The Spirit

Κεφάλαιο 9

Μετα απο ώρες προπόνησης ήρθε η είδηση που περίμενα. Το χαμόγελο κάλυψε ολόκληρο το προσωπο μου, μόλις ο Ντάρεν μου ανακοίνωσε πως θα με παει στον Ντέιμον. Μπήκα αμέσως για ενα γρήγορο μπάνιο και μόλις βγηκα φορεσα καθαρά και άνετα ρούχα.
-Είμαι έτοιμη είπα σχεδόν τσυριζοντας στον Νταρεν που περιμενε εξω απο το δωμάτιο.
-Γιατί τόση χαρά; γέλασε καθώς προχωρούσαμε προς την αυλή.
-Θα μου μιλήσει. Επιτέλους θα μάθω για τη ζωή του. Άρχισα να χοροπηδαω σαν μικρό παιδί που του δίνουν το γλύκισμα του. Σταμάτησα απότομα μόλις κατάλαβα πως προχωρούσα μονη. Ντάρεν φωναξα και κοίταξα γύρω μου. Τον είδα να κοιτάζει σαν χαμένος προς μια κατεύθυνση. Τον πλησίασα με αργά βήματα και κοίταξα μέσα απο τα ματια του.
-Πάμε να φύγουμε τον άκουσα να λέει αποτομα τραβώντας με απο το χερι.
-Σου αρέσει η Χλόη; ρωτησα αφού μπήκα μπροστα του και τον σταμάτησα.
-Δεν έχει νόημα. Όπως ειδες-
-Όχι. Ηταν απλα μια σχέση Ντάρεν. Με τον Μέισον χώρισαν. Αν καθεσε απλα να τους κοιταζεις δεν θα καταφέρεις τίποτα. Με κοίταξε  χαμογελώντας.
-Εχεις δίκιο. Σε ευχαριστώ απάντησε και με πήρε μια μικρή αγκαλιά. Άντε πάμε πρόσθεσε και βγήκαμε απο την μεγάλη καγκελόπορτα. Άνοιξε ο κάθε ένας τα φτερά του και με τον Ντάρεν να κρατάει το χερι μου, πετάξαμε προς μια άγνωστη κατεύθυνση.

Σιγή ειχε απλωθει κατα τη διαρκεια της διαδρομής μας. Εγώ ήμουν χαμένη στον Ντέιμον και ο Ντάρεν στην Χλόη. Προσπαθούσα να ξεχάσω τι με περιμενε και να βρω λύσεις για το συμβάν που έγινε πριν λίγο. Αν ο Ντάρεν ήθελε, θα μπορούσα να μιλήσω της Χλόης αλλά είμαι σίγουρη πως θα αρνηθεί. Ο τροπος που είχε μείνει να τους κοιτάζει, έδειχνε ποσο πολύ υπέφερε βλέποντας τους μαζι.
-Φτάσαμε τον άκουσα ξαφνικα να λέει και κατεβηκαμε στο δάσος. Κοίταζα γύρω μου μα δεν έβλεπα κανένα σπίτι, κανένα παγκάκι και το κυριότερο κανέναν Ντέιμον. Πήγα να μιλήσω μα μονάχα ενα μουγκρητο ακούστηκε.
-Εδώ είμαι εδώ, χαλάρωσε ακούστηκε μια γνωστή φωνη και τρομαγμένη αναπυδισα.
-Ντέιμον, ευτυχώς είπα ξεψυχησμενη και γελασαν αμέσως και οι δυο.
-Ντάρεν σε ευχαριστώ είπε τελικά και δώσανε την υποτιθέμενη χειραψία.
-Να προσέχετε απάντησε εκείνος και φιλώντας με στο μάγουλο, πέταξε ξανα προς το παλάτι.
-Που πάμε; είπα όλο χαρά κοιτάζοντας τον Ντέιμον.
-Θα κάνουμε μια μικρή βόλτα μέχρι να σε πάω εκεί που θέλω. Τα λογια του είχαν ακουστεί περίεργα αλλά δεν μιλησα, έμεινα σιωπηλή περιμένοντας την έκπληξη.

Προχωρούσαμε με τον εναν να κάνει πειράγματα στον άλλον μέχρι που φώτα αρχισαν να φαίνονται απο μακρια. Κοκαλωσα απότομα έχοντας καταλάβει που με παει. Η πόλη. Οι παλιές καθημερινές βόλτες με τους γονείς μου γίνονταν εδώ. Πηγαίναμε για παγωτό, για κρεπες και πιο παλιά με έφεραν στο λούνα παρκ.
-Ξέρω πόσες αναμνήσεις σου ξυπνάει αλλά σκέφτηκα πως θα ηταν μια καλη ιδέα. Τον κοίταξα χαμογελώντας. Ήξερε πως είχα να έρθω χρόνια εδώ.
-Έκανες την καλύτερη επιλογή του είπα χαρίζοντας του μια απο τις δυνατότερες αγκαλιες μου. Παγωτό; προσθεσα και εκείνος γέλασε.
-Οτι θέλει το μικρο Νεφελίμ μου συμφώνησε και τρεξαμε προς το πρωτο παγωτατζιδικο που θα βρίσκαμε στον δρόμο μας.
-Να εκεί είπα δείχνοντας ενα απο τα αμάξια. Προχωρήσαμε με γρήγορους βηματισμούς μα ειχαμε φτασει αργά. Είχε μόλις κλείσει και η απογοήτευση μου είχε ανέβει στα άστρα.
-Προλαβαμε; ακούστηκε η βραχνια φωνη του Ντέιμον.
-Όχι. Μα δεν βλέπεις κλείνει ο ανθρ-
-Φυσικά και προλαβατε άκουσα τον άντρα να λέει κλείνοντας το μάτι του Ντέιμον και αμέσως φωτίστηκα ξανά με ενα χαμόγελο.
-Ναιιι. Ενα παγωτό βανιλια-φραουλα είπα και χαμογέλασα θριαμβευτικά. Θα εσκαγα αν δεν μαθενα τι είχε κάνει του άντρα. Επέλεξε ξαφνικά να ανοίξει μονο για εμας;
-Και εγώ το ίδιο απάντησε και ο Ντέιμον.
-Έτοιμα είπε ο άντρας μετά απο λίγο, και δίνοντας μας στο χερι, μας ευχήθηκε καλό βράδυ και ύστερα φύγαμε.