••
"Neden Arya?"
Buz gibi olan vücudum sıcak nefesiyle buluşunca titrememe neden olmuştu.
Yaşlı gözlerimi söylediği sözlerle Kuzey'e çevirmiş ve hayranlıkla bakmaya başlamıştım bu sefer kusursuz yüzüne. Kahverengi saçlarıyla uyumlu koyu kahve gözler...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"Geçmişin, geçmiş olabilmesi için yalnız zamanın geçmesi yetmez. Unutmak da gerek."
Playlist: Sezen Aksu • Küçüğüm
İçimde adlandıramadığım, tanımlayamadığım bir ağrının ve boşluğun varlığını hissederken kendimi tıpkı seneler öncesinde olduğu gibi bir toz parçası misali küçük ve savunmasız hissediyordum. Bir insan kalbinde aynı anda hem acı hem de hiç kapanmayacak bir boşluğun varlığını hissedebilir miydi?
Hissetmekte olduğum bu boşluk öylesine büyüktü ki yeri ne kapanıyordu ne de yeri dolduruluyordu. Hissetmekte olduğum bu ağrı öylesine keskin ve dayanılmazdı ki tıpkı on yıl öncesinde kabuk bağlayan o yaramı yeniden açıyor ve yeniden kanamasını sağlayarak aynı yerden canımı yakmaya devam ediyordu.
Gözlerimi sıkıca kapattığım o anda seneler öncesinde babamın bize bıraktığı acı hatıraları ve şu zamankiyle aynı olan kalp ağrımın asıl nedenini gözümün önüne getirmeye çalışmıştım ister istemez. Tarihin tekerrürden ibaret olduğunu anladığım şu anda her şey sanki gerçek olamayacak kadar korkunç olan birer kabustan ibaretti. Korkunç ve dayanılması bir o kadar zor olan o duyguları canım yana yana yeniden yaşıyordum sanki.
Tıpkı şu an olduğu gibi acı hatıralarım gözümün önüne her geldiğinde nefesim daralıyor kendimi kaybediyordum. Şu anki yaşananlar geçmişte yaşananların yeniden hatırlanmasını sağlarken tıpkı yıllar öncesinde olduğu gibi dengemi sağlayamıyor ve sendeliyordum.
Acı hatıralarım yeniden ister istemez aklımda canlanırken evimizin önüne gelen ambulans o an yeniden ağzımdan bir hıçkırık kaçmasına neden olmuştu.
Yapılan tüm müdahalelere rağmen hayata tutunamayan babamın cansız bedeninin ambulansla hastanenin morguna transfer edildiği o gün, ambulansın evimizin önünden ayrıldığı o an attığım acı serzenişler yeniden kulaklarımda çınlamıştı sanki.
Ambulansın ardından umarsızca koştuğum o gün, sokak boyunca yankılanan acı serzenişlerim kafamın içerisinde yeniden yankılanıyor ve sanki o günü yeniden yaşıyordum. Ancak günümüzle olan tek farkı şu an çığlığım dışarı çıkmıyordu. Sessiz savaşımı iç çığlıklarımla bastırıyordum.
Babam o gün farkında değildi ama gidişiyle beraber ardında kalbi kırık küçük bir kız çocuğu ve yaralı bir eş bırakmıştı.
Acı, ızdırap ve hüzün duygularım birbirine karışmışken özlem duygum daha ağır basıyordu şu an yaşamakta olduğum tüm bu duyguların aksine. Ne yaparsam yapayım o yara babam olmadan kapanmayacak ne yaparsam yapayım o yara babam gelmeden geçmeyecekti.
Aynı şey annem için de geçerliydi. Bana hissettirmese de o da perişandı, aynı şekilde onun da yanıyordu içi. Zaman geçmişti ancak hissetmekte olduğumuz acı hala tazeydi. Asla kapanmayacak bir yara ve asla geçmeyecek anılar bırakmıştı babam bize o gün.
