BIRAKAMAM!

4.bölüm~~Son Nefesim

Bölüm başlığıyla uyumlu olsun diye Kolpa- Son Nefesimi dinleyerek okuyabilirsiniz. Sevdiğim bir şarkıdır. Old but good 😉 İyi okumalar, umarım keyif alarak okursunuz ☺️

"Yağmur ben senin babanım!"

Bundan sonra Defne ve Aras nefesini tutmuş yağmurun vereceği tepkiyi bekliyordu. Yağmursa gözleri kocaman açılmış Arasa bakıyordu. Daha sonra annesine döndü yavaşça. Doğrumu diye bakıyordu annesine. Defne usulca salladı kafasını. Kızının bu şekilde öğrenmesini hiç istememişti. Yağmur Defneninde onayını alınca tekrar Arasa döndü. Kocaman gözlerle baktı babasına ve baştan aşağı süzdü. Sonra bir soru dökülde dudaklarından.

"Sende kreşteki arkadaşlarımın babası gibi misin? Bundan sonra beni kreşten sen mi almaya geliceksin?" Merakla sormuştu ve Aras biran ne diyeceğini şaşırdı. Yağmursa bu kez kendi kendine konuşuyor gibiydi.

"Bundan sonra bana babamı sorduklarında ağlamicam. Benimde bir babam varmış." Sonra biranda annesine döndü ve sarıldı annesine. "Anne benimde bir babam varmış!" Sesi öyle sevinçli çıkmıştı ki Defnenin gözyaşları tekrar iş başı yaptılar ve anlaşılan mesaiye kalmayada niyetliydiler. Arasta, Yağmurun söyledikleri karşısında kalbinin sıkıştığını hissetti. Kızı bunca yıl babasız büyümüştü. Yağmur annesinin kollarından ayrılıp bu kez babasının karşısına geçti. Çok sevinçliydi ve yerinde duramıyordu.

"Baba sanada sarılabilir miyim?" Bu soru Arasın kalbinin bir kaç saniyeliğine durması sağladı sanki. Usulca kafasını salladığında Yağmur boynuna atlayıverdi. Defnede Arasta hala yerde oturuyordu ve bu Yağmurun oldukça işine gelmişti. Aras kızına kollarını sardığında böyle bir duyguyu hayatı boyunca yaşamadığından emindi. Sanki kollarında tüm dünyayı taşıyordu. Yaşamak için aradığı sebebi sonunda bulmuştu. Biliyordu ki Yağmur ona çok iyi gelecekti. Ama bilmediği bir şey vardı.. Yağmur yalnız gelmeyecekti..

~~

Yağmurun sevinç gösterileri bittikten sonra nihayet eve gelebilmişlerdi. Aras Serpilin kendisine bıraktığı mektubu oldukça merak ediyordu. Defne Arastan çok fazla çekinsede elinden birşey gelmiyordu. Eve girer girmez Yağmur Arasın elinden tutup salona sürükledi. O kadar heyecanlıydıki yerinde duramıyordu. Yağmur ve Aras salona giderken Defnede mutfağa gitti. Saat akşam yedi civarıydı ama yaz günleri olduğu için hava henüz aydınlıktı. Yiyecek bir şeyler hazırlamalıydı çünkü birazdan Yağmur, "anne acıktım!" diyerek yanına gelecekti muhtemelen.

Hemen hızlıca dolaptan tavuk butlarını çıkarttı ve tezgahın üzerine bıraktı. Ardından fırının derecesini ayarladı ve ısınması için çalıştırdı. Ardından fırın poşetini çıkartarak butları içine koydu ve içine gerekli baharatları koydu. Poşetin ağzını kapattıktan sonra poşette iyice karışmalarını sağladı. Ardından kürdan yardımıyla poşetin bir kaç yerinde delikler açtı ve poşeti orta büyüklükte bir bor camın içine yerleştirerek ısınmış olan fırına yerleştirdi. Zamanını ayarlayarak onu pişmesi için bıraktı ve yanına bezelyeli pirinç pilavı yapmak için gerekli malzemeleri çıkarttı.

Pilavıda ocağa koyduktan sonra besin değeri açısından oldukça zengin olan bir salata yapmaya koyuldu. Marul, maydonoz, nane, çeri domatesi, salatalık, havuç, siyah zeytin, beyaz peynir, zeytin yağı, limon ve tuz. Tüm malzemeleri doğraması zamanını almıştı. Bu sırada yemek kokularından dolayı acıktığı yeni aklına gelen Yağmurda  gelmişti mutfağa.

"Anneciğim ben çok acıktım ne hazırladın bize?" Yağmurun tatlı sesiyle salatasına son dokunuşları yapıp, kızına döndü. O sırada Arasta kapı pervazına yaslanmış anne kızın konuşmalarını dinliyordu.