KARANLIK KIZ

bölüm 7

İyi okumalar
Karanlık dostlar!!!

Tam bir çıkmaz sokakta kalmış peşinde beni ölüme götürecek insanlar koşarken çaresizce çıkış yolu aramak gibi öylece çocukların yüzüne bakıyorum. Onlara hikayenin tamamını anlatmadığım için beni bu halde görmeleri onlar içinde benim içinde zor bir durum.

Arkamda biri erkek üç kişi baygın ve hastanelik olan kişiler ve burnuna yediği darbeden dolayı hala dik kafalı bir kız oturuyor. Kızda ki deli cesareti hal anladım,biliyorum buraya gelen kişiler için bir umut beni burdan kurtarırlar diye düşünüyor ama yanılıyor senle daha işim bitmedi ki ablan la sana çifte kutlama yapıcam. Bu düşünceyle kötü kötü sırıtırken Melih'in lafı beni kendime getirdi.

" Yok ağa bu Kumru değil lan baksana deli gibi bakıp sırıtıp duruyor" dedi. Gülmemek için kendimi kastım. Bir adım atıp durdum.

"Şey şimdi açıklaması zor bir durum evet kabul ama bu gördüğünüz kişiler masum değil ve ben onların bir nevi öldürmesem de katiliyim." dedim
Yaptığım açıklayan sıçayım. Melih ellerini saçlarına geçirip

" Lan bana bu gördüklerimiz gerçek değil de Emir "dedi Emire doğru .

Emirse bana değil arkamdaki kişilere bakıp

"Umrumda değil lan ama görüyorum" dedi. Hahaha emir işte ben kızar sanmıştım. Ama tabiki umursamadı.
Melih bu lafın üstüne etrafında dönüp az ileride ki tabureye oturdu. Emirde cebinden çıkardığı sigarasını yakıp

" Devam et izlemesi sarar " dedi. Kaşlarımı kaldırıp ona baktım. Bunu ciddi ciddi söyledi. Bende onu dinleyip arkamı döndüğümde Baran bu sefer beni çekip Melih'in yanına oturttu.

"Kızım​ aklından zorun mu var. Ne verdiler sana hastanede he ne içtin sen" dedi. Baran bana hayretle bakarken bu söylediklerine gülümsedim. O değilde burdan çıkışta bir yere gitsem ya acıktım.

"Ya Baran ben acıktım hadi gidip bişeler yiyelim benim kilo almam lazım doktor öyle söyledi" dedim konuyu dağıtmak için. İşe yarasa zaten bir yerimi kırıcam, yok la niye ben bir yerimi kırayım ki şu kızın bir yerini kırarım.

" Lafı değiştirmede üstüne yok ama senden daha zekiyim küçük hesap ver onlara sonra yedirirler seni" dedi Emir. Kaçış yoktu üstün körü anlatıp çıkıp giderdik.

" Peki öyle olsun ama size sadece şu görüntünün sebebini anlatırım​ sizde başka soru sormadan burdan çıkıp gideceğiz" dedim. Hepsinden onayı alıp anlatmaya başladım. Bir bir her ayrıntıyı.

********

"Emreeeeeeee" diye bağırdım. Lan kapıyı kitlenmiş açmıyor lavuk. Hele bir kıza dokunsun aşağıdakilerin yanına onu da bağlıcam. Kapıyı tekme atıp açmaya çalıştım. Açılmadı tabi demir kapı bir tekmeyle nasıl açılsın, kilit sesi duymamla üzerimdeki hırkanın kollarını sıyırdım. Elimi yumruk yapıp kapıyı açmasını bekledim. Kapı yavaşça açılırken birden atıldım, nerdeyse kızın yüzüne yumruğumu geçiriyordum. Kız bu tepkiden korkup kapının arkasına saklandı. İçeri girdiğimde Emre koltukta uyuyordu. Gözlerimi devirip yanına gidip masa duran sürahiyi başına boşaltım.

Emre koltuktan sıçrarken bir yandan da küfür söylüyordu. Kafasına vurup

"Lan şu halimle nerdeyse demir kapıyı kırıyordum. Ve ben sana kıza göz kulak ol dedim yat zıbar demedim"dedim kıza doğru çok korkmuştu, yanına gidip ellerimi kollarına koydum. Rahatlaması için ne söylemem gerektiğini bilmiyorum. Birşeyler söylemesem şimdi şurda düşüp bayılabilir o derece titriyordu.

"Sakın ol sana zarar vermek gibi bir düşüncem yok sadece rahatla cidden iyi değilsin hadi gel otur şöyle sana olanları anlatayım hem tüm karışıklık son bulur" dedim kapının önündekilere göz atıp. Onları bodrum kattan zor çıkarmıştım. Bana her ne kadar onları serbest bırakmam için itiraz etseler bile kapıyı kitleyip iri kıyım kalas abinin yanına gidip "buraya kimsenin girmemesini sağla" dedim. "Çocukların bodrum kata nasıl geldikleri ayrı bir konu onu sonra konuşucaz" diye ekledim yukarı çıkarken arkamdan homurdanma sesleri duysamada tepki vermedim ama arkamda beni takip eden çocuklar benim söylediğim her kelimeye şaşırıp birbirlerine bakıp duruyorlardı Emir hariç.