
-Πήρε τον Χένρικ; ρωτησα αμέσως και εκείνος εγνεψε.
-Πρεπει να δουμε τι θα κάνουμε με τον Γκρεβενορ. Τα πράγματα στενεψαν και η αλήθεια θα αποκαλυφθεί σύντομα.
-Τι σκέφτεσαι να κάνουμε; Είχε δίκιο. Οσα σχεδια κάναμε τόσο καιρό θα πήγαιναν άδικα και ο μόνος που θα έφταιγε θα ηταν εκείνος.
-Πρέπει να δρασουμε ποιο γρήγορα. Οτι γίνει πρεπει να γίνει σήμερα. Η φωνή του σταθερή και σοβαρή μα έκρυβε εναν φόβο μέσα της.
-Όλα θα πάνε καλα. Θα τα έχουμε καταφέρει πριν καν το καταλάβουμε. Ξέσπασε σε γέλια και έπειτα κάθησε σε ένα παγκακι.
-Δεν τον ξέρεις.
-Ξέρω τον Γκρεβενορ όμως.
-Ειναι γατάκι σε αυτά. Εκεί είχε δίκιο. Με βρήκε αρκετά εύκολα και γρήγορα μα ήμουν έτοιμος να παλεψω εναντίον του.
-Λουσιφερ ακούστηκε η φωνη της Μπλερ. Γυρισασαμε και οι δυο στο μέρος της.
-Τι έγινε; ρωτησα μόλις μας πλησίασε.
-Έχουμε παρέα. Εκανε ενα βήμα παραδίπλα και ο Γκρεβενορ εμφανίστηκε απέναντι μας.
-Να φανταστώ με περιμένατε είπε με εκείνη την σπαστικια φωνη του.
-Μας επιασες απροετοίμαστος απάντησα ενω το βλέμμα του καρφώθηκε βίαια πάνω μου.
-Ακόμα ζεις; η χροιά του γεμάτη σαρκασμό.
-Ναι δεν σου εκανα τη χάρη. Το μίσος μου για εκείνον ηταν μεγαλο. Αρχισε να με πλησιάζει και εγώ σαν χαζός έκανα ενα βήμα προς τα πίσω. Του έδωσα την ευκαιρία να αρχίσει να γελάει εις βαρος μου. Μου την έδινε όταν το έκανε αυτό.
-Με φοβάσαι;  Το χερι μου σχοιματησε μπουνιά κσι βρέθηκε κατευθείαν στην κοιλιά του. Στην αρχή διπλωθηκε στα δύο μα όταν με κοίταξε ξανά το μίσος του φαινόταν ακόμα περισσότερο. Τα μάτια του παρέμεναν καρφωμένα επάνω μου. Ένας οξύς πόνος άρχισε να τσιτωνει το σωμα μου ενω τα βλέφαρα μου άρχισαν να βαραίνουν.
-Άφησε τον επιτέλους γρυλισε ο Λουσιφερ μα το βλέμμα του Γκρεβενορ παρέμενε ακόμα σε εμένα. Ξαφνικα το ύφος του άλλαξε. Πήρε μια περίεργη έκφραση και κοίταξε αλλου με αποτέλεσμα να σωριαστω στο έδαφος. Μας έριξε μια τελευταία ματια και αγχωμενος κοίταξε τον Λουσιφερ.
-Θα ξανά περάσω. Με τα λογια αυτά εξαφανίστηκε απότομα απο μπροστα μας.
-Τι συνέβει; ρωτησα ενω με την βοήθεια της Μπλερ προσπαθούσα να σταθώ στα πόδια μου.
-Δεν εχω ιδέα απάντησε εκείνος και σκεπτικός απομακρύνθηκε.
-Πάμε στο δωμάτιο ακούστηκε η φωνη της Μπλερ δίπλα μου.
-Ευχαριστώ της είπα σιγανα καθώς ανεβαινα προσεκτικά τα σκαλιά.
-Μην τα βάζεις μαζί του Ντίλαν. Ξέρεις οτι μπορεί άνετα να σε κανει σκόνη. Την κοίταξα επιθετικά και εκείνη αναστεναξε. Οκευ πίστευε πως μπορείς να τα καταφέρεις. Τι να πω. Ανασηκωσε τους ώμους της και με βοήθησε να καθισω στο κρεβάτι.
-Μπορείς να φύγεις της ειπα μόλις ετοιμάστηκε να καθήσει δίπλα μου.
-Πάω να βρω τον Λουσιφερ απάντησε και της εγνεψα. Η πόρτα έκλεισε και πλεον ήμουν μόνος. Έπρεπε να τον αντιμετωπισω. Ξέρω πως μπορω να το κάνω.