••
"Neden Arya?"
Buz gibi olan vücudum sıcak nefesiyle buluşunca titrememe neden olmuştu.
Yaşlı gözlerimi söylediği sözlerle Kuzey'e çevirmiş ve hayranlıkla bakmaya başlamıştım bu sefer kusursuz yüzüne. Kahverengi saçlarıyla uyumlu koyu kahve gözler...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Hikayenin yazılmaya başlandığı tarih ve saat;
24/08/2018 15:31
Buraya okumaya başladığınız gün ve saati yazın ^-^
Kitap tamamlanmış olup bölümler yavaş yavaş yayınlanmaya başlayacaktır. İyi okumalar...
Spotify çalma listesine Kayan Yıldız adıyla ulaşabilirsiniz.
KAYAN YILDIZ 🌠
"Sönmekte olan yıldızın ışığının altında, bir mucizenin gelmesini bekleyen tüm kabuslara..."
O gece, öylesine berrak öylesine durgundu ki insan bakmadan edemiyordu bu güzelliğe karşılık olarak.
Gökyüzü yıldızlarla doluydu.
Deniz kenarındaki kum taneleri gibi yayılmışlardı karanlığa. Parıldıyorlardı bir gün söneceklerini bildikleri halde. Işıldıyorlardı var güçleriyle geceyi biraz olsun aydınlatabilmek için.
Devam edecekti belki bu yıldızlar insanların rüyalarını süslemeye. Ta ki sönecekleri ve ışıklarını tamamen kaybedecekleri o güne kadar...
Bazı insanlar bu yıldızlara benzerlerdi. Var güçleriyle ışıldarlardı ellerinden geldiği kadar. Çünkü yapabilecekleri en doğru şeyin bu olduğunu bilirlerdi. Kendilerinin farkında değillerdi ancak etrafa saçtıkları ışıklardan da habersizlerdi. Onlar alacakaranlığı ne kadar aydınlattıklarının farkında değillerdi.
Bazı insanlar vardır şu hayatta. Acılarını dindirmeye çalışanlar ve acılarını dindirmek için sürekli gülenler, sürekli ızdırap çekip gözyaşı dökenler, gülmenin ne demek olduğunu unutanlar, hayaller kurup onlarla yaşamaya çalışanlar, yaşadıkları her gün için Tanrı'ya lanet edenler, susanlar ya da bir hiç uğruna sabredenler...
Kabus deriz biz onlara... Rüyaların yüz karaları... Bunlar güneşin hayaliyle yaşayıp karanlıkta kalmaya mahkum olacak kişiler olup en ufak bir umut ışığı için de tüm benliğini fedah edebilecek olan kişilerdir.
Kabus deriz biz onlara... Yaşamak zor gelir onlara. Çünkü onlar için bir anlamı yoktur bunun. Kimseye bir şey hissettirmezler. Dayanamazlar bazen. Ya kırıp dökerler her şeyi, ya da lanet ederler herkese, tüm yaşadıklarına... Bu insanlar dayanıklılardır aslında. Onlar hala hayatın mucizelerine inanan kişilerdir.
Kabus deriz biz onlara... Gecedir onların en yakın dostu. Geceye ve onlara gülümseyen yıldızlara açarlar tüm sırlarını. Çünkü bilirler ki kapkaranlık gecedeki ay ve yıldızlardan parlayan ışık haricinde kimse onları görmez ve duyamaz. Çünkü bilirler ki yıldızlara ve geceye fısıldadıkları sırlar hep onlarda saklı kalacaktır.
Kabus deriz biz onlara... Acı çekerler hissettirmezler kimseye, çığlık atarlar duyurmazlar hiç kimseye. Sadece küçük bir kedi yavrusu gibi sığınacakları bir yer ararlar. Buldukları yerde de usulca gözyaşlarını dökerler.
Kabus deriz biz onlara... Hep sondan gelirler çünkü herkesten önce uyanırlar. Sessizdirler ama içlerinde dinmek bilmeyen bir fırtına ve bitmek bilmeyen bir intikam duygusu vardır. Hep başkalarının dertlerine ortak olmaya çalışırlar. Onları dinlerken kendi dertlerini unuturlar.
Kabus deriz biz onlara... Susarlar, onlarla uğraşanlara karşı bile susarlar sadece. Çünkü bilirler ki susmazlarsa daha çok canları yanacak. Hatta bazen öyle bir susarlar ki onların içlerinin kan ağladığını ya da içten içe atmakta oldukları çığlıklarını kimse duymaz.
Kabus deriz biz onlara... Aşkı sevemezler bir türlü. Onlara göre aşk yanmaktır, kavrulmaktır. Karşılıklı olarak iki kalbin bir olarak atmasıdır. Umutsuzca aranılan şeyi onda bulmak ve her yönden tamamlanmaktır. Onlar sadece kapkaranlık dünyalarında boğulmayı tercih ederler. Çünkü inanamazlar aşk denilen bu mucizeye. Oysa ki aşk, onların kapkaranlık dünyalarını bembeyaz yapacak kadar da güzel bir şeydir.
Kaçmak isterler bu hayattan yapamazlar çünkü tutunabilecekleri bir tek hayalleri kalmıştır. Uyumak isterler ama ağlamaktan buna sıra gelmez. Konuşmak isterler ancak yalnızdırlar. Huzur isterler ama bela peşlerini bırakmaz. Unutmak, affetmek isterler ama gururları buna izin vermez. Yeni insanlar tanımak isterler ama önyargıları bunun önüne geçer. Aşk isterler hayatlarında ama karanlığına bir kişiyi daha çekmek istemezler. Hor görülürler çünkü herkesten önce uyanırlar. Gülmek, kahkahalar atmak isterler ama sebep bulamazlar. Çığlık atmak isterler ancak sesleri çıkmaz. Yaşamak istemezler ama zorundadırlar. Vazgeçmek isterler her şeyden, herkesten çünkü yorulmuşlardı. Mucizelere inanmak isterler ancak artık maviye boyanmış olan umutları tükenme noktasındadır. Kurtulmak isterler bu dünyadan yapamazlar çünkü hala gerçekleşeceğine dair umut ettikleri hayalleri vardır.
Rüyaların sahip oldukları güneşin hayalini kurar onunla var olmak isterler, gece iken gündüzün hayalini kurarlar, olmaz. Çünkü onlar birer kabustur...
