İhanetten Geri Kalan.
3 bölüm.
Vazgeçtim gözlerinden
Vazgeçtim sözlerinden
Bir 'ah' de yeter
Sessizce, kimsesizce gönderdim dudaklarımı
Öpme, al yeter...
Bitsin dedi... Sanki tartışmamızı bekliyormuş gibi bitsin dedi... Benim içim kan ağlarken, güller yüzüm günden güne solarken, yalnızlıktan ölerken... O bitsin dedi...
Bu basit bir ayrılık değil... Evet daha önce bir çok kez sevgilerimden ayrıldım ama bu sefer...çok faklı. Ben ilk kez aşık olduğuma sevinmiştim. İlk kez kendimi birine tamamen teslim ettim. Hayır, pişman değilim. Onla geçirdiğim hiç bir dakikada pişmanlık yok... Asıl yaşamasam pişman olurdum.
Onsuz yapamayacağımı sanardım... Beni bir gün bırakıp giderse ölurüm sanmıştım... Bu ölümden de betermiş... artık ölemem... Hayata daha fazla tutunmam gerek... Bebeğim için... 3 haftalık hamileyim... Ondan bir parça... Yine ve yeniden...
Bunu bilmeli... Bu çocuğun babası o... Ama yapamam söylersem aldırmamı söyler... Ben bir kez daha bebeğimi kaybedemem... Bu acıya bir kez daha katlanamam. Hem bu kez o yok yanımda...
En iyisi gitmek... Herşeyi, herkesi arkada bırakıb gitmek... Öyle yapıcam zaten. Çocukluğmun şehrine... Masumuyetimin şehrine... İzmirime... Bebeğim orada büyüyecek... Mutlu olacak. Evet, belki babasını merak edicek ama en azından bir aldatmadan doğduğunu bilmeycek... Kesinlikle hata değil bu bebek... Aşk... Bunun adı aşk...
Bu bebeğe çok iyi bakıcam... İlk yaptığım hatayı tekrarlamıycam... Ben yapamam onsuz... Bu bebekte beni bırakıb giderse yapamam... O zaman gerçekten ölürüm.
Hem bilse nolucak? Zaten bir kızı var... Bu bebeği bilmesede olur...
Benim bebeğimin yanında olsun diye ben onun kızını babasız bırakamam. Bu vicdan azabıyla yaşıyamam... Evet belki benim bebeğim acı çekicek. Ama Tolganın gözlerinde o pişmanlığı görmek daha kötü olur. Benim yavrum daha doğmadan şansız... Ama biz tutunucaz bir birimize. Asla bir birimizi yalnız bırakmıycaz...
Ona ilk hamileliymi söyleyişim geldi aklıma... Ne hayallerle söylemiştim... Evli olduğunu öğrendim. Yıkıldım...
23 eylül...
O kadar heyecanlıyım ki... Tolgayla benim bir bebeğim olucak... İkimizden bir parça... O çok yemelerim, geceleri acıkmam, mide bulantım hepsi bir işareymiş. Hamileyim... Böyle erken bir anne olucağım aklıma gelse güller geçerdim. Ama insan sevdiği adamdan hamile kalınca yaşa bakmıyormuş.
Ona güzel bir sofra kurdum. Sürpriz yapıcam... Duyunca o kadar sevinicek, eminim. En sevdiği yemekleri hazırladım... Gece bille neşemin farkında... Ona bir kardeş geliyor...
Kapı çalınca hemen kapıya koşuyorum.
"Sevgilim hoş geldin"
"Hoş buldum bebeğim"
Uzunca dudaklarımdan öptü beni. Hemen kollarmı boynuna doladım ve karşılık vermeye başladı.. Sürprizim olmasa hiç ayrılamak istemezdim ondan...
"Mavi dur sana sürprizim var"
"Handeee sonra yapsan sürprizni?"
"Olmaz aşkım. Şimdi!"
"Off tamam ne sürprizi?"
Elinden tutub salona götürüyorum onu. Sofrayı falan görünce şaşırıyor.
