İhanetten Geri Kalan.
4 bölüm.
Beni sorarsan şahitsiz suçlar gibi,
Kınalı kanadı kırılmış kuşlar gibi,
Yazı gelmeyen upuzun kışlar gibi,
Unutulmuşlar diyarında düşünüyorum...
2 insan bir birini sever ve kavuşursa mutluluk olur; biri sever diğeri kaçarsa aşk olur; ikisi de sever lakin kavuşamazlarsa işte o zaman efsane olur...
Biz belki de Tolgayla bir efsane olarak kalıcaz... Hata belki o beni unutacak... Hayatına hiç olmamışım gibi devam edicek... Ama ben onu hiç bir zaman unutamıycam... Ben unutsam bile bu kalp unutmaz... Kalp asla unutmaz!
Bebeğim... Benim bu hayata tutunacağım tek varlık. Onsuz nasıl baş ederim bilmiyorum... İnanın bu hissi bilmek bile istemiyorum. Gidiyoruz biz, İzmire. Yıllar önce kovulduğum, terk etiğim, masumluğumun şehrine.
Bebeğimi öyle büyütücem ki, büyüyünce ne benim gibi çaresiz olsun ne de babası gibi korkak. Evet Tolga tam bir korkak benim gözümde. Onu seviyorum ama yalnışlarını görmeyecek kadar kör değilim. Eğer biraz cesaretli olsaydı karısına gerçekleri açıklardı... Belki o zaman mutlu olurduk.
Bebeğim böyle olmayacak... Korkak olmayacak çünki her zaman benim varlığımı hissedecek. Evet onu boğmayacam ama her zaman arkasında ona destek çıkacağımı bilecek. Ne olursa olsun arkasında olucam.
Yıllar önce babamın bana yaptığını asla yapmıycam ona. Tehdit edib onu kendi hayallerinden mahrum bırakmıycam. Ne isterse o olucak... Yalnış yapsa bile hiç bir zaman pişman olmayacak. Ona pişmanlıklarla dolu bir hayat vermek istemiyorum. Vermiycem de...
17 aralık 2012 yıl...
O kadar heyecanlıydım ki... Nihayet istediğim bölümü tutura bilmiştim. Öyle korkuyordum ki üniversite sınavından geçemiycem diye. Ama oldu, başardım. İstediğim mesleği yapa bilicem. Ünlü bir psikolog olmak benim en büyük hayalim... Ve işte o hayalime kavuşmama çok ama çok az kaldı.
Evdekiler bir şey bilmiyorlar. Yalnızca ablam Beril biliyor. O'da benim kadar heyecanlı. O istediği bölüme gedememiş, hep babamın istediklerni yapmıştı. Biz annesiz büyüdük... Daha doğrusu annem bizi küçük yaşta terk etmiş. Sevdiği adamla kaçmış...
Onu aramak bulmak istedim. Ama sonra neden bunu yapıyım dedim? Zaten yıllar önce bizi bırakıp gitmiş. Şimdi aramak babama haksızlık olur diye düşündüm. Babam bizi tek başına büyütmüş. Tabi sonra evlendi ama olsun. Babamın evlilik kararına biz hiç bir zaman karşı çıkmadık. Annem eğer kendi mutluluğunu yaşıya biliyorsa bunu yapmaya babamında hakı var dedik.
