Sex lessons of Louis Tomlinson.

10. Tranen van geluk en verdriet

Hee lieve lieve lieve lieve lieve lieve mensen ! Ik ben zo blij met jullie ! Echt jullie zijn geweldig. Dat ik zelfs mensen aan het huilen heb gebracht, echt zo van oh my lord. Voor als je het je af vroeg skien was GE-WEL-DIG! Ik kan het ook eindelijk, wel wat blauwe plekken opgelopen natuurlijk maar verder gaat alles goed met mij ! Ik ben vanochtend weer aangekomen hier in nederland, dus veel eerder kon ik ook niet schrijven. Wifi was er erg vervelend dus kans kreeg ik er ook niet voor, en natuurlijk geen tijd. Het was daar zoo geweldig ! Hhi, maar goed vandaag weer een nieuw hoofdstuk voor jullie, ik hoop dat jullie het leuk vinden ! veeel lxxfs ! hihi, 

10 Tranen van geluk en verdriet

Louis p.o.v. 

Ik kijk haar na en glimlach nog kort, ik moet mijn best doen om maar niet achter haar aan te rennen. Ik sla de deur dicht en doe een koptelefoon op en zet hem heel hard op. Ik ga zitten en leg mijn handen op mijn hoofd en schreeuw alle verdriet en kwaad eruit. Tranen voel ik komen, en deze keer slik ik ze niet weg, ik laat ze stromen over mijn wangen. Ik sta op en loop naar de douche en kijk in de spiegel. Ik kijk mezelf hard aan. ''Wat heb je gedaan' schreeuw ik naar mezelf en sla met mijn hand op de was tafel. Ik voel de pijn niet meer in mijn hand, alleen de pijn in mijn hart. Ik doe mijn koptelefoon even af als ik dacht dat ik een auto hoor toeteren, maar het zou wel in mijn hoofd zitten en ik zet hem weer op. Ik kijk weer op naar de spiegel en kijk mezelf nog kwaader aan. Waarom heb ik haar nou laten gaan. Waarom ben ik haar eigenlijk niet achter na gerend? Omdat ik een watje ben, daarom. Ik had geen kracht meer om haar nog langer tegen te houden. Het erge is ook dat ze het ook niet wou. Ze wou echt heel snel weg bij mij. Ik begin door mijn eigen gedachtes steeds meer te piekeren over wat Sanne nou echt voor mij voelde. 

Sander p.o.v 

Ik zit op mijn kamer met mijn gezicht in mijn handen en denk wat er gebeurt is en zet alles op een rijtje. Mijn zus gaat met mijn beste vriend, ik heb ze zien zoenen. Ik heb Louis zelfs geslagen en ik voel me erg schuldig tegen over Sanne en Louis. Ik had hem nooit moeten slaan maar ik was zo razend. Daarom wou hij natuurlijk altijd naar mij toe en liep hij altijd weg zeggend dat hij naar de wc moest. Had hij het mij maar verteld.. Dan had ik er misschien wel wat beter om kunnen gaan dan dat ik nu doe. Ik geef toe ik heb misschien wel wat te fel gereageerd. Ik maak me ook druk om Sanne ze is vannacht niet thuis gekomen. Ze is vast bij Louis maar toch, meestal laat ze wel wat van haar horen. Ik hoor de telefoon over gaan en zucht. Mam neemt het vast wel op, en ja hoor de telefoon stopt en ik hoor mijn moeder beneden opnemen. Het is vast Sanne die zegt dat ze naar huis komt. Ik hoop het wel dan kan ik het goed met haar maken en zeggen dat ik fout zat. Mijn moeder komt rennend naar boven lopen en slaat mijn deur open met betraande ogen. 'Sanne ligt in het ziekenhuis, we moeten erheen!' zegt ze verward en mijn keel slaat dicht. Wat? Sanne in het ziekenhuis? Wat kan er gebeurt zijn? Zou Louis haar wat aan hebben gedaan? Ik loop naar mijn moeder geef haar een knuffel en zeg dan 'kom mam, we moeten gaan' ik zie haar in shock vooruit staren, maar we weten nog niet hoe erg de situatie is. Ik wil niet van het ergste uitgaan. Ik loop naar beneden en pak de auto sleutels, ik laat mijn jas hangen en neem mijn moeder mee naar de auto. We hebben de weg naar het ziekenhuis is stilte verbracht. Ik vond het niet erg, ik moet moeite doen om me goed te focussen op het verkeer, mijn gedachten dwalen steeds af naar Sanne. Als we eindelijk bij het ziekenhuis aankomen loop ik snel naar de receptie en informeer naar Sanne. Ze ligt op verdieping 4 op kamer 262, gelukkig de verpleegafdeling, een kleine last zakt van mijn schouders af. Ik neem mijn moeder mee de lift in en ze heeft altijd nog niks gezegd. Als we op de 4e verdieping zijn loopt ze gehaast naar kamer 262. Ik blijf in de deuropening staan als mijn moeder snel naar Sanne loopt. Ik zie haar liggen in het bed met haar ogen gesloten. Mijn moeder pakt haar hand vast en er rolt een traan over haar wang. Als ik dichterbij Sanne kom zie ik een paar schrammen in haar gezicht. Haar been en arm zitten in het gips. Als er een zuster aan komt houd ik haar tegen 'Sorry mag ik vragen wat er is gebeurt met Sanne?' ze lacht vriendelijk 'Sanne is aangereden door een auto toen ze over straat liep. Ze heeft last van haar arm en been en heeft een lichte hersenschudding, ik ben bang dat ze hier nog wel een weekje moet blijven' en ze zucht 'Oke dankuwel'' en ik loop naar mijn moeder en vertel wat er aan de hand is. Ze zucht kort van opluchting dat er niet iets ernstigs aan de hand is. Sanne opend haar ogen en kijkt me met verdriet aan. Ik hoef niet eens van haar te horen wat er aan de hand is. Het is Louis. Ik wist het hij heeft dit haar aangedaan. Waarschijnlijk is ze met ruzie het huis uitgelopen en met een verward hoofd de straat overgestoken terwijl ze de auto niet zag. En Louis heeft staan kijken en niks gedaan. Ik kan die klootzak wel slaan. Ik kijk haar aan ''Het komt goed Sanne, ik pak hem wel terug.'' Angst vult nu haar ogen en ze knikt moeizaam van nee, maar ik wil het voor haar oplossen. ''Nee het is niet zijn schuld' fluisterd Sanne zachtjes en ze pakt mijn hand 'Echt niet, het is mijn schuld' en een traan valt over haar wang. 'ik had nooit bij hem weg moeten gaan, het is jouw schuld Sander, Louis is een goeie jongen maar nu had jij mij op andere gedachten gebracht en ben ik bij hem weg gegaan, maar ik houd van hem' ik pak haar hand met beide handen vast en ik knijp er zachtjes in. Ik weet dat ze de waarheid spreekt maar ik wil het niet horen. Hoe kan ze Louis nu nog zo verdedigen. 'Als jij het zegt'' en ik loop weg en laat mijn moeder alleen met Sanne achter. 

Okee ik ga echt steeds meer falen met mijn verhaal.. Het spijt me guys! Zeg maar wat je er van vind hah! Ik vind het nogal slecht maar goed, heb al een beetje een idee wat er nog kan gaan gebeuren.. Maar zeg maar wat jullie willen! Ajuux