BIRAKAMAM!

2.bölüm~~Sana emanet!

Defne hemen mutfağa girip kızı ve kendisi için bir şeyler hazırlamaya başladı. Kızı ise odasına gitmiş üzerini değiştirmekle uğraşıyordu. Bir kaç dakika sonra Defne arkasında kızının adım seslerini duymaya başladı. Ve hemen ardından kızının sesini. "Anne ben bunları giydim sende bunlardan giy tamam mı?" Defne kızının ne demek istediğini anlamak için arkasını döndüğünden kızının üzerinde çift olarak aldıkları kıyafetlerin olduğunu anladı. Gülümsedi ve kafasını salladı.

"Tamam bir tanem sen yeterki iste. Şimdi geç masaya otur bende yemekleri getiricem." dedi. Aceleyle tavuk sote yapmıştı. Bu aynı zamanda kızının en sevdiği yemekti. Hemen iki tabağa koyarak servis etti ve kızı yemeğini yemeye başlayınca oda odasına gitti ve üzerini giyindi. Tekrar masaya döndü ve yemeklerini yediler. Daha sonra masayı toplayıp anne kız el ele çıktılar evden.

Defne kızıyla el ele yavaş adımlarda markete ilerliyordu. Onları takip eden Arastan habersiz olan ikili keyifli sohbetler ediyordu. Markete girdiler ve iki tane dondurma alıp çıktılar. Market parkın hemen aşağısındaydı, evleri ise parkın tam karşısında. Normalde Defne kızının dondurma yemesine izin vermezdi çünkü onun hasta olmasını istemiyordu ama hava çok güzeldi ve bir kereden birşey olmazdı. Anne kız el ele parka girdiler. Defne bir kaç kafanın kendilerine döndüğünü hissedebiliyordu ama dönüpte onlara bakma gereği duymadı.

~~

Defne oyun parkının yanındaki banka oturmuş kaydıraktan kayan kızını izliyordu. Onu ne kadar çok sevdiği ise ona bakarkenki yüz ifadesinden kolaylıkla anlaşılıyordu. Kızına olan hayran bakışları görmemek imkansızdı. Ne kadarda çabuk büyüyorlardı çocuklar. Onu ilk kucağına aldığında kollarının arasında kaybolmuştu nerdeyse. Bunu hatırlayınca dudaklarında ufak bir tebessüm oluştu.

"Oturabilir miyim?" Duyduğu sesle başını kaldırdı Defne. Uzun boylu yakışıklı bir adam eliyle yan tarafı gösteriyordu. Defne hemen biraz daha yana kayarak yer açtı ve "tabiki!" dedi. Genç adam yanına oturdu. Önce sessizce parkı izlediler. Defne yine bütün ilgisini kızına yoğunlaştırmıştı. Kendine yöneltilen soruyu duyunca tekrar kafasını yanında oturan adama çevirmek zorunda kaldı.

"Sizin kızınız mı?" Defnenin dudakları kıvrıldı. "Evet benim kızım!" dedi. Bunun üzerine adam ona biraz daha dikkatli baktı ve "size pek benzemiyor, emin misiniz sizin kızınız olduğuna?" dedi. Defne duydukları karşısında buz kesmişti. "Ne-ne saçmalıyorsunuz benim kızım o!" Paniklemişti ve doğal olarak kekelemişti. Adamın dudakları hafifçe kıvrıldı.

"Kızınız bana birini hatırlatıyor, nerdeyse hatırlayacağım. Hah hatırladım kızınız bana Serpili hatırlatıyor. Tıpkısının aynısı, sanki onun kızı gibi!" Defne duydukları karşısında afallayıp hızla ayağa kalktı. Burdan gitmeliydi hemde hemen.

"Yağmur! Kızım hadi gidiyoruz,çabuk!" Koşarak gelen kızını hızla kucağına aldı ve hızla uzaklaştı ordan. Aras ise arkalarından gülümseyerek bakıyordu.

"Yağmur! Kesinlikle benim kızım! Ve ben onu ne pahasına olursa olsun alacağım!"

⏳⌛️

Defne nefes nefese eve girmiş ve kapıyı arkasından sıkıca kapatıp kilitlemişti. En korktuğu şey başına gelmişti. O adam biliyordu herşeyi. Kızını elinden almaya gelmişlerdi. Kucağındaki Yağmura sıkıca sarıldığını onun mırıltısını duyunca farketti. "Anne boğuluyorum!" Hemen kızını yere bıraktı ve kollarında tutup kontrol etmeye başladı. Bir yandanda konuşuyordu.