Kovulan Meleklerin Sessizliği -1-2 İlk Kurban

İlk Kurban Bölüm -9

  Öncelikle beni upuzuunnn bir süre beklediğiniz için çok teşekkür ederim. Çok karmaşık bir dönemdeyim inanın bazen yazmayı bırakmayı bile düşünüyorum. Kafamın karışıklığı  kitaba da yansıyor ama bu kitabı ve sizi çok seviyorum bırakmak istemiyorum. Bu aralar ciddi anlamda teşvike ihtiyacım var. Kafamda her şeyin bitmiş olmasına rağmen ruh halim yüzünden yazamıyorum.  Sanırım tükenmişlik sendromu yaşıyorum :D Uzun lafın kısası gaza ihtiyacım var kuzularım güzel veya kötü bütün yorumlarınızı ve votelerinizi bekliyorum. Ay bu arada dedikodu yapmadan geçemeyeceğim kitabımızın çıkmasının ardından üç yıl geçmesine rağmen geçenlerde bir tane antici kazandık :D inanın çok hoşuma gitti. Ben tabii terbiyemi ve saygımı bozmadan cevaplar verdim hepinizin mesajlarına döndüğüm gibi (ve lütfen yb mesajlarına cevap vermememin normal olduğunu kabul edin :*) neyse yavrucağımıza güzel cevaplar vermeme rağmen anlamayınca bende engellemek zorunda kaldım. Benimde sabrım bir yere kadar sonuçta. Ne yazdım be... Keşke kitabı böyle çatır çatır yazsam valla gıybet sağolsun :D 

  Hepinizi çok çok çok öpüyorum yeni bölüm bu kadar uzun sürmez inşallah (sizin gazınızla ;) ) 

  Bölüm sınırımız  +20 :* :)

Bahçe kapısından henüz girmiştim ki Eric hızla evden fırlayıp Alysa'yı kucağımdan aldı. Kollarımdaki boşluk bir kez daha içimi acıtırken Eric yere çökmüş kızının yüzünü okşuyordu.

"Güzelim bak babacığın burada aç gözlerini. Sana kesinlikle ceza vermeyeceğim. Hadi tatlım. Seni de kaybedemem bunu bana yaşatma benim güzel kızım. Onu neden hissedemiyorum? Neden ruhunu bulamıyorum Adrian?" sesi sona doğru titreyip kısalırken yaşlı gözlerini bana çevirmişti.

Ona verecek cevabım yoktu. Kendime bile verecek cevabım yoktu ki. Gözlerimi kapayıp başımı çevirdim. Yüzüne bakacak gücüm yoktu, onu koruyamamıştım.

"Ben, üzgünüm."

Hızlı adımlarla odadan çıktım. Koridorda derin bir nefes alırken gözlerimi kapattım. Gözlerimi geri açtığımda cennet bahçelerindeydim. Alysa ile belki de ilk kez gerçekten temas kurduğumuz yere geldim. Küçük bir hamak hemen yanında ise bir bank vardı. Sonsuza kadar uzanan yeşil, yumuşak çimenlerle ve rengârenk çiçeklerle kaplıydı. Burada hiç bir şey değişmemişti, çünkü onlar gittiğinden beri kimse buraya gelmemişti. Kızlar için oluşturmuştuk burayı. En son bu beşikte birlikte uyumuşlardı ve sonra haberleri bile olmadan ayrılmışlardı. Onları asla göndermemeliydim. Yanımdan hiç ayrılmamalıydılar.

Beşiğin içindeki küçük battaniyeyi alıp banka oturdum. Battaniyeden gelen koku burnuma dolduğunda gözlerimin dolmasına engel olamadım. Tıpkı onun gibi kokuyordu. Burnuma yaklaştırıp derin bir nefes aldım. En son dudaklarından benim adım bir çığlıkla dökülmüştü.

Ne planlıyorsun baba. Bizim için nasıl bir planın var bilmiyorum ama lütfen masumların canı daha fazla yanmadan bu durumdan kurtulmama yardım et. Onu sevdiğimi biliyorsun. Kendime engel olamıyorum. Eğer ruhlarımızı bir yarattıysan zaten bunun önünü açacağını da biliyorum. Ama düşündükçe kafamın daha da karışması normal mi?

Narin, hafif bir rüzgâr yanağımı okşamıştı yine. Derin bir iç çekip "Keşke normal bir baba oğul gibi konuşabilsek ha," deyip gülümsedim. Son zamanlarda elimdeki bütün kontrolü yitirmiş gibi hissediyordum. Kendine gel ve her şeyi düzene sok mesajıydı bu. Evrende belki de kendini salabilecek en son kişiydim.

Derin bir nefes alıp omuzlarımı dikleştirdim. Seni kurtaracağım güzelim, hepimizi kurtaracağım!

Tek yapmam gereken adım adım ilerlemekti.